Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Oleg Fiesienko
‹Rita›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Rita
Tytuł oryginalny	Рита
Reżyseria	Oleg Fiesienko
Zdjęcia	Igor Kożewnikow
Scenariusz	Olga Szewczenko
Obsada	Jelena Jakowlewa, Siergiej Żygunow, Siergiej Gazarow, Jewgienija Urałowa, Roman Makiedonski, Polina Rachlienko, Gieorgij Tokajew, Luigi Tonet, Olga Diemidowa, Anastazja Dmitrowa
Muzyka	Andrew Kit
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	91 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Kopciuch na służbie u kapitalisty
[Oleg Fiesienko „Rita” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Od chwili narodzin filmu widzowie zawsze chętnie udawali się do kin, aby oglądać wyciskające łzy opowieści o miłości. Wielka popularność melodramatów trwa nieprzerwanie po dziś dzień. Wiedzą także o tym w Rosji, dlatego też spora część tamtejszej produkcji telewizyjnej i przeznaczonej na rynek DVD to właśnie romanse. „Rita” Olega Fiesienki to typowy przykład rzetelnie skręconej historii o uczuciu, które przyszło późno, ale – na szczęście dla bohaterów – nie za późno.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Kopciuch na służbie u kapitalisty
[Oleg Fiesienko „Rita” - recenzja]

Oleg Fiesienko
‹Rita›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Rita
Tytuł oryginalny	Рита
Reżyseria	Oleg Fiesienko
Zdjęcia	Igor Kożewnikow
Scenariusz	Olga Szewczenko
Obsada	Jelena Jakowlewa, Siergiej Żygunow, Siergiej Gazarow, Jewgienija Urałowa, Roman Makiedonski, Polina Rachlienko, Gieorgij Tokajew, Luigi Tonet, Olga Diemidowa, Anastazja Dmitrowa
Muzyka	Andrew Kit
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	91 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Miłość zawsze jest w cenie. Tak jak nie muszą się martwić o sprzedaż swoich książek autorzy (a głównie autorki) literackich opowieści o niej, tak samo problem ewentualnego braku zainteresowania widzów podobnymi historiami nie spędza snu z powiek scenarzystów i reżyserów filmowych. Wynika to z prostej prawdy – lubimy się wzruszać, lubimy marzyć o wielkim, choćby i nawet niespełnionym czy nieodwzajemnionym, uczuciu. W ten sposób odrywamy się od często szarej i odległej od naszych wcześniejszych wyobrażeń rzeczywistości; uciekamy w świat iluzji. Stąd, niesłabnąca od zarania kina, popularność melodramatów. W Rosji powstaje ich każdego roku przynajmniej kilkadziesiąt. O dziwo jednak, większość wcale nie z myślą o dystrybucji kinowej. Żywot niektórych jest bardzo krótki – po jednorazowej emisji telewizyjnej często znikają na długie lata z kręgu zainteresowań właścicieli stacji; te ciekawsze – a zapewne i droższe, co zmusza producentów do poszukiwania sposobów na odzyskanie zainwestowanych w nie pieniędzy – trafiają na płyty DVD. Na które warto zwrócić szczególną uwagę? Na pewno na „Najlepszą porę roku” (2007) Swietłany Proskuriny, „Indi” (2007), „Przebaczenie” (2008) i „Podrzutka” (2009) Aleksandra Kirienki, nowelowe „Cztery pory miłości” (2008) Siergieja Mokrickiego, „Huśtawkę” (2008) Antona Siwiersa, „Ranek” Siergieja Tkaczowa, „Niedługo wiosna” Wiery Storożewej oraz „Bajkę o mroku” Nikołaja Chomierikiego (wszystkie z 2009 roku). Nie powinny też zawieść, choć to jednak niższa liga, „Stan wrzenia” (2008) Tatiany Firsowej, „Pani przystanek, madame” (2008) Siergieja Komarowa czy „Róże dla Elzy” (2009) Jegora Michałkowa-Konczałowskiego. W którym miejscu należałoby umieścić „Ritę”? Zapewne gdzieś pośrodku.

Reżyser filmu, Oleg Feliksowicz Fiesienko, urodził się w 1964 roku na wyspie Chortyca niedaleko Zaporoża na Ukrainie. Jest to największa wyspa na Dnieprze, dzisiaj uznawana za jeden z siedmiu cudów w kraju naszego wschodniego sąsiada. Ukończył stołeczny Wszechrosyjski Państwowy Instytut Kinematografii (WGIK), po czym na dalsze studia udał się za granicę – do Niemiec (gdzie kształcił się na kursach prowadzonych przez Wima Wendersa) oraz Stanów Zjednoczonych (gdzie zaliczył seminarium dla reżyserów przedstawień teatralnych). Po powrocie do Rosji początkowo zajmował się przede wszystkim kręceniem reklamówek. Pierwszy film fabularny nakręcił dopiero jako trzydziestoośmiolatek w 2002 roku, a był to – oparty na opowiadaniu amerykańskiego pisarza science fiction Jamesa Gunna – czteroodcinkowy mistyczny melodramat „Jesli niewiesta wiedma”. Uwagę zwracała głównie znakomita obsada, w której znaleźli się między innymi Siergiej Bezrukow, Armen Dżigarchanian oraz Leonid Kurawliow. W następnych latach Fiesienko zaangażował się w realizację seriali sensacyjnych i kryminalnych: drugiej serii „Daszy Wasiljewej” (2004) według bardzo popularnych w Rosji powieści detektywistycznych Darii Doncowej, „Kobra – antiterror” (2004) oraz „Umnożajuszczij pieczal” (2005). Przełomem w jego karierze okazał się dramat psychologiczny „Godzina szczytu” („Czas pik”, 2006), w którym niezłe kreacje stworzyli Konstantin Chabienski i Andriej Mierzlikin. Co ciekawe, obraz ten był przeróbką pochodzącego sprzed ponad trzech dekad filmu Jerzego Stefana Stawińskiego z Leszkiem Herdegenem w roli głównej. W tym samym roku Oleg Feliksowicz podpisał też jednak swoim nazwiskiem dzieło znacznie słabsze – nakręcony w Estonii horror „Wiedźma”, który fabularnie nawiązywał do znakomitego opowiadania Nikołaja Gogola „Wij”. Dwa lata później dane mu było pracować nad kolejnym serialem (tym razem obyczajowym – „Obszczaja tierapija”) oraz zrealizować pierwsze dzieło wysobokobudżetowe – „Stritrejserów”, którzy okazali się zresztą typowo hollywoodzkim (w najgorszym znaczeniu tego słowa) młodzieżowym kinem akcji.

Po romansie z kinem popularnym Fiesienko poświęcił się znacznie poważniejszym projektom. Obecnie na oficjalną premierę czekają dwa obrazy, nad którymi pracował w ciągu ostatnich dwóch-trzech lat. Pierwszym jest dramat polityczny „Babuszka Ada”, będący opowieścią o państwie, w którym do władzy dochodzi krwawa junta; drugim – zapowiadający się niezwykle interesująco historyczny „Krasnyj liod. Saga o Chantach Jugry”, oparty na autentycznych wydarzeniach z pierwszej połowy lat 30. ubiegłego wieku, kiedy to przeciwko bolszewickiej władzy zbuntowali się rdzenni mieszkańcy zachodnio-północnej Syberii (co zresztą w zdecydowanej większości przypłacili śmiercią z rąk siepaczy z Armii Czerwonej i oddziałów NKWD). Aż dziw bierze, że w tym samym okresie Oleg Feliksowicz znalazł jeszcze czas, aby – niejako na boku – nakręcić „Ritę”. Ta pracowitość może dziwić tym bardziej, że reżyser publicznie deklaruje, iż jest… samotnikiem i… nie lubi ludzi. Jako swoich przyjaciół wymienia między innymi Platona, Plutarcha i Konfucjusza; za inspirację służy mu zaś przede wszystkim twórczość argentyńskiego noblisty Gabriela Garcii Marqueza (którego chyba szerzej przedstawiać nie trzeba), angielskiego antropologa i historyka religii Jamesa Frazera oraz amerykańskiego pisarz pochodzenia peruwiańskiego, specjalisty od szamanizmu, Carlosa Castanedy. Swoimi mistrzami w świecie filmu Fiesienko ogłosił natomiast Andrieja Tarkowskiego, którego ceni głównie za „Stalkera” (1979), Davida Finchera (za nieśmiertelne „Siedem”) oraz Bernarda Bertolucciego.

Zdjęcia do „Rity” kręcono jesienią ubiegłego roku w położonej nad rzeką Oką Kołomnie, nieco ponad sto kilometrów na południowy-zachód od Moskwy. Premiera filmu miała miejsce 5 czerwca 2010, na DVD wydano go natomiast dwa miesiące później. Bohaterką obrazu jest zbliżająca się powoli do pięćdziesiątki Margarita (Rita) Waleriewna, samotnie wychowująca nastoletniego syna Romana (Romę). Jest nauczycielką; w miejscowej szkole wykłada chemię i fizykę. Zajęcie to nie sprawia jej jednak satysfakcji, dlatego – mimo sympatii okazywanej ze strony dyrektorki szkoły – zwalnia się z pracy. Ma przy tym nadzieję, że nie pozostanie zbyt długo bezrobotna. Liczy w tym względzie przede wszystkim na swoją przyjaciółkę, która prowadzi agencję – jak byśmy powiedzieli w XIX wieku – guwernantek. I nie myli się – już kilka dni po odejściu ze szkoły dostaje pierwszą propozycję. Na starym rowerze syna jedzie więc na rozmowę kwalifikacyjną do położonej na przedmieściach luksusowej willi z ogrodem. Jej właścicielem okazuje się zamożny biznesmen Andriej Siergiejewicz. Jego małżeństwo, którego owocem jest trzynastoletnia obecnie córka, rozpadło się przed dwoma laty. Polina do tej pory mieszkała z matką, teraz nadszedł jednak czas, aby na dłużej zaopiekował się nią ojciec. Mężczyzna ma poważne wątpliwości, czy sobie poradzi – nie dość, że bardzo dużo pracuje i praktycznie przez całe dnie nie ma go w domu, to na dodatek nie potrafi dogadać się z osobą, która przestała już być dziewczynką, a jeszcze nie stała się kobietą. Szuka więc fachowej pomocy.

Polina jest trudnym dzieckiem; nie sprawia wprawdzie poważnych problemów wychowawczych, ale widać po niej, że mocno przeżywa rozstanie rodziców i stara się odreagować stres nie zawsze sensownym buntem. Jej niechęć kieruje się w stronę wszystkich dorosłych – ojca, prowadzącej mu dom gospodyni, chorej na serce Annie Pietrownie, wreszcie Ricie, która przyjmuje posadę zaoferowaną jej przez Andrieja Siergiejewicza. Margarita Waleriewna, choć z trudem, stara się poukładać również swoje życie osobiste. Wie, że Romie brakuje ojca, którego tak naprawdę nigdy nie poznał. W jej życiu pojawiają się więc co jakiś czas nowi mężczyźni. Obecnym jest Walera. Mimo że kocha Ritę, a przynajmniej tak deklaruje, nie znajduje w sobie siły, aby rozstać się z nienawidzącą go żoną i odejść tym samym od córki. Kobieta ma już tego dość i stawia mu wreszcie ultimatum – jeśli nie porzuci rodziny i nie zamieszkają razem, nie będą się więcej spotykać; odmawia także przyjmowania od kochanka pomocy materialnej. W nowej pracy też z początku nie układa się jej najlepiej. Polina, zbuntowana nastolatka, zasłuchana w Rammsteinie, niemająca żadnych przyjaciół, a czas spędzająca na beztroskim nicnierobieniu, odnosi się do Rity z jawną wrogością. Do tego stopnia, że oskarża ją nawet o kradzież cennego przedmiotu. Andriej Siergiejewicz nie daje się na to oczywiście nabrać, a knowania dziewczyny odnoszą skutek przeciwny do oczekiwanego. Biznesmen zaczyna się teraz coraz uważniej przyglądać opiekunce swojej córki, aż w którymś momencie decyduje się na zrobienie kolejnego kroku – zaprasza ją do baru na szampana. Ciągu dalszego chyba nie trudno się domyślić? Trzeba jednak pamiętać o tym, że w tle tej miłosnej opowieści kręci się jeszcze ten „trzeci”, czyli zazdrosny Walera.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »