Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 5 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Filmy Nowych Horyzontów 2011 (3/3)
[ - recenzja]

Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

« 1 2 3 »

Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Filmy Nowych Horyzontów 2011 (3/3)
[ - recenzja]

„Szczyt” („Fjellet”, reż. Ole Giaever )

Konrad Wągrowski [50%]

Kameralny dramat norweski rozpisany na dwie postacie i przepiękne górskie pejzaże. Dwie kobiety odbywają wyprawę na pewien szczyt, a widz stopniowo dowiaduje się, że są parą, że przeżyły osobistą tragedię, że ich związek przechodzi ostry kryzys, że wyprawa ma na celu określenie i oczyszczenie relacji między nimi – nawet jeśli decyzją będzie rozstanie. Film ma niewątpliwy potencjał, ale nie jest on odpowiednio wykorzystany i to właściwie trudno powiedzieć dlaczego. Problem jest konkretny i realny, bohaterki są nieźle scharakteryzowany, homoseksualna relacja między nimi dodaje historii niuansów, surowa przyroda jest piękną ilustracją stanu ducha. Brakuje jednak w „Szczycie” momentu… szczytowego – jakiejś kulminacji, rozładowania emocji, czegoś co i widzowi mogłoby dostarczyć katharsis.

„Terroryści” („Poo kor karn rai”, reż. Thunska Pansittivorakul)

Zuzanna Witulska [0%]

„Terroryści” bezkonkurencyjnie wygrywają w wyścigu o mało zaszczytny tytuł czarnej owcy XI edycji Nowych Horyzontów. Film dedykowany jest ofiarom antyrządowych protestów w Tajlandii, mających miejsce w maju i kwietniu 2010 roku. Trudno jednakże nazwać tę serię niepowiązanych ze sobą scen, dźwięków i napisów jakimkolwiek hołdem, czy też protestem społecznie zaangażowanego reżysera, choć taki zapewne był jego zamiar. Problem w tym, że w tej tajlandzko-niemieckiej produkcji zupełnie zdeprecjonowany został dialog na linii twórca-widz. Jak zinterpretować kilkunastominutową scenę przedstawiającą onanistyczny seans młodego chłopaka, z przewijającym się w tle tekstem, traktującym o przebiegu wspomnianych manifestacji? To kolejny reżyserki protest, tym razem wymierzony przeciw nietolerancji wobec mniejszości homoseksualnych w jego ojczystym kraju. Czyż to nie oczywiste? Dla mnie nie. To dopowiedzenie twórców, a jako widz nie czuję się w obowiązku, by się z nim liczyć. Przynajmniej dopóty, dopóki nie stanowi naturalnego poszerzenia filmowego kontekstu. Kontekstu, który już jawi się w samym utworze. W „Terrorystach” nie znalazłam absolutnie niczego, co zmobilizowałoby mnie do dalszych poszukiwań, a tym bardziej do stawiania szkolnego pytania: „co autor miał na myśli”. A może to ja jestem ignorantem?

„The Co(te)lette film” (reż. Mike Figgs)

Zuzanna Witulska [90%]

Mike Figgs, przenosząc na ekran spektakl taneczny Ann Van den Broek, stworzył fascynujące studium ludzkiego ciała, a także, studium reakcji na ludzką cielesność. Trzy kobiety na scenie, w rytm własnych oddechów, podrygują, napinają mięśnie, ocierają się o podłogę, wykonują najróżniejsze gesty, także w stronę publiczności, bezlitośnie biją się po udach, pośladkach i klatkach piersiowych. W filmie nie pada ani jedno słowo, taniec staje się niewerbalnym narzędziem komunikacji. Na tym nie koniec bowiem ciało, prócz wyrażania emocji, ma także swój czysto biologiczny wymiar. Bite, drapane, rzucane na podłogę, odpowiada. Puchnie, pojawiają się na nim siniaki. Skóra pęka i uwalniają się maleńkie kropelki krwi. Jest to tym bardziej dostrzegalne, że bohaterki często występują nago. Ich nagość nie jest jednak wulgarna, wyuzdana, podkreśla raczej intymne, ekstatyczne zapamiętanie we własnej cielesności, któremu się poddają. Kamera równie dużo uwagi, co samemu występowi, poświęca zgromadzonej wokół sceny publiczności, wypatrując reakcji na prowokujące ją kobiety. Na twarzach zgromadzonych maluje się mieszanka skrywanej fascynacji i zawstydzenia. Figgs w większości stawia na prostą, dokumentalną relację. Rezygnacja z formalnych udziwnień pozwoliła mu w dużym stopniu zniwelować dystans pomiędzy widzem a ekranem. Znajdujemy się bardzo blisko kobiet, niemalże tak blisko, jak wspomniana publiczność. I tak jak ona, prowokowani jesteśmy do reakcji.

„Twentynine Palms” (reż. Bruno Dumont)

Zuzanna Witulska [80%]

Bruno Dumont, współczesny reżyser-filozof francuskiego kina, przenosi się z kamerą z rodzinnej Francji do Ameryki. Zauroczony Joshua Tree National Park, umiejscowionym na terenie dwóch kalifornijskich pustyń, postanawia nakręcić „Twentynine Palms”, obraz łączący elementy filmu drogi z filmem grozy. Posługując się szczątkową fabułą (para bohaterów, Amerykanin i Rosjanka, jeżdżą po pustyni, co jakiś czas oddając się miłosnym igraszkom), Dumont snuje swoje rozważania na temat natury człowieka i dwóch aspektów jego egzystencji – nieskrępowanej wolności i ograniczeń. Wolność to rozpościerający się pustynny krajobraz, a w sferze ludzkiego życia, niepoddawanie się destrukcyjnym naciskom z zewnątrz. Ograniczenia zaś, to owe naciski i niemożność porozumienia się z drugim człowiekiem. Wywołują narastającą frustrację, która musi znaleźć swoje ujście. Reżyser buduje swój obraz za pomocą drobnych konfrontacji, mikro-spięć pomiędzy bohaterami. Prowadzi przy tym grę z widzem i jego przyzwyczajeniami. Wodzeni za nos ciągle czekamy na wybuch, który musi przyjść, lecz długo nie przychodzi. W końcu, znudzeni, tracimy nadzieję, a stopniowo także i zainteresowanie. Wtedy dopiero dosięga nas eksplozja i z całą mocą twardo daje nam po głowie. Jeszcze wstrząśnięci nie spodziewamy się, że to dopiero preludium do prawdziwej katastrofy.

„Walk Away Renee” (reż. Jonathan Caouette)

Kamil Witek [40%]

Stare filmowe porzekadło głosi, że reżysera najlepiej poznać po drugim filmie. Jonathan Caouette w 2005 roku był autorem prawdziwej sensacji, gdy zmontowane na zwykłym Macu odważne „Tarantion” porwało tak widownię jak i krytyków. Niestety realizując w identycznej stylistyce „Walk Away Renee”, reżyser strzelił sobie filmowego samobója. Caouette ponownie uprawia ekshibicjonizm, tym razem obierając celownik swojej kamery cierpiącą na chorobę umysłową własną matkę. Poruszającą autobiografię zastępuje łzawy melodramat, a wszystko to, co można było jeszcze wybaczyć przy okazji debiutu, teraz irytuje podwójnie. Miks prywatnego archiwum z formalnymi fajerwerkami nie robią już żadnego wrażenia, wywleczony na wierzch dramat schizofrenicznej kobiety razi pretensjonalnym wyreżyserowaniem. Popadający w narcyzm Caouette przed kamerą jest bardziej aktorem niż dokumentalistą, na dodatek mizernie odgrywającym melodramatyczne sceny rodem z telenoweli. Za sprawą „Walk Away Renee” nowatorska estetyka zaproponowana w „Tarnation” zaskakująco szybko wyczerpała się we własnej formule. Po tak poważnym potknięciu Caouette z pewnością na jakiś czas będzie musiał pożegnać się z terminem skandalizującego artysty, jednocześnie zbliżając się niebezpiecznie do filmowego meteora.

„Wasted Youth” (reż. Argyris Papadimitropoulos, Jan Vogel)

Ula Lipińska [50%]

Tyle greckich filmów naoglądaliśmy się na festiwalu, że ten wygląda szalenie prosto przy wielopiętrowych metaforach budowanych przez innych reżyserów. Argyris Papadimitropoulos i Jan Vogel mówią o młodości wprost: snuje się bez celu, żyje w marazmie, brak jej kopiaka do działania. Czasem się buntuje, ale nie potrafi walczyć o swoje, głównie dlatego, że też nie bardzo czym to „swoje” miałoby być. Bohaterowie „Wasted Youth” popadają w powierzchowne konflikty ze starszym pokoleniem, tyle, że pozbawione ciśnienia i powagi. W każdym greckim filmie czuć jakąś desperację – nawet w chłodnym „Kle” Lanthimosa pieczołowitość ojca, pilnującego, aby sygnały świata zewnętrznego nie wkradły się do jego domu każą się domyślać, że gdzieś pod powierzchnią tych wykalkulowanych działań kryje się najnormalniejszy strach. W „Wasted Youth” przez długi czas brakuje właśnie tego krzyku rozdzierającej rozpaczy, przeszywającego pytania: Dokąd to wszystko zmierza? Autorzy zaczynają o te refleksje walczyć dopiero pod koniec i poniekąd udaje im się wybronić swój film dzięki mocnemu akcentowi z ostatnich scen. Szkoda tylko, że świetny koniec przypomina bardziej ratowanie beznadziejnego filmu niż poruszające zwieńczenie gorzkiej refleksji nad zmarnowanym losem współczesnej młodzieży.

„Wieczność” („Tee Rak”, reż. Sivaroj Kongsakul)

Karol Kućmierz [90%]

Film Kongsakula niewątpliwie spełnia obietnicę swojego tytułu i dotyka spraw ostatecznych. Oczywiście posługuje się przy tym długimi ujęciami i można go nazwać „kontemplacyjnym”. Jednak to, co na papierze może od „Wieczności” odstraszyć, nijak się ma do tego, co otrzymujemy na ekranie. Już pierwsze ujęcia, w których bohater jeździ w tę i z powrotem na motorku zdradzają poczucie humoru tajskiego reżysera i dobroduszny dystans, z którym podchodzi do opowiadanej historii, mimo jej osobistych konotacji. Struktura filmu elegancko rozkłada się na trzy akty, a ich spoiwem jest życie i śmierć głównego bohatera. Najwięcej czasu poświęcono środkowej części, przybliżającej kwitnący związek Wita i Koy, i jest to jeden z najpiękniejszych portretów tego rodzaju. Choć eschatologia czai się za rogiem, „Wieczność” to jednocześnie jeden z najzabawniejszych filmów w Konkursie Nowych Horyzontów. Naturalne dialogi i zaskakujące obserwacje statycznej kamery wydobywają bogate pokłady off-beatowego humoru, bliskiego dziełom Apichatponga Weerasethakula. Reżyser swobodnie łączy sacrum z profanum, wieczność z codziennością, radość ze smutkiem – bez pośpiechu i z dużym zaufaniem dla widza.

« 1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »