Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Wiera Storożewa
‹Niedługo wiosna›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNiedługo wiosna
Tytuł oryginalnyСкоро весна
ReżyseriaWiera Storożewa
ZdjęciaWładimir Klimow
Scenariusz
ObsadaOlga Popowa, Ksenija Kutepowa, Siergiej Puskiepalis, Dmitrij Czernow, Aleksander Naumow, Stanisław Liesnoj, Witalij Skorodumow, Jewgienij Kniaziew, Maria Buknis, Nikołaj Kozak, Anton Siomkin, Janina Kogut, Natalia Tietienowa, Aleksander Nowikow
MuzykaIlja Szypiłow
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania88
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Pieniądze szczęścia nie dają
[Wiera Storożewa „Niedługo wiosna” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
Po latach artystycznych poszukiwań Wiera Michajłowna Storożewa znalazła wreszcie swoje miejsce na mapie rosyjskiej kinematografii. Dwa lata po znakomitej „Podróży ze zwierzętami domowymi” nakręciła nie mniej oddziałujący na emocje obraz „Niedługo wiosna”, którego największym magnesem jest udział Siergieja Puskiepalisa, zaskakującego laureata – w kategorii „najlepsza rola męska” – zakończonego niedawno Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Pieniądze szczęścia nie dają
[Wiera Storożewa „Niedługo wiosna” - recenzja]

Po latach artystycznych poszukiwań Wiera Michajłowna Storożewa znalazła wreszcie swoje miejsce na mapie rosyjskiej kinematografii. Dwa lata po znakomitej „Podróży ze zwierzętami domowymi” nakręciła nie mniej oddziałujący na emocje obraz „Niedługo wiosna”, którego największym magnesem jest udział Siergieja Puskiepalisa, zaskakującego laureata – w kategorii „najlepsza rola męska” – zakończonego niedawno Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.

Wiera Storożewa
‹Niedługo wiosna›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNiedługo wiosna
Tytuł oryginalnyСкоро весна
ReżyseriaWiera Storożewa
ZdjęciaWładimir Klimow
Scenariusz
ObsadaOlga Popowa, Ksenija Kutepowa, Siergiej Puskiepalis, Dmitrij Czernow, Aleksander Naumow, Stanisław Liesnoj, Witalij Skorodumow, Jewgienij Kniaziew, Maria Buknis, Nikołaj Kozak, Anton Siomkin, Janina Kogut, Natalia Tietienowa, Aleksander Nowikow
MuzykaIlja Szypiłow
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania88
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Kino artystyczne ma się w Rosji ostatnimi laty znakomicie, o czym dobitnie przekonują dzieła Pawła Łungina („Wyspa”, 2006; „Car”, 2009), Aleksieja Germana młodszego („Papierowy żołnierz”, 2008), Aleksieja Bałabanowa („Morfina”, 2008), Nikołaja Chomieriki („Bajka o mroku”, 2009), Wasilija Sigariewa („Bączek”, 2009), Karena Szachnazarowa („Sala numer 6”, 2009) czy też przedwcześnie zmarłego w październiku ubiegłego roku Michaiła Kałatoziszwilego („Dzikie pole”, 2008). Co jednak ważniejsze, kroku swoim kolegom po fachu dotrzymują w tej dziedzinie również rosyjskie reżyserki. Od 2007 roku począwszy, powstało co najmniej kilka znakomitych filmów niekomercyjnych podpisanych przez kobiety. Wystarczy wspomnieć „Jar” Mariny Razbieżkiny, „Wszyscy umrą, lecz nie ja” Walerii Gaj Giermaniki, „Najlepszą porę roku” Swietłany Proskuriny oraz – szczęśliwym trafem obecne w polskich kinach studyjnych – „Rusałkę” Anny Mielikian, „Okrucieństwo” Mariny Lubakowej i, wydaną również na DVD przez 35mm, „Podróż ze zwierzętami domowymi” Wiery Storożewej.
Urodzona w 1958 roku Storożewa – absolwentka wydziału teatralno-reżyserskiego Moskiewskiego Państwowego Instytutu Kultury oraz Wyższych Kursów Scenariuszopisarstwa i Reżyserii (WKSR) – do kina wkroczyła odważnie dzięki wsparciu Kiry Muratowej. To pod okiem legendarnej ukraińskiej reżyserki Wiera Michajłowna spróbowała swych sił jako aktorka („Astieniczieskij sindrom”, 1989) i scenarzystka (nowela „Dziewczynka i śmierć” z „Trzech historii”), by w latach 90. ubiegłego wieku zostać uznaną dokumentalistką (w sumie zrealizowała dwadzieścia pięć filmów dokumentalnych). Debiut fabularny zaliczyła dość późno, bo w wieku czterdziestu czterech lat. Po melodramacie „Niebo. Samolot. Dziewczyna” (2002) nakręciła jeszcze komedie romantyczne „Francuz” (2004) i „Kochaj mnie” (2005) oraz młodzieżowy dramat psychologiczny „Greckie wakacje” (2005). Przełomem w jej karierze okazała się jednak dopiero – jak najbardziej zresztą zasłużenie obsypana nagrodami – obyczajowa „Podróż ze zwierzętami domowymi”, w której główną rolę Storożewa powierzyła dwudziestosześcioletniej wówczas Kseni Kutiepowej. Film w dużej mierze odniósł sukces właśnie dzięki niej; nic więc dziwnego nie ma w tym, że reżyserka ponownie sięgnęła po tę aktorkę, zabierając się do pracy nad swoim kolejnym obrazem – „Niedługo wiosna” – współczesnym melodramatem z całkiem licznymi wtrętami tragikomicznymi.
Główny bohater Paweł (Pasza) Nikołajewicz jest biznesmenem w średnim wieku, trzyma w ręku pakiet kontrolny akcji przynoszącej spore dochody firmy, co zapewnia mu bogactwo i luksus. W życiu osobistym jednak – w myśl powiedzenia, że pieniądze szczęścia nie dają – wiedzie mu się znacznie gorzej. Pewnego dnia wsiada do terenowego samochodu i wyjeżdża z miasta. Los kieruje go na rozmokłą wiejską drogę; jedzie zdecydowanie zbyt szybko, prowadzi nieuważnie, w efekcie czego ląduje w rowie. Z wozu wyciągają go przechodzący nieopodal wieśniacy: młoda dziewczyna Olga oraz towarzyszący jej dwaj starsi mężczyźni, Kostik i Sipłyj. Paweł narzeka na ból głowy, ale chce jechać dalej – tyle że wcale nie do szpitala, do czego usilnie próbuje namówić go kobieta. Kiedy uparcie odmawia, Olga zabiera go ze sobą do nadzorowanej przez mniszki osady. Mieszkają w niej życiowi wykolejeńcy, ludzie, którzy niejednokrotnie mieli do czynienia z milicją; w zamian za dach nad głową i wyżywienie budują drewnianą cerkiew. Choć w ten sposób mogą spłacić swój dług wobec społeczeństwa i Boga… Żyją, co prawda, na uboczu, starając się nie rzucać w oczy innym, ale gdy tylko w okolicy zostaje popełnione jakieś wykroczenie, podejrzenie pada właśnie na nich. Tak dzieje się również tego dnia, w którym dziewczyna sprowadza do osady Pawła. Miejscowy komendant zabiera wszystkich mężczyzn do aresztu, wraz z nimi także bogatego przedsiębiorcę, któremu zresztą w ekspresowym tempie przybywa z odsieczą adwokat. Pozostali też nie pozostają bez pomocy; upomina się o nich bowiem siostra Katerina, zapewniająca stróżów prawa, że przecież jej podopieczni nie zrobili nic złego. Jakież jest zdziwienie Paszy, kiedy – przypadkiem trafiwszy na korytarzu na pełną pokory mniszkę – rozpoznaje w niej Tamarę, kobietę, która przed laty była jego żoną i matką jego jedynego dziecka.
Po śmierci chłopca małżeństwo Pawła i Tamary rozpadło się; kobieta odeszła, a mężczyzna – choć szukał jej przez wiele lat – nie mógł trafić na żaden ślad. Aż do tego momentu. Wierząc, że jest jeszcze możliwe odbudowanie dawnego szczęścia, Pasza coraz mniej czasu spędza w firmie, a coraz więcej w osadzie, stając się praktycznie jej kolejnym mieszkańcem. Dojrzałym biznesmenem interesuje się jednak przede wszystkim młodziutka Olga. Widzi w nim swego księcia z bajki, z tą różnicą, że przybył on do niej nie na białym koniu, ale w rozbitym samochodzie terenowym. Dziewczyna, porzucona przez matkę, wychowała się – podobnie jak bohaterka „Podróży ze zwierzętami domowymi” – w domu dziecka, potem zaopiekowały się nią siostry zakonne. Nie jest zbyt atrakcyjna, ale serce ma dobre i gorące; gotowa jest bezinteresownie nieść pomoc potrzebującym. I chociaż zdaje sobie sprawę z bogactwa swego nowego znajomego, nie zależy jej na pieniądzach. Poznawszy prawdę o przeszłości Pawła Nikołajewicza i siostry Kateriny, jest w kropce – tym bardziej że widzi jego wewnętrzne rozdarcie. Widzi też coś jeszcze, z czego była żona mężczyzny nie zdaje sobie sprawy – że jest on bardzo poważnie chory. Uratować może go tylko operacja, na którą on sam długo nie chce wyrazić zgody. Dla kogo bowiem ma żyć? Dla Tamary, która oddała się w służbę Bogu? Czy dla Olgi, która pewnie byłaby dla niego bardzo dobrą, zgodną i potulną towarzyszką życia, tyle że pochodzącą z zupełnie innego świata? W historię tego niecodziennego trójkąta wpisują się jeszcze losy innych mieszkańców osady, a przede wszystkim Romana, który pojawienie się Paszy traktuje jako zagrożenie w staraniach o względy Olgi. Film, choć opowiedziany jest z dystansem i nawet pewnym narracyjnym chłodem, momentami aż skrzy się od uczuć i emocji. Ale czy da się inaczej przedstawić opowieść o wielkich i niespełnionych – tak, właśnie w liczbie mnogiej – miłościach?
„Niedługo wiosna” to nade wszystko film o tym, co tracimy w życiu i tego konsekwencjach. Śmierć syna prowadzi do rozpadu więzi między kobietą a mężczyzną. Chcąc zapomnieć o wielkiej tragedii, dawni małżonkowie wybierają dwie skrajnie odmienne drogi postępowania – ona zamyka się za murami klasztoru, on poświęca się prowadzeniu interesów. Obydwoje odnoszą, choć postrzegany w zupełnie innych kategoriach, sukces. Pytanie tylko, czy przynosi on im szczęście? Gdyby tak właśnie było, Pasza nie znalazłby się przecież na wiejskiej drodze z dala od miasta, a Katerina nie wracałaby tak często pamięcią do czasów, kiedy byli razem, szczęśliwi i kochający. Jakby na antypodach ich losu, reżyserka stawia postać Olgi – sieroty, którą po latach odnajduje jej wyrodna matka. I chociaż nie sposób stwierdzić, czy to niespodziewane spotkanie przyniesie wreszcie dziewczynie ukojenie i radość, to jednak wieńczy ono film umiarkowanym happy endem. Niektórym ta drobna przychylność losu, jaka spotyka jedną z głównych bohaterek, może wydać się nieco przesadna, ale – mając w pamięci zakończenia poprzednich filmów Storożewej – można dojść do wniosku, że to typowa licentia poetica autorki. Scenariusz „Niedługo wiosna” powstawał przez trzy lata, gotowy był jeszcze przed 2007 rokiem, a więc zanim Wiera Michajłowna zabrała się do pracy nad „Podróżą…”; od samego początku wiedziała też, komu powierzy rolę Olgi. I nie przeszkodził jej w tym nawet fakt, że młoda aktorka postarzała się w tym czasie o kilka dobrych lat. Zdjęcia kręcono w Pskowie i okolicach, budżet wyniósł dwa miliony dolarów. Premiera kinowa odbyła się w Rosji w końcu listopada ubiegłego roku. Nieco wcześniej film pokazano na kilku festiwalach, w tym także na warszawskim „Sputniku”.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Czy można mieć nadzieję w Piekle?
— Sebastian Chosiński

Wielkie bohaterstwo małych ludzi
— Sebastian Chosiński

Gdy rzeczywistość zastępuje fikcję
— Sebastian Chosiński

Dwie siostry i pamięć o matce
— Sebastian Chosiński

W poszukiwaniu straconego życia
— Sebastian Chosiński

Azerski „bękart wojny”
— Sebastian Chosiński

Za nieswoją ojczyznę
— Sebastian Chosiński

Od miłości do nienawiści
— Sebastian Chosiński

By państwo rosło w siłę, a obywatele czuli się bezpieczniej
— Sebastian Chosiński

Bandyta też chce być kochany
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Sputnik 2014: Wizyta młodej pani
— Sebastian Chosiński

Starą łajbą do nowego świata
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.