Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow
‹Czas pionierów›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Czas pionierów
Tytuł oryginalny	Время первых
Reżyseria	Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow
Zdjęcia	Władimir Baszta
Scenariusz	Oleg Pogodin, Jurij Korotkow, Siergiej Kałużanow, Irina Piwowarowa, Dmitrij Pinczukow
Obsada	Jewgienij Mironow, Konstantin Chabienski, Władimir Iljin, Anatolij Kotieniow, Aleksandra Ursuliak, Aleksandr Nowin, Jelena Panowa, Jurij Ickow, Aleksandr Iljin, Aleksiej Morozow, Artiom Bystrow, Władimir Maliugin, Siergiej Batałow, Walerij Griszko
Muzyka	Jurij Potiejenko
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	140 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: „Woschod 2” jak „Apollo 13”
[Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow „Czas pionierów” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Rosjanie nie mogą ustępować Amerykanom. W niczym. Nie tylko w sferze polityki. Także kinematografii. A zwłaszcza tej jej części, która dotyczy podboju kosmosu. Przecież to Rosjanin był pierwszym człowiekiem, który poleciał w otwartą przestrzeń. To Rosjanin jako pierwszy odbył w niej kilkuminutowy spacer. I o tym właśnie wydarzeniu opowiada oparty na faktach „Czas pionierów” Dmitrija Kisieliowa (i Jurija Bykowa).

Sebastian Chosiński

East Side Story: „Woschod 2” jak „Apollo 13”
[Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow „Czas pionierów” - recenzja]

Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow
‹Czas pionierów›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Czas pionierów
Tytuł oryginalny	Время первых
Reżyseria	Dmitrij Kisieliow, Jurij Bykow
Zdjęcia	Władimir Baszta
Scenariusz	Oleg Pogodin, Jurij Korotkow, Siergiej Kałużanow, Irina Piwowarowa, Dmitrij Pinczukow
Obsada	Jewgienij Mironow, Konstantin Chabienski, Władimir Iljin, Anatolij Kotieniow, Aleksandra Ursuliak, Aleksandr Nowin, Jelena Panowa, Jurij Ickow, Aleksandr Iljin, Aleksiej Morozow, Artiom Bystrow, Władimir Maliugin, Siergiej Batałow, Walerij Griszko
Muzyka	Jurij Potiejenko
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	140 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Temat podboju kosmosu wraca co jakiś czas w rosyjskiej kinematografii. I nic dziwnego. Pierwszymi kosmonautami chwalono się w Związku Radzieckim (i przy okazji na całym świecie) na potęgę, ale tak naprawdę o perturbacjach związanych z ich podróżami wiedziały tylko najwyższe władze (z sekretarzem generalnym KC KPZR na czele) oraz grono najważniejszych naukowców pracujących przy programie kosmicznym. Nie przenikały one do kontrolowanych w stu procentach przez państwo mediów. A nawet gdyby jakimś cudem przeniknęły, bez zgody Kremla nawet jedno słowo nie trafiłoby na łamy gazet ani nie zostałoby wyemitowane w eter. Prawdziwy, choć często i tak mocno podrasowany i ideologizowany obraz wyścigu toczonego z Amerykanami pokazano w filmie dopiero po upadku Związku Radzieckiego. Ale dzieła takie, jak „Kosmos jak przeczucie” (2005) Aleksieja Uczitiela czy poświęcone „ojcu” radzieckiej kosmonautyki, konstruktorowi rakiet i statków kosmicznych „Korolow” (2007) i „Główny” (2015) Jurija Kary, nie różniły się zbyt wiele od pamiętnego „Poskromienia ognia” (1972) Daniiła Chrabrowickiego. Dopiero Aleksiej German młodszy odszedł od tej patriotyczno-romantycznej poetyki w dramatycznym „Papierowym żołnierzu” (2008). Powrócił za to do niej kilka lat później Paweł Parchomienko, kręcąc „Gagarina” (2013).

Jak na tym tle prezentuje się „Czas pionierów” (i nie chodzi tu oczywiście o członków komunistycznej młodzieżówki)? Przede wszystkim, przy zachowaniu radzieckiej i rosyjskiej tradycji, jest filmem zrobionym na modłę amerykańską. Mimo wszystko bliżej mu do „Apollo 13” (1995) Rona Howarda, aniżeli wspomnianych „Poskromienia ognia” czy „Gagarina”. Na co wpływ miał zapewne, robiący karierę w Hollywood, Timur Bekmambetow (tutaj w roli producenta). Pomysłodawcą filmu był jednak kto inny – aktor Jewgienij Mironow, który nie tylko zagrał w nim główną rolę, ale został też jego współproducentem. To właśnie jemu udało się pozyskać do współpracy nie byle kogo, bo kosmonautę Aleksieja Leonowa. Przeszedł on do historii jako pierwszy człowiek, któremu dane było odbyć spacer w przestrzeni kosmicznej. Leonow został głównym konsultantem „Czasu pionierów” nie bez powodu – dzieło miało bowiem opowiadać właśnie o nim. A mówiąc precyzyjniej – o locie, jaki odbył w towarzystwie Pawła Bielajewa w marcu 1965 roku na statku „Woschod 2”. Scenariusz powstawał przez kilka lat, a kiedy był już gotowy Bekmambetow zarządził, by do pracy wzięli się spece od efektów specjalnych.

Ich zadaniem było jak najbardziej realne odwzorowanie warunków lotu. Co na pewno nie udało się w stu procentach. I wcale nie dlatego, że zabrakło im talentu czy pieniędzy – wszak budżet całego filmu wyniósł około 400 milionów rubli! – ale z powodu wciąż obowiązującej… tajemnicy państwowej. Powołując się na nią, wojsko pozwoliło filmowcom odwzorować jedynie zewnętrzny wygląd rakiet, znajdująca się w środku technika pozostała przed nimi ukryta. Od samego początku było oczywiste, że w Aleksieja Leonowa wcieli się Jewgienij Mironow („Kalkulator”, „Norweg”), natomiast rolę dowódcy lotu Pawła Bielajewa od samego początku pisano „pod” Konstantina Chabienskiego („Admirał”, „Geograf przepił globus”, „Windykator”). Z istotnych funkcji do obsadzenia pozostał jeszcze jedynie stołek reżyserski. Początkowo funkcję tę zdecydowano się powierzyć cenionemu na Zachodzie Siergiejowi Bodrowowi („Nomad”, „Czyngis-chan”, „Córka yakuzy”, „Siódmy syn”), ale ten zrezygnował z powodu innych zobowiązań.

Wówczas „wynajęto” Jurija Bykowa, co biorąc pod uwagę jego wcześniejsze dokonania („Żyć”, „Major”, „Dureń”), wydawało się dość abstrakcyjne. Mimo to pod jego nadzorem – od lata 2015 roku – nakręcono dwie trzecie zdjęć, które następnie wykorzystano w filmie. W ostatniej fazie prac Bykowa odsunięto jednak od projektu, zastępując go Dmitrijem Kisieliowem, który pod okiem Bekmambetowa nakręcił między innymi „Czarną Błyskawicę” (2009), komedię sensacyjną „Panowie, powodzenia!” (2012) oraz kilka nowel z cyklu „Choinki” (2010-2014). Kisieliow zajął się przede wszystkim scenami „akcji”, w których Bykow zapewne nie czuł się najlepiej i pewnie dlatego stracił stanowisko. Zdjęcia kręcono przede wszystkim w Moskwie, w ogromnym hangarze po dawnej fabryce ZiŁ-a, dopiero na koniec przeniesiono się do tajgi, do Kraju Permskiego, w miejsce, w którym 1965 roku wylądował „Woschod 2”. Z uwagi na zabójcze warunki atmosferyczne – minus 35 stopni Celsjusza – nie zabrano tam ani Mironowa, ani Chabienskiego; wykorzystano – i to, jak widać, dosłownie – dublerów. Co ciekawe, odtwórcy głównych ról mieli również swoich dublerów „cyfrowych”, którzy zastępowali ich w scenach realizowanych w stanie nieważkości.

Nie oznacza to jednak wcale, że dla gwiazdorów kina rosyjskiego udział w „Czasie pionierów” był jedynie przyjemnością. Wręcz przeciwnie, aby właściwie przygotować się do zdjęć przez ponad rok byli poddawani morderczemu treningowi w hali sportowej; podobno w tym czasie spędzili w niej około czterech tysięcy godzin. Niemal jak, znając oczywiście proporcje, prawdziwi kosmonauci. Premiera gotowego już filmu miała miejsce 6 kwietnia. Producenci liczyli na prawdziwe „wejście smoka”. I ponoć troszkę przeliczyli się – w pierwszy weekend ich dzieło zarobiło bowiem „zaledwie” 150 milionów rubli (wskakując od razu na pierwsze miejsce box-office’u). W efekcie, obawiając się, że lada chwila zostanie zdetronizowane przez wchodzącą na ekrany kin rosyjskich ósmą część „Szybkich i wściekłych”, próbowali nawet przesunąć datę premiery amerykańskiego superhitu. Na to z kolei nie zgodzili się właściciele multipleksów i zaproponowali producentom „Czasu…” układ, na mocy którego przez trzy kolejne weekendy ich obraz ma być preferowany w ich sieciach. Bez wątpienia powinno to poprawić wynik finansowy filmu.

Jak to często w superhitach bywa, producenci chcąc zminimalizować ryzyko niepowodzenia, zatrudnili do pracy nad scenariuszem cały zespół autorów. Prym wiedli doświadczeni Oleg Pogodin („Jesteśmy z przyszłości 2”, „Dom”) oraz Jurij Korotkow („Bikiniarze”, „Stalowy motyl”, „Czysta sztuka”), których wspomagał tandem Irina Piwowarowa i Siergiej Kałużanow (odpowiedzialni między innymi za „Pięć narzeczonych”); skład uzupełnił jeszcze debiutujący w tym fachu Dmitrij Pinczukow. Takie kolektywne tworzenie fabuły rzadko kiedy przynosi oczekiwane efekty; tym razem jednak na szczęście udało się zachować wewnętrzną spójność opowieści. Akcja filmu rozgrywa się w pierwszej połowie lat 60. XX wieku; czas ten można dość precyzyjnie określić na lata 1963-1965. To okres zimnej wojny, tuż po wysłaniu na orbitę okołoziemską Jurija Gagarina, co miało miejsce w kwietniu 1961 roku i zapoczątkowało radziecko-amerykański wyścig kosmiczny. Od tego momentu na czoło wysforowali się Rosjanie, choć Amerykanie przez cały czas deptali im po piętach. Nikita Chruszczow nie chcąc dopuścić do tego, aby śmiertelni wrogowie wyszli na prowadzenie, nakazał w 1963 roku zakończenie prac nad misją statku „Woschod 2” w ciągu kolejnych dwóch lat (choć początkowo miały trwać jeszcze cztery).

To oznaczało ogromne obciążenie dla kierującego pracami tajnego Biura Konstrukcyjnego numer 1 Siergieja Korolowa, jego prawej ręki Borisa Czertoka oraz blisko współpracującego z nimi generała Nikołaja Kamanina, w tamtym czasie zastępcy szefa Sztabu Głównego Wojsk Lotniczych do spraw przestrzeni kosmicznej. Ale przecież wola sekretarza generalnego była rozkazem, od którego nie było odwołania – zwłaszcza w tak drażliwej i prestiżowej kwestii, jak panowanie w kosmosie (czy też we Wszechświecie). Korolow intensyfikuje więc prace nad nowym statkiem, z kolei Kamanin wybiera do misji dwóch spośród kilkunastu najlepszych pilotów – Pawła Bielajewa oraz Aleksieja Leonowa. Obaj mają chłopskie, a więc jak najbardziej właściwe (podobnie zresztą jak Gagarin), pochodzenie; obaj są też wyróżniającymi się oblatywaczami. Przyjmując wyróżnienie, godzą się na morderczy trening, jak również na ryzyko utraty życia, które – chcąc nie chcąc – było wpisane w ich zawód. Ale to wcale nie oznacza, że podchodzą do tego lekceważąco; obaj mają już przecież rodziny – piękne i młode żony. Co im po nieżywych bohaterach, którzy najpierw będą czczeni przez władze, a później pójdą, jak wielu innych, w zapomnienie.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »