Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Igor Kopyłow
‹Mechanik›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mechanik
Tytuł oryginalny	Механик
Reżyseria	Igor Kopyłow
Zdjęcia	Wiktor Gonczar
Scenariusz	Andriej Tumarkin
Obsada	Tatiana Kołganowa, Prochor Dubrawin, Aleksiej Fokin, Siergiej Koszonin, Andriej Kuzniecow, Natalia Burmistrowa, Andriej Tutow, Siergiej Mośpan, Anton Bagmet
Muzyka	Witalij Mukaniajew
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
Gatunek	sensacja, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Na tropie legendarnego killera
[Igor Kopyłow „Mechanik” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Na początku było słowo… tfu! to znaczy był Charles Bronson i grany przez niego zawodowy zabójca Arthur Bishop – bohater „Mechanika” Michaela Winnera. Czterdzieści lat później hołd starym mistrzom postanowił oddać Igor Kopyłow. Swój dramat sensacyjny zatytułował tak samo, jak jego amerykański kolega po fachu. Główną postacią również uczynił profesjonalnego killera. I na tym w zasadzie podobieństwa się kończą.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Na tropie legendarnego killera
[Igor Kopyłow „Mechanik” - recenzja]

Igor Kopyłow
‹Mechanik›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mechanik
Tytuł oryginalny	Механик
Reżyseria	Igor Kopyłow
Zdjęcia	Wiktor Gonczar
Scenariusz	Andriej Tumarkin
Obsada	Tatiana Kołganowa, Prochor Dubrawin, Aleksiej Fokin, Siergiej Koszonin, Andriej Kuzniecow, Natalia Burmistrowa, Andriej Tutow, Siergiej Mośpan, Anton Bagmet
Muzyka	Witalij Mukaniajew
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
Gatunek	sensacja, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

„Mechanik” jest piątym pełnometrażowym filmem fabularnym, jaki Igor Siergiejewicz Kopyłow nakręcił w ciągu ostatnich dwóch lat dla petersburskiej firmy producenckiej „TriIks Media”. Cztery wcześniejsze omówiliśmy już w poprzednich edycjach „East Side Story”; chronologicznie były to: „W twoich oczach” (wrzesień 2011), „Silna” (grudzień 2011), „Cztery oczy” (styczeń 2012) oraz „Kozak” (marzec 2012). Wszystkie miały premierę w prywatnej stacji NTW. To samo powinno więc, rozumując logicznie, spotkać „Mechanika”. Tymczasem najnowszy obraz Kopyłowa został już, co prawda, wyemitowany w połowie września przez dwie stacje telewizyjne, ale żadna z nich nie była nadawcą rosyjskim – do tej pory film mogli obejrzeć jedynie widzowie w Izraelu oraz na Ukrainie. Dlaczego? Być może z bardzo błahego powodu – uznano, że Rosjanie muszą trochę odpocząć od reżysera, który ostatnimi czasy obecny był na małych ekranach znacznie częściej, niż jest to ogólnie przyjęte (trzeba bowiem pamiętać jeszcze o ubiegłorocznym serialu kryminalnym „Wściekłość”, nakręconym przez Igora Siergiejewicza do spółki z Antonem Azarowem i Siergiejem Czekałowem). Do pracy nad „Mechanikiem” Kopyłow zaprosił sprawdzonych już w boju współpracowników: za zdjęcia odpowiedzialny był Wiktor Gonczar („Kozak”), za ścieżkę dźwiękową – Witalij Mukaniajew („Silna”), natomiast scenariusz wyszedł spod pióra Andrieja Tumarkina („Cztery oczy”). Biorąc pod uwagę fakt, że panowie znają się chyba nawet lepiej niż łyse konie, należałoby wyciągnąć wniosek, iż raczej knota nie wypuszczą. Ba! nawet na pewno.

Wstępem do właściwej fabuły filmu są dramatyczne sceny rozegrane w jednym z centrów handlowych Petersburga, choć już po jego zamknięciu dla klientów, trzy lata wcześniej. Dwaj agenci służb specjalnych – Nikołaj Tiemnow oraz Boris Goriaczow – ścigający zawodowego zabójcę o ksywce „Mechanik”, który chwilę wcześniej odstrzelił pewnego biznesmena, zostają wciągnięci przez nader sprytnego bandytę w pułapkę. Gdy na miejsce przybywa w sukurs kawaleria pod postacią kilkuosobowego oddziału milicji, okazuje się, że Tiemnow nie żyje, a oszalały Goriaczow ni stąd, ni zowąd zaczyna strzelać do stróżów prawa. Obezwładniony, zostaje wpakowany do aresztu, a następnie postawiony przed sądem (za uczynienie dwóch funkcjonariuszy inwalidami) i wysłany za kratki na sześć lat. Tymczasem po „Mechaniku” nie pozostał nawet najmniejszy ślad. Ale też nikogo nie powinno to dziwić, ponieważ jest to specjalista jakich mało, nie tylko w Rosji, ale i na świecie. Nikt nie widział jego twarzy (ewentualnie zabił tych, którzy mieli takiego pecha i ujrzeli na własne oczy jego oblicze), udawało mu się – przynajmniej do tej pory – wychodzić cało z każdej opresji. I wcale nie była to kwestia szczęścia czy przypadku, ale profesjonalizmu najwyższej klasy – przygotowując akcję, opracowywał bowiem zawsze kilka wariantów ucieczki. Po akcji w centrum handlowym rozpłynął się jak duch. Przez następne trzy lata nie dawał znaku życia. Aż wreszcie…

…pewnej nocy koszmar związany z „Mechanikiem” powraca. W ręce Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (MWD) Federacji Rosyjskiej oddaje się handlarz bronią Anwar Rifatow. W zamian za objęcie go programem ochrony świadków – chce współpracować. Twierdzi, że może pomóc funkcjonariuszom służb specjalnych w schwytaniu legendarnego zabójcy. Szef petersburskiego MWD nie zwleka i mimo późnej pory, dzwoni do najlepszego analityka w firmie – major Natalii Nikołajewnej Tiemnownej, wdowy po zabitym trzy lata wcześniej w centrum handlowym Nikołaju. Na miejscu kobieta dowiaduje się również o powołaniu specjalnego zespołu, który ma podjąć kolejną próbę wytropienia i pojmania mordercy – na jego czele staje sprowadzony z Moskwy pułkownik Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB) Oleg Krawcow. I choć Natalia Nikołajewna ma ograniczone zaufanie do Rifatowa, a w opowieści o istnieniu „Mechanika” coraz mniej wierzy, decyduje się podjąć z nim grę. Prowadzony przez agentów Anwar spotyka się z innym handlarzem bronią – tym razem ze znacznie wyższej półki – Borisem Kaczalnikowem, czyli „Kaczanem” – ten ma doprowadzić stróżów prawa bezpośrednio do killera. Sytuacja wymyka się jednak spod kontroli, kiedy okazuje się, że po spotkaniu z gangsterem, Rifatow… umiera. Wstępne oględziny zwłok wskazują na zawał serca, lecz ani Tiemnowa, ani Krawcow nie mają wątpliwości, że Anwar został w bardzo wymyślny sposób zamordowany (i to praktycznie na ich oczach).

Konsternacja jest jeszcze większa, kiedy okazuje się, że do awizowanej przez Rifatowa transakcji jednak dochodzi. Na dodatek kończy się ona strzelaniną i wybiciem niemal wszystkich ludzi „Kaczana”. Czyżby więc „Mechanik” istniał naprawdę? I właśnie wrócił, aby wykonać jakieś super zlecenie? Natalia Nikołajewna uznaje, że potrzebna jest pomoc; wie nawet, kto mógłby jej udzielić – problem jednak w tym, że człowiek ów siedzi za kratkami i zostały mu jeszcze trzy lata do odsiedzenia. To Boris Goriaczow – jedyny, który widział „Mechanika” i zdołał ujść z życiem. Tylko jak go namówić do współpracy? Krawcowowi się to nie udaje, ale Tiemnowa może zastosować też inne, bardziej przekonujące argumenty. Na przykład odwołać się do… przyjaźni Borisa z jej mężem. Ostatecznie Goriaczow dołącza do zespołu. I od tej pory jazda zaczyna się na całego. „Mechanik”, jak na film telewizyjny przystało, budżet miał niewielki, lecz mimo to reżyserowi udało się wycisnąć z niego całkiem sporo. Sprawdzili się aktorzy (choć zabrakło wielkich gwiazd), nie zawiódł operator, którego zdjęcia wprowadziły odpowiednio mroczny nastrój, ale najlepszą robotę, oprócz Kopyłowa, wykonał scenarzysta. Udało mu się stworzyć zaskakująco skomplikowaną opowieść z kilkoma intrygującymi zwrotami akcji, dzięki którym film z dużym zainteresowaniem ogląda się do ostatnich minut. Owszem, kilka sekwencji dałoby się lepiej rozegrać, chociażby odrobinę rozciągając je w czasie i rezygnując przy tym z irytujących niekiedy skrótów myślowych; do niektórych scen, zwłaszcza tych zahaczających o klasyczne kino akcji, można się było bardziej przyłożyć – pod warunkiem jednak, że budżet byłby mimo wszystko bogatszy. A tak na marginesie: warto by już chyba powierzyć Kopyłowowi realizację jakiegoś filmu kinowego. Na pewno na to zasługuje.

W postać major MWD Natalii Tiemnowej wcieliła się czterdziestoletnia Tatiana Kołganowa, o której wcześniej mieliśmy okazję wspomnieć przy omawianiu „Uderzenia wściekłości” (2009) Andrieja Szczerbinina oraz „Odszukaj mnie” (2010) Igora Moskwitina. Borisa Goriaczowa zagrał Prochor Dubrawin – aktor, który jeszcze nie tak dawno, bo do kwietnia 2011 roku, znany był jako Witalij Jemaszow. Pod tym nazwiskiem ukończył – przed dziewięcioma laty – Państwowy Instytut Teatralny w Jarosławiu oraz zdobył popularność dzięki rolom amantów w telenowelach „M jak miłość” (2006-2007) – chodzi oczywiście o jej wersję rosyjską – oraz „Księżniczka cyrku” (2007-2008). Później przerzucił się na seriale kryminalne i sensacyjne – vide „Kapitan Gordiejew” (2010), „Obszczaja tierapija 2” (2010), „Igra” (2011). Nie bez odzewu pozostała też decyzja artysty o zmianie nazwiska. Zapytany na swojej stronie internetowej przez jednego z wielbicieli, dlaczego to zrobił, odpowiedział: „Podobało mi się imię Prochor, które ładnie brzmiało w parze z nazwiskiem Dubrawin”. I tyle! Drugi plan zapełnili natomiast aktorzy dobrze znani z innych produkcji „TriIks Media”: jako pułkownik FSB Krawcow pojawił się Aleksiej Fokin („Mistrz”, „Snajper”, „Śpiączka”), jako generał MWD – Siergiej Koszonin („Silna”), a jako przestępca Anwar – Siergiej Mośpan („Uderzenie wściekłości”); żona Goriaczowa została zaś obdarzona twarzą Natalii Burmistrowej, znanej ze „Spisku” (2008) Stanisława Libina oraz „Suchodołów” (2011) Aleksandry Strielianajej.

28 października 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »