Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 15 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Husejn Erkenow
‹Wspiąć się na Księżyc›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWspiąć się na Księżyc
Tytuł oryginalnyЗалезь на Луну
ReżyseriaHusejn Erkenow
ZdjęciaBatyr Atajew
Scenariusz
ObsadaMaksim Szyszkow, Jarosław Szapranow, Igor Lifanow, Jelena Drapienko, Aleksiej Panin, Oleg Fomin, Aleksander Czisłow, Joła Sańko, Olga Błok-Mirimska, Anna Woruszylina, Boris Szczerbakow, Walentina Bieriezucka, Ałła Osipowa, Swietłana Stiepanienko, Jurij Krucenko, Igor Bartasz
Rok produkcji2010
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania84 min
Gatunekdramat, kryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Życie jak gruszki na wierzbie
[Husejn Erkenow „Wspiąć się na Księżyc” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Życie jak gruszki na wierzbie
[Husejn Erkenow „Wspiąć się na Księżyc” - recenzja]

Obraz Erkenowa to swoista mieszanka gatunkowa – amalgamat młodzieżowego filmu obyczajowego z dramatem społecznym i kryminałem. Czy wyszło mu to na dobre? Niekoniecznie. Można podejrzewać, że gdyby reżyser zdecydował się uwypuklić wątki obyczajowe (kłopoty Dmitrija ze znalezieniem uczciwej pracy, rodzące się uczucie do Maszy, znajomość z Jewgienijem) i psychologiczne (próba pogodzenia się chłopaka z własną przeszłością, chęć znalezienia odpowiedzi na pytanie, dlaczego matka zgodziła się oddać go do domu dziecka), dzieło Husejna Saławatowicza tylko by na tym zyskało. Przede wszystkim byłaby szansa na rozbudowanie postaci Żeni, który – choć od pewnego momentu ma ogromny (w zasadzie największy) wpływ na rozwój akcji – pojawia się tak naprawdę, jak meteor, zaledwie na kilkanaście minut. Jego obecność na ekranie jest tym samym odwrotnie proporcjonalna do siły sprawczej, co można uznać za spore marnotrawstwo. Mniej więcej od połowy filmu dzieło Erkenowa nieodwołalnie skręca w stronę dość sztampowej opowieści kryminalnej. Szczęśliwym trafem ratuje je jednak dramatyczne i zaskakujące zakończenie, które pozwala myśleć, że autor „Wspiąć się na Księżyc” - reżyser i scenarzysta w jednym – nie zapomniał jeszcze, jak robi się dobre filmy. Jeśli pójdzie w tym właśnie kierunku, jest szansa, że w najbliższych latach obdaruje widzów obrazem może nie na miarę „Sto dniej do prikaza” czy „Chołodu”, ale przynajmniej takim, o którym pamiętać będzie się jeszcze długo po wyjściu z kina bądź przełączeniu telewizora na inny kanał.
W roli Dimy (Dmitrija) reżyser obsadził dwudziestojednoletniego Maksima Szyszkowa, który aktorstwa zaczął uczyć się wprawdzie w szkole przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), ale zakończył w szacownych murach WGIK-u. Obecnie pracuje w stołecznym Dziecięcym Muzycznym Teatrze Młodego Aktora. Zadebiutował przed pięcioma laty w „Ja tiebia obożaju…” Erkenowa, później pojawił się jeszcze w serialach: sensacyjno-przygodowym „Marszrut” Władimira Fatjanowa, fantasy „Mołodoj Wołkodaw” Olega Fomina (oba z 2007 roku) oraz kryminalno-komediowym „Siwyj mierin” (2010) Michaiła Tumaniszwilego, w którym powierzono mu nawet główną rolę u boku Aleksandra Domogarowa. Z kolei Jarosław Szarpanow, czyli filmowy Jarik, przyjaciel Dmitrija, i Anna Woruszylina, grająca Maszę, jego dziewczynę – są absolutnymi debiutantami. Czego na ekranie nie widać, a to oznacza, że z niełatwego przecież zadania młodzi amatorzy wyszli obronną ręką. Role drugoplanowe Husejn Saławatowicz powierzył już artystom z prawdziwego zdarzenia, znanym i uznanym, nieobcym również czytelnikom „Esensji”. Milicjanta Żenię (Jewgienija) zagrał Igor Lifanow („Pułapka na zabójcę”, 2008), pracownicę opieki społecznej Olgę Pietrownę – Jelena Drapieko (pamiętna Liza Bryczkina z wojennego klasyka „Tak tu cicho o zmierzchu” Stanisława Rostockiego z 1972 roku), nieuczciwego podnajemcę mieszkania – Aleksiej Panin („Kryptonim Gwiazda”, 2002; „Miraż”, 2008; „Dom Słońca”, 2009), biznesmena pedofila – Oleg Fomin („Panowie oficerowie: Uratować imperatora”, 2008; „Admirał”, 2008), a matkę Maszy – Olga Błok-Mirimska („Dom Słońca”, 2009).
Jako wujek Misza, noszący również ksywkę Kosoj, pojawił się Aleksandr Czisłow, urodzony w 1964 roku w Groznym, stolicy Czeczenii. Zawodu uczył się w moskiewskim studium Michaiła Romanienki, który zwrócił uwagę na niecodzienny talent komediowy Saszy i postawił go przed dylematem – albo idzie do szkoły cyrkowej, by zostać (zapewne świetnym) klaunem, albo decyduje się na karierę filmową. O dalszej drodze życiowej Czisłowa zdecydował jednak tak naprawdę Husejn Erkenow, który najpierw powierzył mu rolę w „Sto dniej do prikaza” (1990), a następnie w „Chołodzie” (1991). Od tej pory aktor stał się prawdziwym mistrzem drugiego planu; w ciągu dwudziestu lat zagrał blisko sto ról w filmach kinowych i telewizyjnych. Zobaczyć można go było między innymi w „Prostytutkach” (2006) Jurija Moroza, „Jarze” (2006) Mariny Razbieżkiny oraz „Przeprawie” (2009) Dmitrija Makiejewa i Witalija Kuzniecowa. Matkę Dimy zagrała natomiast, urodzona w 1947 roku, Joła Sańko, absolwentka Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina w Moskwie. Jeszcze jako studentka pojawiła się w dwóch głośnych swego czasu w Kraju Rad filmach: nakręconym w Armenii wojennym „Zdrawstwuj, eto ja” (1965) Frunzego Dowłatiana (gdzie towarzyszyła Armenowi Dżigarchanianowi oraz Rołanowi Bykowowi) oraz historyczno-rewolucyjnym „My – russkij narod” (1965) Wiery Strojewej według powieści Wsiewołoda Wiszniewskiego. Załamanie kariery nastąpiło pod koniec lat 70. ubiegłego wieku, kiedy to Sańko rozwiodła się z aktorem Janem Arłazorowem i w desperacji opuściła Moskwę. Rozchorowała się później, popadła w kłopoty materialne, z trudem wiązała koniec z końcem; jedyną osobą, która podtrzymywała ją na duchu, była córka. Po dojściu do siebie aktorka postanowiła spróbować jeszcze raz, wróciła do stolicy i w 1985 roku dostała etat w Centralnym Akademickim Teatrze Armii Radzieckiej. W ostatnich latach grywa przede wszystkim w serialach („Krąg pierwszy” Gleba Panfiłowa, „Testament Lenina” Nikołaja Dostala), ale można ją było zobaczyć również w kolejnej adaptacji klasycznej dziewiętnastowiecznej sztuki Aleksandra Ostrowskiego „Bez winy winowatyje” (2008) w reżyserii Panfiłowa oraz w „Utraconym imperium” (2008) Karena Szachnazarowa.
Erkenow, scenarzysta i reżyser „Wspiąć się na Księżyc”, pochodzący z Uzbekistanu w Azji Środkowej, rolę operatora w swoim filmie powierzył, urodzonemu w 1958 roku w Aszchabadzie, stolicy sąsiedniego Turkmenistanu, Batyrowi Atajewowi. Atajew jest, podobnie jak Husejn Saławatowicz, absolwentem WGIK-u. Tyle że do tej pory rzadko pracował poza swoją ojczyzną. Za najciekawsze filmy, w których powstaniu brał udział należy uznać oparte na ludowych podaniach turkmeńskich baśnie Ilmurada Bekmijewa „Skazka o wolszebnom biserie” i „Rajski sad” (oba z 1988 roku), kryminał Muchameda Sojunchanowa „Niczego nie słucziłos” (1989) oraz dramat polityczno-psychologiczny „Dusza sgorieła” (1995) Bajrama Abdułłajewa i Lory Stiepanskiej, opowiadający o losach młodego Turkmena, który w czasach Związku Radzieckiego na podstawie donosu do bezpieki został skazany na wieloletnie zesłanie. W ścieżce dźwiękowej usłyszeć można zarówno muzykę klasyczną (między innymi kompozycje Dmitrija Szostakowicza i Edvarda Griega), jak i znacznie bardziej współczesne rytmy – od disco po heavy metal. W stacjach radiowych i telewizyjnych „Wspiąć się na Księżyc” promowany był przez zespół BEZ.NOT, który specjalnie dla Erkenowa nagrał chwytliwy popowo-rockowy utwór zatytułowany „Mimo doma”.
koniec
« 1 2
22 sierpnia 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Co tam dolary, gdy można zarabiać ruble!
Sebastian Chosiński

15 V 2024

Przyznaję, że filmowymi ekranizacjami powieści Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” zająłem się nie „po bożemu”, bo od końca. Najpierw przedstawiłem pięcioodcinkowy miniserial z 1978 roku, a dopiero teraz zabieram się za nakręconą dwie dekady wcześniej dwuczęściową kinową epopeję autorstwa Rafaiła Perelsztejna.

więcej »

Fallout: Odc. 8. Optymizm też bywa zabójczy
Marcin Mroziuk

13 V 2024

Z zainteresowaniem obserwujemy, jak rodzeństwo MacLeanów niezależnie od siebie poznaje prawdę o Krypcie 31. A choć obecna sytuacja Lucy i Norma wygląda zupełnie inaczej, to każde z nich staje przed trudną decyzją. Kolejnych cennych wyjaśnień dotyczących działalności Vault-Tec dostarczają zaś widzom wspomnienia Coopera Howarda.

więcej »

East Side Story: Zeus = Zero. Wielki Zero!
Sebastian Chosiński

12 V 2024

Gdy rozpoczęły się prace nad „Numerami”, autor literackiego pierwowzoru i jeden z dwóch reżyserów filmu (obok Achtema Seitabłajewa) siedział jeszcze w rosyjskim więzieniu. Kiedy wreszcie udało się doprowadzić do jego uwolnienia, Ukrainiec Ołeh Sencow dokończył pracę nad filmem, będącym wielkim oskarżeniem systemu totalitarnego i – osobiście – Władimira Putina.

więcej »

Polecamy

Nurkujący kopytny

Z filmu wyjęte:

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.