Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Andriej Szczerbinin
‹Snajper›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Snajper
Tytuł oryginalny	Снайпер
Reżyseria	Andriej Szczerbinin
Zdjęcia	Aleksander Ustinow
Scenariusz	Andriej Szczerbinin
Obsada	Aleksandr Baranowski, Aleksiej Komaszko, Natalia Tieriechowa, Aleksiej Fokin, Walerij Zołotuchin, Leonid Majzel, Aleksandra Pietrowa, Walerij Doronin, Galina Bokaszewska, Leonin Woron, Anna Pieskowa
Muzyka	Witalij Mukaniajew
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
Gatunek	sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Pojedynek snajperów
[Andriej Szczerbinin „Snajper” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Po zakończeniu pracy nad pierwszą częścią dylogii „W stanie spoczynku” oraz „Uderzeniem wściekłości” Andriej Szczerbinin natychmiast, niemal z biegu, zabrał się do zdjęć kolejnego filmu sensacyjnego. „Snajper” powstał w 2009 roku, choć swoją premierę miał rok później. Niestety, w porównaniu z dwiema poprzednimi produkcjami film wypada nieco słabiej, za co winić należy przede wszystkim niski budżet.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Pojedynek snajperów
[Andriej Szczerbinin „Snajper” - recenzja]

Andriej Szczerbinin
‹Snajper›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Snajper
Tytuł oryginalny	Снайпер
Reżyseria	Andriej Szczerbinin
Zdjęcia	Aleksander Ustinow
Scenariusz	Andriej Szczerbinin
Obsada	Aleksandr Baranowski, Aleksiej Komaszko, Natalia Tieriechowa, Aleksiej Fokin, Walerij Zołotuchin, Leonid Majzel, Aleksandra Pietrowa, Walerij Doronin, Galina Bokaszewska, Leonin Woron, Anna Pieskowa
Muzyka	Witalij Mukaniajew
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	89 min
Gatunek	sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Andriej Szczerbinin praktycznie nie odpoczywa; a jeśli już, to są to bardzo rzadkie chwile. Kończąc pracę na planie jednego filmu, od razu przenosi się na następny. Pytanie tylko, kiedy znajduje czas, aby pisać scenariusze – i to zarówno te przeznaczone dla siebie, jak i te, które oddaje w ręce innych reżyserów (vide melodramat „Przebaczenie” Aleksandra Kirienki). Kiedy uporał się już ze zdjęciami do, jak się później okazało, pierwszej części „W stanie spoczynku” oraz „Uderzenia wściekłości” (oba z 2009 roku), natychmiast zabrał się za realizację kolejnego „bojewika”. „Snajper” miał swoją telewizyjną premierę dwudziestego drugiego lutego 2010 roku, na DVD został zaś wydany dwa miesiące później. To film, który polskim widzom może wydać się obcy; mimo powinowactwa etnicznego i mentalnego z Rosjanami, czemu chyba nikt nie zaprzeczy – nawet bardziej obcy niż amerykańskie kino akcji. Dlaczego? To kwestia silnych wpływów specyficznej rosyjskiej „subkultury”, w naszym kraju całkowicie nieznanej i z tego też powodu kompletnie niezrozumianej. Tą „subkulturą” (z polskiego punktu widzenia cudzysłów będzie jak najbardziej uzasadniony) są specnazowcy, czyli żołnierze – byli i obecni – sił specjalnych. Wielu z nich ma za sobą bardzo traumatyczne przeżycia związane z udziałem w wojnie afgańskiej. Mimo to – a może właśnie dzięki temu – w latach 80. i 90. ubiegłego wieku zaczął rodzić się w Rosji swoisty kult Specnazu. O żołnierzach-komandosach z tych jednostek powstają nie tylko filmy, ale również piosenki; każdego roku ukazuje się kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt płyt zawierających „wojskowe hity” (przekrój stylistyczny jest olbrzymi – od disco po poezję śpiewaną). W produkcję tych dzieł sztuki zaangażowane są nawet instytucje państwowe, jak na przykład Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, które corocznie przyznaje swoją nagrodę dla najlepszego obrazu sławiącego sukcesy sił specjalnych. „Snajper” idealnie wpisuje się w ten nurt, choć w porównaniu z wieloma innymi filmami, należałoby uznać wręcz za rozrachunkowy.

Szczerbinin postanowił rozpocząć „Snajpera” od sceny chwytającej za serce. Mała Wieroczka Nazarowa – uczennica jednej z pierwszych klas podstawówki – oddaje nauczycielce wypracowanie na temat swojego ojca. Ta po przejrzeniu pracy postanawia postawić dziewczynce ocenę dobrą, co argumentuje tym, że praca jest niepełna. Owszem, napisała, że ukochany tatuś jest żołnierzem. Ale jakim – lotnikiem? marynarzem? Wiera ze smutkiem w głosie przyznaje, że nie wie. Po wyjściu ze szkoły, gdy dzwoni do niej ojciec, zwierza mu się więc ze szkolnego niepowodzenia, co również dorosłego już przecież mężczyznę napawa żalem. Trudno jednak, aby rodzic informował tak małe dziecko, że jest snajperem wyborowym w jednostkach specjalnych, że co rusz wysyłany jest w niebezpieczne misje, z których może kiedyś nie wrócić żywy. Tak jak teraz. Kapitan Oleg Nazarow, rozmawiając z córką, jest właśnie po akcji; kilkadziesiąt minut wcześniej brał udział w operacji mającej na celu odbicie z rąk kaukaskich (czytaj: czeczeńskich) terrorystów personelu szpitala. Na dodatek akcję trudno uznać za udaną, ponieważ w wyniku błędu popełnionego przez innego ze snajperów – kapitana Aleksieja Buchawcewa – kilku cywilów straciło życie. Po powrocie do domu w Petersburgu Nazarow powoli dojrzewa do podjęcia niezwykle ważnej decyzji – chce odejść z armii, do czego zresztą usilnie namawia go żona Swietłana. Kiedy oznajmia to swemu przełożonemu, ten nie chce nawet o tym słyszeć – przecież takich snajperów jak Oleg w całej armii jest zaledwie tylu, że dałoby się ich policzyć na palcach jednej ręki. Ale oficer jest nieugięty. Rodzina jest przecież najważniejsza.

Równolegle do wątku Nazarowa prowadzony jest wątek drugiego ze specnazowców – kapitana Buchawcewa. W przeciwieństwie do Olega nie ma on rodziny; mieszka z ojcem, emerytowanym pułkownikiem, zawodowym żołnierzem w trzecim pokoleniu, który co rusz wypomina swemu synowi nieudacznictwo. Po nieudanej misji na Kaukazie Alosza przeżywa załamanie psychiczne. Pogrąża się w psychozie, przekonany, że wszyscy nagle zwrócili się przeciwko niemu. Pewnego dnia ubiera się w galowy mundur i idzie do swego dowódcy, by prosić go o przydział do czynnej służby; ten jednak odmawia, jedyne, co może zaoferować Buchawcewowi, to kolejne skierowanie do sanatorium. Młody oficer, czując presję tradycji rodzinnej, odbiera to jako siarczysty policzek, ogromne upokorzenie. Przypadkowo spotkawszy na dziedzińcu jednostki Nazarowa, szuka u niego pomocy, lecz ten nie chce wdawać się z Aleksiejem w żadne dywagacje. Wtedy nie może jeszcze oczywiście przewidywać, że tym samym ściągnie na siebie straszliwą zemstę. Buchawcew, popołudniami dorabiający sobie do pensji jako sprzedawca w sklepie z bronią, kradnie karabin snajperski i rozpoczyna swój krwawy rajd po Petersburgu. Każdego dnia zabija jedną, niewinną osobę. Śledztwo w sprawie kolejnych mordów prowadzi major Federalnej Służby Bezpieczeństwa Maksakow, ale szybko zdaje sobie sprawę, że sam niewiele zdziała. Dlatego też prosi o pomoc Olega. Przekonuje go, że snajpera może ująć jedynie antysnajper. Nazarow początkowo odmawia, lecz kiedy zyskuje pewność, że Alosza zagraża także jego rodzinie – nie ma wyboru.

Można jedynie żałować, że Andriej Szczerbinin nakręcił „Snajpera” dla telewizji; był to bowiem całkiem przyzwoity materiał wyjściowy do filmu kinowego. Gdyby reżyser dysponował większym budżetem, dzięki czemu byłoby go stać chociażby na efekty specjalne, rosyjski obraz zapewne w niczym nie ustępowałby swoim amerykańskim odpowiednikom. A tak… scena, w której żołnierze Specnazu odbijają zakładników w szpitalu robi niemalże wrażenie kręconej przez amatorów. Podobnie ma się rzecz z finałowym pojedynkiem snajperów, do którego dochodzi na dachach petersburskich budynków. Szczupły budżet nie pozwolił nie tylko na rozwinięcie niektórych istotnych wątków, ale również na nakręcenie scen-łączników pomiędzy kolejnymi fragmentami. Dlatego też fabuła może miejscami robić wrażenie poszatkowanej. Przykład: Kiedy Buchawcew zabija kolejnych mieszkańców miasta, widz może odnieść wrażenie, że wszystko to dzieje się w ciągu zaledwie jednej nocy; dopiero z rozmowy Nazarowa z Maksakowem dowiaduje się, że Alosza każdej zbrodni dokonuje innego dnia. Mimo tych niedostatków, warto poświęcić półtorej godziny na obejrzenie „Snajpera”. Jest to bowiem jeden z nielicznych obrazów z „nurtu specnazowskiego”, który tak w drastyczny sposób pokazuje, co może stać się z ludzką psychiką narażoną na zbyt silny stres w warunkach wojennych. Kiedy kapitan Buchawcew zamienia się z bohatera w zabójcę, nikt tak naprawdę nie jest mu w stanie pomóc; wszyscy się od niego odwracają – przełożeni zamiatają sprawę pod dywan, a niedawny jeszcze przyjaciel (Nazarow), pochłonięty własnymi problemami, zwyczajnie nie ma czasu ani ochoty, aby deliberować nad tym, co gryzie Aloszę. Ten zaś zachowuje się jak dzikie zwierzę zapędzone w pułapkę, z której nie ma wyjścia – zaczyna kąsać.

W roli kapitana Olega Nazarowa reżyser obsadził, urodzonego przed trzydziestoma laty w ukraińskim Zaporożu, Aleksieja Komaszkę, znanego między innymi z „Uciekając przed wojną” (2008) Aleksieja Kozłowa, „Zapisu namiętności” (2009) Nikołaja Lebiediewa oraz „Żyć” (2010) Jurija Bykowa. W jego przeciwnika – kapitana Aleksieja Buchawcewa – wcielił się młodszy o dwa lata Aleksandr Baranowski. Aktor ten urodził się w zauralskim Nowosybirsku, tam też ukończył Państwowy Instytut Teatralnych. W filmach zaczął pojawiać się dopiero po przeprowadzce do europejskiej części Rosji, czyli od 2006 roku. Popularność przyniósł mu udział w serialach kryminalnych „Zaszczita protiw” (2007) Wasilija Sierikowa, „Choroszyje parni” (2008) Olega Turanskiego oraz „Proszczaj, makarow!” (2010) Maksima Briusa. Za kilka miesięcy premierę będzie mieć natomiast serial biograficzno-historyczny Dmitrija Tomaszpolskiego i Aliony Diemjanienko „Majakowski. Dwa dni” (2011), w którym Baranowski pojawi się jako… poeta Boris Pasternak. Ojcem Buchawcewa był na ekranie doświadczony Walerij Zołotuchin („Rok 1612”, „Czarna Błyskawica”, „Spaleni słońcem 2: Oczekiwanie”, „Jarosław. Tysiąc lat temu”), z kolei żoną Nazarową, Swietą – Natalia Tieriechowa (rocznik 1982). Po ukończeniu Sankt-Petersburskiej Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych (SPbGATI) aktorka trafiła przed pięcioma laty na deski Teatru „Komedianty”, w którym występuje po dziś dzień. W kinie zadebiutowała historyczno-sensacyjnym obrazem Dmitrija Mieschijewa „Dniewnik kamikadze” (2002); ostatnio grywa jednak głównie w serialach oraz telewizyjnych melodramatach – między innymi „Klucz ot sczastja” (2008) i „Kak że byt’ sierdcu” (2009-2010) Romana Proswirnina oraz „Ja budu żyt’!” (2009) Dmitrija Magonowa. Na Ukrainie zagrała natomiast w dwóch seriach – razem to prawie osiemdziesiąt odcinków – sagi „Kołdowskaja liubow” (2008-2009) Władimira Janoszczuka.

W majora FSB Maksakowa, który tropi Buchawcewa juniora, wcielił się – urodzony w 1977 roku w Lesosybirsku w Kraju Krasnojarskim na Dalekim Wschodzie – Aleksiej Fokin. Fachu uczył się on w Państwowym Krasnojarskim Uniwersytecie Sztuki, a staż aktorski odbywał w teatrach Samary i Petersburga. W filmie pojawia się, jak dotąd, rzadko (dopiero od dwóch lat) i głównie w produkcjach telewizyjnych. W malutkim generalskim epizodzie można też zobaczyć wiekowego Walerija Doronina, z którego usług Szczerbinin skorzystał również, kręcąc „W stanie spoczynku 2: Swoich nie zostawiamy” (2010). Za kamerą reżyser postawił Aleksandra Ustinowa, zaś zadanie stworzenia ścieżki dźwiękowej powierzył Witalijowi Mukaniajewowi – obaj panowie to dobrzy znajomi Szczerbinina, współpracujący z nim przy wielu projektach. Z jednej strony łączące ich zrozumienie na pewno ułatwia pracę, z drugiej jednak – rodzi niebezpieczeństwo popadnięcia w przesadną rutynę. Której pewne symptomy można już w „Snajperze” wypatrzyć.

4 września 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »