Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Władimir Mieńszow
‹Miłość i gołębie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMiłość i gołębie
Tytuł oryginalnyЛюбовь и голуби
Dystrybutor Filmostrada
Data premiery29 października 2018
ReżyseriaWładimir Mieńszow
ZdjęciaJurij Newski
Scenariusz
ObsadaAleksandr Michajłow, Nina Doroszyna, Ludmiła Gurczenko, Siergiej Jurski, Natalia Tieniakowa, Janina Lisowska, Igor Liach, Łada Sizonienko, Władimir Mieńszow, Konstantin Michajłow, Michaił Koliesnikow
MuzykaWalentin Liewaszow
Rok produkcji1984
Kraj produkcjiZSRR
CyklKlasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania107 minut
Gatunekkomedia, melodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Gdy dostaniesz w głowę, zmienia się całe życie
[Władimir Mieńszow „Miłość i gołębie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czy możliwe jest nakręcenie w kraju autorytarnym filmu o człowieku, który jest wolny? Który bardziej niż policji bezpieczeństwa boi się własnej żony? Oczywiście, aczkolwiek pod jednym warunkiem – że historię tę ubierze się w kostium lirycznego komediodramatu, w którym o polityce nie ma ani słowa. Są za to… „Miłość i gołębie” – bo tak właśnie zatytułował swój trzeci w karierze reżyserskiej film Władimir Mieńszow.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Gdy dostaniesz w głowę, zmienia się całe życie
[Władimir Mieńszow „Miłość i gołębie” - recenzja]

Czy możliwe jest nakręcenie w kraju autorytarnym filmu o człowieku, który jest wolny? Który bardziej niż policji bezpieczeństwa boi się własnej żony? Oczywiście, aczkolwiek pod jednym warunkiem – że historię tę ubierze się w kostium lirycznego komediodramatu, w którym o polityce nie ma ani słowa. Są za to… „Miłość i gołębie” – bo tak właśnie zatytułował swój trzeci w karierze reżyserskiej film Władimir Mieńszow.

Władimir Mieńszow
‹Miłość i gołębie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMiłość i gołębie
Tytuł oryginalnyЛюбовь и голуби
Dystrybutor Filmostrada
Data premiery29 października 2018
ReżyseriaWładimir Mieńszow
ZdjęciaJurij Newski
Scenariusz
ObsadaAleksandr Michajłow, Nina Doroszyna, Ludmiła Gurczenko, Siergiej Jurski, Natalia Tieniakowa, Janina Lisowska, Igor Liach, Łada Sizonienko, Władimir Mieńszow, Konstantin Michajłow, Michaił Koliesnikow
MuzykaWalentin Liewaszow
Rok produkcji1984
Kraj produkcjiZSRR
CyklKlasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania107 minut
Gatunekkomedia, melodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przypomnijmy: obchodzący w tym roku osiemdziesiąte urodziny (17 września) Władimir Walentinowicz Mieńszow to legenda kina radzieckiego i rosyjskiego. Wybitny aktor, mający na koncie ponad setkę kreacji filmowych, ale też producent i reżyser. W tej ostatniej roli występował ośmiokrotnie. Zaczął od młodzieżowego melodramatu muzycznego „Zgrywa” (1976), potem była nagrodzona Oscarem „Moskwa nie wierzy łzom” (1979), przy trzecim podejściu nakręcił natomiast romantyczny komediodramat „Miłość i gołębie”, który do dzisiaj cieszy się dużą popularnością w krajach rosyjskojęzycznych. Fakt, że wybrano go do wydanej w naszym kraju „Kolekcji kina radzieckiego” nie powinien zatem dziwić. Zadanie stworzenia scenariusza Mieńszow powierzył trzydziestotrzyletniemu wówczas mało znanemu dramaturgowi rodem z Syberii Władimirowi Pawłowiczowi Gurkinowi. Co wydaje się o tyle zrozumiałe, że to właśnie Gurkin kilka lat wcześniej (w 1981 roku) opublikował sztukę, która tak bardzo przypadła do gustu Władimirowi Walentinowiczowi, iż postanowił przenieść ją na ekran.
Dla Gurkina był to scenariuszowy debiut (później podejmie się tego jeszcze parokrotnie, po raz ostatni na rok przed śmiercią, przy okazji współpracy z Aleksiejem Karielinem nad „Dobrymi ludźmi”). Z którego jednak na pewno mógł być zadowolony. Co ciekawe, po latach Władimir Pawłowicz przekonywał, że fabułę sztuki, a następnie filmu oparł na autentycznych wydarzeniach. Że późniejsi bohaterowie „Miłości i gołębi” mieszkali naprawdę w podirkuckim Czeremchowie, gdzie autor spędził dzieciństwo i wczesną młodość. Mimo że akcja dzieła rozgrywa się na Syberii, szukając planów zdjęciowych, twórcy wyruszyli do… Karelii. Sekwencje syberyjskie kręcono na przedmieściach Miedwieżjegorska, nad brzegiem rzeki Kumsa (nieopodal jeziora Onega). Kurortem na południu Rosji, do którego w pewnym momencie trafia główny bohater, były natomiast gruzińskie Batumi i uzdrowisko Jessentuki w Kraju Stawropolskim. Jak widać, ekipa trochę pojeździła sobie po ówczesnym Kraju Rad.
Premiera „Miłości…” miała miejsce 7 stycznia 1985 roku. W ciągu kolejnych dwunastu miesięcy film obejrzało w kinach ponad 44 miliony widzów. Gdy przed dekadą stacja MTV-Rossija ogłosiła głosowanie na „Najlepszy film radziecki”, adaptacja sztuki Gurkina otrzymała nominację. Ostatecznie jednak musiała uznać wyższość innego, dzięki statuetce Oscara dużo bardziej znanego w świecie obrazu Władimira Mieńszowa, czyli melodramatu „Moskwa nie wierzy łzom”. I nikt, włącznie z twórcami, nie powinien się z tego powodu obrażać, bo „Moskwa…” to jednak dojrzalsze i społecznie ważniejsze dzieło. Co oczywiście w niczym nie pomniejsza wartości „Miłości i gołębi”. Jego bohaterem jest Wasilij Jegorowicz Kuziakin, pracownik państwowego gospodarstwa leśnego. Prawda jednak jest taka, że do pracy to akurat przykłada się średnio. Korzystając z tego, że trudno kontrolować, jak wykonuje swoje obowiązki, Wasia każdą chwilę (nie tylko wolną) spędza ze swoimi gołębiami.
Jest gotowy wydawać na nie wszystkie zarobione pieniądze, czym doprowadza do szewskiej pasji żonę Nadię. Także dzieci, poza najmłodszą córeczką Olą, mają trudność z zaakceptowaniem fascynacji ojca. Tym bardziej że w domu wcale się nie przelewa. Na dodatek pewnego dnia Wasilij pada ofiarą nieszczęśliwego wypadku w pracy. W ramach rekonwalescencji otrzymuje z zakładu skierowanie do sanatorium nad Morzem Czarnym, gdzie poznaje wykształconą i dystyngowaną Raisę Zacharowną. Jak się okazuje, jest ona pracownicą działu kadr w tym samym przedsiębiorstwie, w jakim zatrudniony jest Kuziakin. Co każe sądzić, iż ich wspólny wyjazd w tym samym czasie na leczenie wcale nie jest dziełem przypadku. Zwłaszcza że Raisa zdaje się zaginać parol na Wasilija. W efekcie prosty robotnik leśny postanawia po powrocie z sanatorium całkowicie zmienić swoje życie i stać się… mieszczuchem. Ale przecież w mieście nie będzie miał swojego gołębnika. Ani Nadii. Ani żadnego ze swoich dzieci.
„Miłość i gołębie”, choć w sposób lekki i z przymrużeniem oka, opowiada o ważnych kwestiach społecznych – samotności (na którą od lat cierpi niedoceniana przez środowisko Raisa), wyobcowaniu (które doskwiera Wasilijowi po opuszczeniu rodzinnej wsi), niezgodzie na porzucenie (Nadieżdzie trudno pogodzić się z odejściem Wasi po tylu latach mniej lub bardziej, ale jednak szczęśliwego małżeństwa). Skuszony przez tętniącą nieco ukrytym – wszak to film radziecki, zrealizowany jeszcze przed pierestrojką – seksapilem femme fatale robotnik leśny daje się ponieść fali, która prowadzi go do wykorzenienia. A tu już nie ma się z czego śmiać. Przed podobnymi problemami stawało bowiem w tamtym czasie wielu mieszkańców Syberii, przenoszących się z wsi do miast (w pewnym stopniu opowiadała o tym także słynna „Syberiada”). Choć nie zawsze podejmowane przez nich decyzje musiały mieć takie podłoże. Ale skoro Gurkin widział to na własne oczy w Czeremchowie, należy mu wierzyć.
Mieńszow tak kieruje losami bohaterów, że nie sposób na któregoś z nich rzucać gromy. Nie chcą oni świadomie i z premedytacją krzywdzić bliźnich; dzieje się to niechcący, gdy budując własne szczęście, odbierają je innym. O sukcesie filmu zdecydowali w dużej mierze aktorzy wcielający się w role pierwszo- i drugoplanowe. Wasię zagrał Aleksandr Michajłow („Podporucznik Romaszow”, „Poddubny”), jego żonę – zmarła w kwietniu ubiegłego roku Nina Doroszyna, a Raisę Zacharowną – również nieżyjąca (od ośmiu lat) Ludmiła Gurczenko („Dwadzieścia dni bez wojny”, „Dworzec dla dwojga”). W sąsiadów Kuziakinów – odpowiednio ciocię Szurę i wujka Mitię – wcielili się natomiast Natalia Tieniakowa i Siergiej Jurski („Złote cielę”, „Półtora pokoju, czyli Sentymentalna podróż do ojczyzny”), który odszedł z tego świata na zawsze nieco ponad miesiąc temu (8 lutego). Za nadzwyczaj udane zdjęcia odpowiadał Jurij Newski, który z czasem wyspecjalizował się w pokazywaniu na ekranie rosyjskiej wsi („Dobrzy ludzie”, „Kałaczowie”), a ścieżkę dźwiękową skomponował Walentin Liewaszow, na co dzień specjalizujący się w muzyce klasycznej i pieśniach.
koniec
20 marca 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.