Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Hawklords
‹25 Years On›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	25 Years On
Wykonawca / Kompozytor	Hawklords
Data wydania	6 października 1978
Wydawca	Charisma Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	34:21
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Calvert, Dave Brock, Harvey Bainbridge, Steve Swindells, Martin Griffin, Simon King, Henry Lowther, Les McClure, Simon House

Utwory
Winyl1
1) Psi Power	06:05
2) Free Fall	05:12
3) Automoton	01:13
4) 25 Years	04:33
5) Flying Doctor	05:36
6) The Only Ones	04:16
7) [Only] The Dead Dreams of the Cold War Kid	03:49
8) The Age of Micro Man	03:31

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Lata mijają, świat się zmienia

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwszy album formacji Hawklords, która przyjęła tę nazwę, ponieważ Dave Brock nie był pewien, czy może zgodnie z prawem używać szyldu Hawkwind.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Lata mijają, świat się zmienia

Hawklords
‹25 Years On›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	25 Years On
Wykonawca / Kompozytor	Hawklords
Data wydania	6 października 1978
Wydawca	Charisma Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	34:21
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Calvert, Dave Brock, Harvey Bainbridge, Steve Swindells, Martin Griffin, Simon King, Henry Lowther, Les McClure, Simon House

Utwory
Winyl1
1) Psi Power	06:05
2) Free Fall	05:12
3) Automoton	01:13
4) 25 Years	04:33
5) Flying Doctor	05:36
6) The Only Ones	04:16
7) [Only] The Dead Dreams of the Cold War Kid	03:49
8) The Age of Micro Man	03:31

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Lata 1977-1979 to dość zagmatwany okres w dziejach zespołu Hawkwind, co spowodowane było z jednej strony perturbacjami personalnymi i stanem zdrowia psychicznego wokalisty i autora tekstów Roberta Calverta, z drugiej – nie do końca rozstrzygniętymi kwestiami prawnymi co do używania nazwy zespołu (mógł starać się o ich pozyskanie usunięty z grupy saksofonista i flecista Nik Turner). W efekcie zarejestrowany pomiędzy wrześniem 1977 a czerwcem 1978 roku materiał na kolejny album studyjny, który powstał w składzie – nazwijmy go tak – Hawkwindowym, Dave Brock postanowił na razie, a przynajmniej do rozstrzygnięcia sporu, odłożyć na półkę (skutkiem tego longplay zatytułowany „PXR5” ujrzał światło dzienne dopiero późną wiosną 1979 roku). Wcześniej natomiast do sprzedaży trafił nagrany wcześniej krążek „25 Years On”, tyle że na jego okładce pojawił się nowy, chociaż nawiązujący do oryginalnego, szyld – Hawklords.

Momentem przełomowym w dziejach grupy okazała się kolejna, mająca miejsce w marcu 1978 roku, trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych, która zakończyła się katastrofą i rozpadem formacji. Skrzypek (i rzadziej klawiszowiec) Simon House przyjął propozycję dołączenia do bandu Davida Bowiego, natomiast zmagający się z depresją Robert Calvert wylądował w szpitalu. Brock ostatkiem sił domknął „PXR5”, rejestrując (z niewielką pomocą perkusisty Simona Kinga) dwa ostatnie nagrania, ale – jak wiemy – nie zdecydował się na upublicznienie tego materiału. Trzeba przyznać, że znalazł się na ostrym artystycznym i tym samym życiowym zakręcie. Nie miał jednak najmniejszej ochoty na to, aby rezygnować z dalszej gry. Postanowił sklecić nowy skład i działać dalej. Było mu o tyle łatwiej, że mógł sięgnąć po zaprzyjaźnionych z nim i Calvertem instrumentalistów z zespołu Ark, z którymi muzykowali sobie w ostatnich miesiącach 1977 roku, kiedy obaj przeprowadzili się do hrabstwa Devon.

Stworzyli wówczas – z klawiszowcem Paulem Haylesem, basistą Harveyem Bainbridge’em oraz bębniarzem Martinem Griffinem – grupę Sonic Assassins, z którą 23 grudnia 1977 roku zagrali nawet jeden koncert w mieście Barnstaple (parę lat później udokumentowano to na kasecie „Dave Brock / Sonic Assassins”). Teraz Dave uznał, że to na nich mógłby oprzeć nowy skład Hawkwind. Bainbridge nie zastanawiał się długo; podobnie zresztą jak klawiszowiec Steve Swindells, który miał już na koncie krążek solowy („Messages”, 1974) oraz współpracę z zespołami Squidd i Pilot („Two’s a Crowd”, 1977). Ze starych kompanów lidera w czerwcu 1978 roku w studiu Langley Farm w Devon zgłosił się jeszcze, oprócz dochodzącego do siebie Calverta, perkusista Simon King. Tyle że niebawem zdecydował się wrócić do Londynu, w wyniku czego musiał go zastąpić Martin Griffin. Kiedy jakiś czas później Simon wrócił do studia, pozwolono mu dograć perkusjonalia w „The Only Ones”. Ale jego godziny w Hawkwind można było uznać za policzone.

Właśnie! Jak się wkrótce okazało, wcale nie w Hawkwind, albowiem na okładce wydanej w październiku 1978 roku przez wytwórnię Charisma płyty „25 Years On” pojawiła się inna nazwa formacji – Hawklords. Choć fani raczej nie mieli wątpliwości, z jakim zespołem naprawdę mają do czynienia. Przekonanie to uprawomocniała również obecność w trzech utworach („The Only Ones”, „(Only) The Dead Dreams of the Cold War Kid” i „The Age of Micro Man”) skrzypka Simona House’a, który ma tutaj jednak tylko status gościa, a nie stałego członka ekipy. Stylistycznie płycie sygnowanej przez Hawklords jest znacznie bliżej do nowofalowo-postpunkowego wizerunku zaprezentowanego na – nieznanym jeszcze publiczności – krążku „PXR5” (1979), niż na takich klasycznych psychodeliczno-spacerockowych albumach, jak chociażby „Hall of the Mountain Grill” (1974) czy „Warrior on the Edge of Time” (1975). Brock już wcześniej postanowił iść z duchem czasu (czego dowodem były płyty „Astounding Sounds, Amazing Music” oraz „Quark, Strangeness and Charm”) i robił to, jak widać i słychać, coraz konsekwentniej.

Krążek otwiera, poświęcony, co sugeruje już sam tytuł, telepatii, przebojowy „Psi Power”. Dużo w nim inspiracji nową falą, ale nie brakuje również nawiązań do starego Hawkwind (vide gitara akustyczna, na której gra Brock i wszechobecne, choć już nieco inaczej zaaranżowane, syntezatory). Uwagę przykuwa zwłaszcza wpadający w ucho, melodyjny refren, w którym Calverta wspiera całkiem pokaźny chórek męski (Brock, Steve Swindells, Harvey Bainbridge), oraz podniosła partia trąbki (sic!), na której zagrał rozchwytywany wówczas zarówno przez muzyków bluesowo-rockowych (Jack Bruce, Keef Hartley, John Mayall), jak i jazzowych (Neil Ardley, Mike Westbrook) Henry Lowther. To, dość karkołomne, zderzenie nowej fali z elementami jazzu okazało się nadzwyczaj zgrabnym zabiegiem. Dość powiedzieć, że „Psi Power” to jeden z najlepszych utworów na płycie. Drugi w kolejności, opowiadający o fascynacji spadochroniarstwem, „Free Fall” Brock i Calvert testowali już wcześniej jako Sonic Assassins; ta wersja, zapewne z racji tego, że zarejestrowana w studiu, a nie podczas koncertu, jest lżejsza, bardziej melodyjna i przestrzenna, w dużej mierze za sprawą syntezatorów Swindellsa i Brocka.

„Automoton” to z kolei instrumentalna miniatura, którą Dave zarejestrował w pojedynkę. Można ją też potraktować jako preludium do zamykającego stronę A longplaya utworu (niemal) tytułowego „25 Years”. To jeszcze jedna wycieczka w stronę nowej fali, choć z charakterystyczną dla Hawkwind rockową motoryką. Ba! w paru miejscach pojawiają się nawet rytmy typowe dla boogie (od czego zespół nie stronił też w pierwszych latach swojej kariery). Tą samą drogą kwintet podąża we „Flying Doctor” (tu w tekście pojawia się, istotny dla członków zespołu, wątek nadużywania narkotyków), tyle że robi to bardziej zadziornie, z punkową werwą, której nie osłabia nawet wykorzystanie przez Calverta drumli oraz australijskiego didgeridoo. W części drugiej robi się już bardzo energetycznie i rockowo, czego dowodem jedyna z prawdziwego zdarzenia na całym „25 Years On” solówka gitarowa Dave’a Brocka.

W ostatnich trzech kompozycjach pojawia się gościnnie (wiem, dziwnie to brzmi!) Simon House. W nastrojowym, głównie za sprawą gitary akustycznej i syntezatorów, „The Only Ones” (temat: bohaterstwo) muzycy dają słuchaczom chwilę oddechu, skłaniają też do rozmyślań. Nie inaczej rzecz ma się w – poświęconym szpiegostwu epoki „zimnej wojny” – „(Only) The Dead Dreams of the Cold War Kid”. Tu można by oczekiwać mocniejszego rytmu, jakiejś nerwowości, ale – nic z tego. Dominują subtelna gitara akustyczna i syntezatory; przetworzony elektronicznie głos Calverta jest natomiast przesunięty na drugi plan, co akurat można zrozumieć i usprawiedliwić motywem opowieści. Album wieńczy jedyna kompozycja, w której muzycy nawiązują do tak bliskiego im na początku kariery artystycznej świata fantastyki. W podniosłym „The Age of Micro Man” kreślą wizję utopijnej przyszłości, która niekoniecznie musiałaby przypaść do gustu Brytyjczykom (i wszystkim innym) żyjącym w drugiej połowie lat 70. XX wieku. Wraz z ostatnim dźwiękiem „25 Years On” pierwszy rozdział dziejów Hawklords został w zasadzie zamknięty. „W zasadzie” ponieważ w chwili wydania longplaya grupa ruszyła w trasę koncertową po Anglii, która po latach doczekała się upamiętnienia w postaci archiwalnych płyt.

18 marca 2023

Skład:
Robert Calvert – śpiew, chórki, drumla (5), digeridoo (5), instrumenty perkusyjne (6,7), gitara akustyczna (7)
Dave Brock – gitara elektryczna, gitara akustyczna, syntezatory (2-5,8), fortepian elektryczny (4), gitara basowa (4), chórki (1,5,6,8)
Steve Swindells – instrumenty klawiszowe, chórki (1)
Harvey Bainbridge – gitara basowa, chórki (1,4-6,8)
Martin Griffin – perkusja (1,2,5,6)
Simon King – perkusja (4,7,8), kongi (6)

gościnnie:
Henry Lowther – trąbka (1)
Les McClure – szept (4)
Simon House – skrzypce (6-8)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie przegap: Maj 2023
Esensja

31 V 2023

Powoli zbliżają się wakacje – co ciekawego warto spakować do waszych pleckaów i walizek?

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Szlifowanie ejtisowych naleciałości
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

31 V 2023

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą zespołu. Na przykład reedycją płyty „A Momentary Lapse of Reason” z 2021 roku.

więcej »