Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

VanderTop
‹Paris 76›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułParis 76
Wykonawca / KompozytorVanderTop
Data wydania2001
Wydawca Utopic Redords
NośnikCD
Czas trwania60:58
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Klaus Blasquiz, Gabriel Federow, Didier Lockwood, Michel Graillier, Jannick Top, Christian Vander
Utwory
CD1
1) Hhaï08:56
2) La musique des sphères21:57
3) De futura25:38
4) Troller tanz04:19
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Futurystyczna schizofrenia

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj płyta francuskiej formacji VanderTop, prowadzonej przez muzyków Magmy – Christiana Vandera i Jannicka Topa – z Didierem Lockwoodem w składzie.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Futurystyczna schizofrenia

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj płyta francuskiej formacji VanderTop, prowadzonej przez muzyków Magmy – Christiana Vandera i Jannicka Topa – z Didierem Lockwoodem w składzie.

VanderTop
‹Paris 76›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułParis 76
Wykonawca / KompozytorVanderTop
Data wydania2001
Wydawca Utopic Redords
NośnikCD
Czas trwania60:58
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Klaus Blasquiz, Gabriel Federow, Didier Lockwood, Michel Graillier, Jannick Top, Christian Vander
Utwory
CD1
1) Hhaï08:56
2) La musique des sphères21:57
3) De futura25:38
4) Troller tanz04:19
Wyszukaj / Kup
W połowie lat 70. ubiegłego wieku prowadzona przez perkusistę Christiana Vandera francuska Magma była już uznaną marką na europejskim rynku rockowym i jazzrockowym. Miała na koncie cztery płyty studyjne („Magma”, 1970; „1001° Centigrades”, 1971; „Mekanïk Destruktïẁ Kommandöh”, 1973; „Köhntarkösz”, 1974), a jeśli doliczymy do tego jeszcze nagrany pod szyldem Univeria Zekt album „The Unnamables” (1972) oraz sygnowany jedynie nazwiskiem Vandera soundtrack do filmu „Tristan and Iseult” (1974), później reedytowany jako Magmowy „Ẁurdah Ïtah” – to nawet sześć. Zespół przyciągał wciąż nowych i zdolnych artystów, którzy najczęściej po paroletnim stażu u boku Christiana odchodzili, aby zakładać własne formacje (tak właśnie narodziło się chociażby Zao). Robił to zresztą również sam lider, który nie stronił od muzycznych „skoków w bok”. W 1975 roku zagrał serię koncertów pod nazwą Utopic Sporadic Orchestra, a w następnym – VanderTop.
Ten ostatni szyld narodził się z połączenia nazwisk dwóch współliderów projektu – Christiana oraz gitarzysty basowego Jannicka Topa, który w tym czasie udzielał się, poza Magmą, również w formacji Speed Limit. Do składu VanderTop Christian i Jannick zaprosili jeszcze czterech muzyków związanych na różnych etapach swojej kariery z Magmą: wokalistę Klausa Blasquiza (1970-1980, 1990-1993), gitarzystę solowego Gabriela Federowa (1974-1977, 1980), klawiszowca Michela Grailliera (1972-1974) oraz skrzypka Didiera Lockwooda (1974-1976, 1980, 1992-1993), współpracującego także z Zao i stojącego na czele… Lockwood (wespół ze swoim starszym bratem Francisem). Sekstet zagrał serię koncertów w ciągu kilku miesięcy 1976 roku, ale w epoce nie pozostawił po sobie żadnego fonogramu; dopiero ćwierć wieku później Jannick Top po powołaniu do życia własnej wytwórni – Utopic Records – postanowił wyciągnąć na światło dzienne archiwalne nagrania koncertowe zarówno Utopic Sporadic Orchestra („Nancy 75”), jak i VanderTop („Paris 76”).
Oba wydawnictwa nie są doskonałe pod względem technicznym; brzmią jak „oficjalne bootlegi”, ale to i tak pewnie najlepsze pod względem brzmienia zachowane rejestracje tych zespołów. W zasadzie należałoby postrzegać je jako jedno – zarówno z uwagi na składy (w obu motorem napędowym byli Vander, Top i Lockwood), jak i repertuar (którym się wymieniały). Dzisiaj przyjrzymy się drugiej z wymienionych formacji. Koncert, jaki znalazł się na „Paris 76”, miał miejsce 2 listopada 1976 roku w – mieszczącym się do dzisiaj pod adresem 20 Boulevard Saint-Martin – paryskim Théâtre de la Renaissance. Jeżeli na wydany przez Jannicka kompakt trafił pełen zapis występu, oznacza to, że trwał on godzinę. I nie ma wątpliwości, że dla uczestniczących w nim wielbicieli Zeuhlu była to niezapomniana godzina, z której wielce usatysfakcjonowani byli na pewno i zaprzysięgli fani Magmy, i będącego jej odnogą Zao.
Koncert otwiera dziewięciominutowa wersja „Hhaï”, znanego już wtedy z nagranego na żywo albumu Magmy „Live / Hhaï” (1975). To Zeuhl w czystej postaci – i trudno udawać z tego powodu zaskoczenie, skoro kompozytorem tego utworu jest sam Vander. I to on właśnie od kilku taktów perkusji rozpoczyna pochód całego zespołu. Z czasem dołączają do niego Lockwood ze swoimi elektrycznymi skrzypcami, a zaraz potem pozostali instrumentaliści, włącznie z trzymającym się na razie na uboczu Gabrielem Federowem. To „wygnanie” gitarzysty nie trwa jednak długo; niebawem nawiązuje on bowiem dialog z Didierem i tym samym przebija się na plan pierwszy. Ostatnim, który akcentuje swoje przybycie, jest Klaus Blasquiz. Wokalista w poprzednich latach dobrze poznał, wymyślony przez Vandera, język kobaïański i teraz również robi z tego użytek. Im bliżej końca, tym bardziej zespół podkręca tempo, co zmusza także Klausa do coraz większego wysiłku – w finale, by odpowiednio zaakcentować emocje, wchodzi on wprost w rejestry operowe. Co też jest charakterystyczne – zresztą po dziś dzień – dla Magmy.
Kolejne dwa, rozbudowane do ponad dwudziestu minut, utwory to już dzieło Jannicka Topa. „La musique des sphères” wykonywała na koncertach, choć w skróconej wersji, również Magma (zachował się zapis z 31 października 1976 roku, czyli zarejestrowany zaledwie dwa dni wcześniej); tutaj jednak słyszymy tę kompozycję w pełnej krasie. Otwiera ją, nie licząc pojedynczych akordów sprzężonego basu, kilkuminutowa introdukcja na instrumentach klawiszowych, która tyleż korzysta z doświadczeń mistrzów rocka elektronicznego z początków lat 70., co zapowiada powstanie stylu nazwanego w przyszłości dark ambientem. A dalej wcale nie jest mniej awangardowo, także za sprawą śpiewającego bardzo niskim, mocno zachrypniętym głosem Blasquiza (który mógłby zawstydzić samego Joego Cockera). „La musique des sphères” w tej wersji to wielowątkowa suita – zmieniają się motywy, zmieniają nastroje, ale mniej więcej od dwunastej minuty przed wszystkie inne instrumenty przebija się gitara Federowa, który już praktycznie do samego końca nie oddaje nikomu palmy pierwszeństwa, racząc słuchaczy raz mocno zakręconą, psychodeliczną, to znów stonowaną i melodyjną solówką.
„De futura” jest jeszcze dłuższa od „Muzyki sfer” (o ponad trzy minuty). To także był utwór, który członkowie VanderTop mieli nieźle przećwiczony; rok wcześniej stanowił on bowiem podstawę repertuaru koncertowego Utopic Sporadic Orchestra. Mieli więc czas, aby przygotować różne jego warianty – i to w tym wykonaniu słychać. Początek jest w miarę spokojny, ale już po paru minutach diametralnie zmienia się nastrój. Zespół gra coraz wolniej i ciężej, niemal hardrockowo; na to nakładają się psychodeliczno-futurystyczne klawisze Michela Grailliera i sprzęgnięta z nimi partia wokalna Klausa. W porównaniu z poprzednim utworem dzieje się tutaj mniej, a przynajmniej takie można odnieść wrażenie. W rzeczywistości jest ono złudne, albowiem zmiany zachodzą po prostu w wolniejszym tempie, lecz smakowitych efektów wcale nie brakuje. Począwszy od awangardowej partii fortepianu, aż po przejmujący dźwięk syreny alarmowej. Jannick jako kompozytor wspiął się tu na wyżyny, umiejętnie łącząc jazz z rockiem i przy okazji dorzucając co nieco z tak zwanego „trzeciego nurtu” (vide klasycyzujące wokalizy Blasquiza).
Na finał rozbrzmiewa drugi z utworów napisanych przez Vandera – „Troller tanz”, który z racji czasu trwania (to zaledwie nieco ponad cztery minuty) można określić mianem „Magmy w pigułce”. Po szalonym, mocno schizofrenicznym początku następuje nagły skręt w stronę muzyki klasycznej – włącznie z paraoperowym śpiewem Klausa i solowym popisem Lockwooda na skrzypcach. Wszystko to zostaje zaś podane w motorycznym jazzrockowym tempie. Żywot VanderTop był krótki, ale muzycy ci wracali jeszcze do siebie w przyszłości. Jak chociażby na początku lat 80., kiedy to Christian, Jannick i Didier nagrali – z pomocą klawiszowca Benoît Widemanna (w tamtym czasie będącego etatowym członkiem… Magmy) – longplay „Fusion”.
koniec
12 września 2020
Skład:
Klaus Blasquiz – śpiew
Gabriel Federow – gitara elektryczna
Didier Lockwood – skrzypce elektryczne
Michel Graillier – instrumenty klawiszowe
Jannick Top – gitara basowa, muzyka (2,3)
Christian Vander – perkusja, muzyka (1,4)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.