Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Wiaczesław Browkin
‹Maigret i starsza pani›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMaigret i starsza pani
Tytuł oryginalnyМегрэ и старая дама
Data premiery1 sierpnia 1975
ReżyseriaWiaczesław Browkin
ZdjęciaBoris Kiparisow
Scenariusz
ObsadaBoris Tienin, Jelena Fadiejewa, Awangard Leontjew, Jelena Kozielkowa, Anatolij Romaszyn, Leonid Satanowski, Jurij Katin-Jarcew, Boris Kudriawcew, Olga Fomiczowa, Igor Jankowski, Wsiewołod Dawydow, Jurij Lichaczow, Tamara Truszyna, Gieorgij Rumiancew
Rok produkcji1974
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania153 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

„Kobra” i inne zbrodnie: Przy uspokajającym szumie fal… Bałtyku

Esensja.pl
Esensja.pl
Drugie podejście reżysera Wiaczesława Browkina i aktora Borisa Tienina do prozy Georges’a Simenona przyniosło jeszcze lepszy efekt niż za pierwszym razem. Zrealizowana w 1974 roku adaptacja powieści „Maigret i starsza pani” jest artystycznie dojrzalsza i fabularnie ciekawsza od wcześniejszego o rok „Maigreta i człowieka z ławki”, choć w przypadku pierwowzoru literackiego było akurat na odwrót.

Sebastian Chosiński

„Kobra” i inne zbrodnie: Przy uspokajającym szumie fal… Bałtyku

Drugie podejście reżysera Wiaczesława Browkina i aktora Borisa Tienina do prozy Georges’a Simenona przyniosło jeszcze lepszy efekt niż za pierwszym razem. Zrealizowana w 1974 roku adaptacja powieści „Maigret i starsza pani” jest artystycznie dojrzalsza i fabularnie ciekawsza od wcześniejszego o rok „Maigreta i człowieka z ławki”, choć w przypadku pierwowzoru literackiego było akurat na odwrót.

Wiaczesław Browkin
‹Maigret i starsza pani›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMaigret i starsza pani
Tytuł oryginalnyМегрэ и старая дама
Data premiery1 sierpnia 1975
ReżyseriaWiaczesław Browkin
ZdjęciaBoris Kiparisow
Scenariusz
ObsadaBoris Tienin, Jelena Fadiejewa, Awangard Leontjew, Jelena Kozielkowa, Anatolij Romaszyn, Leonid Satanowski, Jurij Katin-Jarcew, Boris Kudriawcew, Olga Fomiczowa, Igor Jankowski, Wsiewołod Dawydow, Jurij Lichaczow, Tamara Truszyna, Gieorgij Rumiancew
Rok produkcji1974
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania153 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przyznam, że nie wiem, jakimi kryteriami kierowali się historycy kina i teatru radzieckiego, którzy zdecydowali, aby pierwszą dokonaną przez leningradzkiego reżysera Wiaczesława Browkina (1925-2016) adaptację powieści Georges’a Simenona, którą był zrealizowany w 1973 roku „Maigret i człowiek z ławki”, zaklasyfikować jako „film telewizyjny”, a kolejną, czyli powstały zaledwie rok później „Maigret i starsza pani” – już jako „film-spektakl”, czyli w tłumaczeniu na język polski – teatr telewizyjny. Zwłaszcza że w tym drugim dziele zdjęć filmowych jest czasowo znacznie więcej niż w pierwszym. Co prawda ich rola ograniczona została głównie do przerywników i widać w nich przede wszystkim komisarza Maigreta spacerującego uliczkami miasteczka bądź wdychającego jod nad morzem, ale jednak są i wywołują wrażenie, że mamy właśnie do czynienia z filmem, a nie teatrem. Pogłębia to wrażenie jeszcze fakt, że operator Boris Kiparisow, pracujący również przy „Człowieku z ławki”, przez cały czas wykorzystywał na planie kamerę filmową. Ale to tak naprawdę rozważania czysto teoretyczne…
Browkin do tematu Maigreta podchodził czterokrotnie. Zaczął od „Człowieka z ławki”, potem nakręcił „Starszą panią”, a następnie – po ośmiu latach przerwy – „Rozterkę komisarza Maigret” i na koniec – po kolejnych pięciu – „Maigreta u ministra”. Praca nad „Starszą panią” odbywała się w dwóch miejscach: w atelier Telewizji Centralnej w Moskwie oraz w leżącym nad Morzem Bałtyckim (w obecnym, stosując niedawno wprowadzoną nomenklaturę, obwodzie królewieckim) turystycznym i sanatoryjnym Swietłogorsku, który wcielił się w rolę normandzkiego kurortu Étretat. Tam powstały wszystkie zdjęcia plenerowe. Powieść „Maigret i starsza pani” Georges Simenon napisał na przełomie listopada i grudnia 1949 roku w czasie pobytu w kalifornijskim Carmel-by-the-Sea nad brzegiem Oceanu Spokojnego. Drukiem ukazała się natomiast kilka miesięcy później w Paryżu. Polskie wydanie książki trafiło do rąk czytelników, za sprawą oficyny Czytelnik, pod koniec lat 60. Kiedy Wiaczesław Browkin zabierał się za pracę nad tym przedstawieniem (niech już będzie!), istniała tylko jedna filmowa wersja książki, zrealizowana przez Brytyjczyków w 1960 roku (później powstały jeszcze dwie, w których palce maczali Francuzi).
Choć podstawowym miejscem akcji jest położony niedaleko Hawru Étretat, akcja powieści i spektaklu zaczyna się w Paryżu, w biurze komisarza Maigreta (w którego ponownie wciela się Boris Tienin) przy Quai des Orfèvres 36. Odwiedza go tam tytułowa „starsza pani”, czyli Valentine Besson (w tej roli pojawia się Jelena Fadiejewa, znana polskim widzom z filmów „Przez ciernie do gwiazd [Per aspera ad astra]” oraz „Zapomniana melodia na flet”), która prosi go, aby zajął się sprawą tajemniczej śmierci jej służącej, młodej wiejskiej dziewczyny Rosy Trochu. Valentine jest szanowaną w miasteczku wdową po aptekarzu Ferdinandzie Bessonie, który dorobił się ogromnego majątku na produkcji kremu kosmetycznego „Juva”. Później wprawdzie przyszedł kryzys, można domyślać się, że związany z wojną światową, który sprawił, że fortuna została mocno uszczuplona, ale farmaceuta i biznesmen w jednym zadbał jednak o to, aby odpowiednio zabezpieczyć swoją o ćwierć wieku młodszą małżonkę.
Od jego śmierci Valentine mieszka więc w willi w nadmorskim Étretat i żyje z renty wdowiej. Nie jest może najbogatszą mieszkanką miasteczka, ale stać ją w każdym razie na opłacanie służącej, która mieszka razem z nią. Pewnej nocy jednak Rosa umiera. Wdowa Besson jest przekonana, że dziewczynę otruto i że tak naprawdę to ona, a nie jej gosposia, miała paść ofiarą zbrodni. Dlaczego? Ponieważ dziewczyna miała zwyczaj dopijać po niej rozpuszczone w wodzie lekarstwo (pochodząca z ubogiego rybackiego domu żyła w przekonaniu, że nic nie może się marnować). Tego wieczoru Valentine wzięła jednak tylko jeden łyk i stwierdziwszy, że płyn jest zbyt gorzki, odstawiła go. Trochu tradycyjnie, odnosząc do kuchni szklankę, wypiła miksturę do dna, nie wiedząc, że jest w niej rozpuszczony arszenik. Pani Besson jest przekonana, że skoro nie udało się za pierwszym razem, morderca podejmie kolejną próbę uśmiercenia jej. Dlatego postanowiła wybrać się do stolicy i prosić o pomoc w rozwiązaniu zagadki i złapaniu zbrodniarza samego komisarza Maigreta. Jakby tego było mało, o to samo do przełożonego słynnego policjanta (w tej roli Gieorgij Rumiancew) zwrócił się sam minister sprawiedliwości, którego z kolei poprosił o interwencję deputowany Charles Besson (Leonid Satanowski), pasierb Valentine, to jest młodszy syn Ferdinanda z pierwszego małżeństwa.
W takiej sytuacji komisarz nie ma wyboru, musi pojechać do Étretat i na miejscu przyjrzeć się sprawie, którą oficjalnie prowadzi inspektor Castaing z Hawru (ma on twarz Awangarda Leontjewa – patrz: „Udar słoneczny”, „Czas pionierów” oraz „Van Goghi”). Maigret w pierwszej kolejności odwiedza wdowę Besson, a następnie przygląda się pozostałym uczestnikom dramatu. Tak się bowiem złożyło, że śmierć Rosy nastąpiła w bardzo specyficznym momencie – dniu urodzin Valentine, kiedy to, raz do roku, odwiedzają ją zarówno pasierbowie – ułożony i robiący karierę polityczną Charles oraz znany z hulaszczego trybu życia Théo (Anatolij Romaszyn, który zagrał między innymi w „Domu na rozstajach” i „Siódmym towarzyszu”) – jak i Arlette (Jelena Kozielkowa), córka z pierwszego małżeństwa. Komisarz dochodzi do wniosku, że każde z nich mogło popełnić zbrodnię: Charles ma dostęp do laboratorium naukowego, Théo studiował chemię, a Arlette jest żoną paryskiego dentysty – zdobycie przez trucizny, gdyby tylko chcieli, byłoby więc dziecinnie proste. Ale czy mieli motyw w uśmierceniu matki i macochy?
Dzięki rozmowom z podejrzanymi i mieszkańcami Étretat Maigret przekonuje się, że rodzina Bessonów tylko na zewnątrz sprawiała wrażenie szczęśliwej. Relacje między jej poszczególnymi członkami nigdy nie należały do pokojowych, a konflikty zaczęły dawać o sobie znać po śmierci Ferdinanda. Komisarz z Paryża dochodzi więc do wniosku, że prawda mu si kryć się w przeszłości; ona powinna dać odpowiedź na to, z jakimi ludźmi ma do czynienia i czy są wśród nich osoby skłonne do popełnienia zbrodni z premedytacją. Podobnie jak w przypadku „Maigreta i człowieka z ławki”, tak samo w „Maigrecie i starszej pani” Wiaczesław Browkin – będący również autorem scenariusza – zdecydował się przenieść powieść Simenona na ekran literalnie, niemal scena po scenie, dialog po dialogu. Sprawiło to, że dwuczęściowe przedstawienie – notabene jego premiera miała miejsce w piątkowy wieczór 1 sierpnia 1975 roku – rozrosło się do dwóch i pół godziny. Co jednak najważniejsze, dzięki nieśpiesznej narracji reżyserowi udało się doskonale oddać klimat powieści, a Boris Tienin zyskał czas, aby rozsmakować się w granej przez siebie postaci. Dzięki temu jest niemalże Maigretem idealnym (zmęczonym, ale przenikliwym, dobrodusznym, ale stanowczym, wyrozumiałym dla ludzkich słabości, ale bezwzględnym dla perfidnych i chciwych przestępców), niewiele zresztą ustępującym legendarnemu francuskiemu aktorowi Jeanowi Gabinowi.
koniec
29 sierpnia 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Za rok, za dzień, za chwilę…
— Sebastian Chosiński

J-23 na tropie A-4
— Sebastian Chosiński

Gdzie są naziści z tamtych lat?
— Sebastian Chosiński

Kruck Polakowi oko wykole
— Sebastian Chosiński

Hans Kloss w Werwolfie
— Sebastian Chosiński

Ten Brunner, ach! ten Brunner…
— Sebastian Chosiński

Gdy maniak bierze się za Wunderwaffe…
— Sebastian Chosiński

Idzie wiosna od wschodu…
— Sebastian Chosiński

Lepiej być Królem czy Krollem?
— Sebastian Chosiński

„Zdradziła III Rzeszę!”
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.