Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Akan Satajew
‹Bokser›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBokser
Tytuł oryginalnyБоксёр
ReżyseriaAkan Satajew
ZdjęciaChasanbek Kydyralijew, Żantaj Kydyralijew
Scenariusz
ObsadaSmadiar Sabyrow, Igor Jermaszow, Bachtijar Koża, Irina Ażmuhamedowa, Zuhra Sajpi, Dinara Satżan, Maulen Bajzulin, Aset Isabajew, Ałdijar Bajbołow, Ołżas Alżanow, Danijar Tażynow, Ajana Kusainowa, Arman Konyrbajew, Siergiej Panarin, Giennadij Bałajew, Kuat Karbozow
MuzykaDana Zułpycharowa, Renat Gajsin, Qonyratbay Fam
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiKazachstan
Czas trwania101 min
Gatunekdramat, sportowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Na szczyt!
[Akan Satajew „Bokser” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W czasach Związku Radzieckiego państwo stawiało na rozwój sportu. Jedną z najbardziej hołubionych dyscyplin był boks. Tradycje te przejęły później, już po rozpadzie Kraju Rad, jego dawne republiki środkowoazjatyckie. W tym Kazachstan, który w ostatnich dekadach doczekał się kilku złotych medalistów olimpijskich. Dramat Akana Satajewa „Bokser” opowiada o jednym z nich – Seriku Sapijewie, który stanął na najwyższym stopniu podium w Londynie.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Na szczyt!
[Akan Satajew „Bokser” - recenzja]

W czasach Związku Radzieckiego państwo stawiało na rozwój sportu. Jedną z najbardziej hołubionych dyscyplin był boks. Tradycje te przejęły później, już po rozpadzie Kraju Rad, jego dawne republiki środkowoazjatyckie. W tym Kazachstan, który w ostatnich dekadach doczekał się kilku złotych medalistów olimpijskich. Dramat Akana Satajewa „Bokser” opowiada o jednym z nich – Seriku Sapijewie, który stanął na najwyższym stopniu podium w Londynie.

Akan Satajew
‹Bokser›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBokser
Tytuł oryginalnyБоксёр
ReżyseriaAkan Satajew
ZdjęciaChasanbek Kydyralijew, Żantaj Kydyralijew
Scenariusz
ObsadaSmadiar Sabyrow, Igor Jermaszow, Bachtijar Koża, Irina Ażmuhamedowa, Zuhra Sajpi, Dinara Satżan, Maulen Bajzulin, Aset Isabajew, Ałdijar Bajbołow, Ołżas Alżanow, Danijar Tażynow, Ajana Kusainowa, Arman Konyrbajew, Siergiej Panarin, Giennadij Bałajew, Kuat Karbozow
MuzykaDana Zułpycharowa, Renat Gajsin, Qonyratbay Fam
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiKazachstan
Czas trwania101 min
Gatunekdramat, sportowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Akan Satajew (rocznik 1971) konsekwentnie buduje swoją pozycję na rynku kazachstańskim. I chociaż nie jest na pewno najbardziej znanym na rynku międzynarodowym reżyserem z tego kraju (to miano przynależy do Adilchana Jerżanowa), to jego pozycji w ojczyźnie nikt ani nic nie jest w stanie podważyć czy zagrozić (przez ponad dwa lata był przecież nawet szefem wytwórni „Kazachfilm”). Satajew początkowo skupiał się głównie na dramatach kryminalnych i filmach sensacyjnych (vide dwie części „Rekietera”, 2007 i 2015; „Zagubiony”, 2009; serial „Bracia”, 2009; „Likwidator”, 2011; „Biznesmeni”, 2018), później zaczął sięgać również po kino historyczne („Odważny”, 2012; „Droga do matki”, 2016; „Tomyris”, 2019; „Świt Wielkiego Stepu”, 2022), po drodze zahaczając o obyczajowe dramaty („Dzielnice miasta [Rejony]”, 2016; „Samotna [Ona]”, 2017). Gwoli ścisłości należy dodać, że próbował swych sił także na rynku zachodnim (patrz: „Haker” z 2015 roku), co zresztą zakończyło się spektakularną porażką.
W 2021 roku jego filmografia wzbogaciła się o jeszcze jeden obraz – współczesny dramat opowiadający o życiu znanego kazachstańskiego boksera Serika Sapijewa (względnie Seryka Säpijewa). Co ciekawe, za pracę nad nim Satajew zabrał się tuż po premierze opowieści o innym złotym medaliście olimpijskim w tej dyscyplinie sportu – Bekzacie Sattarchanowie (w reżyserii Murata Bidosowa). Sattarchanow triumfował na letnich Igrzyskach Olimpijskich w Sydney, natomiast Sapijew startował w Pekinie (2008) i Londynie (2012) – i to właśnie w stolicy Anglii stanął na najwyższym stopniu podium. Droga do tego była jednak długa i znaczona wieloma wybojami. Korzystając z lejtmotywu, jakim jest wywiad udzielany przez Serika (w tej roli debiutujący na ekranie Smadiar Sabyrow) dziennikarce telewizyjnej (wciela się w nią Dinara Satżan) już po powrocie z Wysp Brytyjskich, Satajew pokrótce opowiada o całej karierze sportowca, skupiając się jednak głównie na latach 2008-2012.
Sapijew urodził się w 1983 roku w prowincjonalnym górniczym Abaju (w obwodzie karagandzkim). W tamtym czasie to było mniej więcej czterdziestotysięczne miasto, którego znaczenie zaczęło jednak spadć w czasach niepodległości Kazachstanu. Do chwili największego sukcesu sportowego w karierze Serika straciło kilkanaście tysięcy mieszkańców. W boksie amatorskim Sapijew dość szybko osiągnął znaczące sukcesy: kiedy jechał na igrzyska do Pekinu, miał już w ręku złote medale mistrzostw świata wywalczone w chińskim Mianyangu (2005) i Chicago (2007) oraz przywiezione z mongolskiego Ułan-Bator mistrzostwo kontynentu (2007). Słusznie więc wydawało się, że na najbliższej olimpiadzie nie będzie miał w wadze lekkopółśredniej żadnej poważnej konkurencji. Tymczasem w ćwierćfinale przegrał na punkty z bokserem z Tajlandii Manusem Boonjumnongiem i mógł pożegnać się z marzeniami o jakimkolwiek medalu.
W tym właśnie momencie rozpoczyna się akcja „Boksera”. Po zaciętej walce Sapijew zostaje pokonany. Czuje się tym upokorzony – on, główny kandydat do złota, leżał nawet na macie. Nie potrafi zrozumieć, jak do tego doszło. W którym momencie przygotowań został popełniony katastrofalny błąd. Zdaje sobie sprawę, że ta porażka może oznaczać koniec jego świetnej, choć krótkiej kariery. Ma w tym momencie dwadzieścia pięć lat. mógłby jeszcze sporo osiągnąć. Odpowiadając na pytania dziennikarki, Serik zaczyna wspominać swoją drogę życiową, która doprowadziła go do Pekinu i sprawiła, że musiał tam przełknąć wyjątkowo gorzką pigułkę. Ojciec boksera, Żumanguli (gra go Bachtijar Koża, znany między innymi z „Prezentu dla Stalina” i „Gry”), pracuje w kopalni; matka, Irina (Irina Ażmuhamedowa), będąca w połowie Kazaszką, w połowie Maryjką – jest księgową. Na jej głowie spoczywa też wychowanie dzieci: trojga synów (Serik jest najmłodszym z chłopców) i córeczki. Co nie jest łatwe w czasach, gdy w gospodarce praktycznie wszystko się sypie.
Młody Serik, jak to często chłopcy w jego wieku, przysparza niekiedy kłopotów, wdając się w bójki z rówieśnikami. To wtedy ojciec stwierdza, że jeśli syn ma w takich sytuacjach wychodzić obronną ręką, powinien nabyć odpowiednich umiejętności. Jedenastolatek trafia więc do miejscowego klubu sportowego, gdzie zaczyna go trenować surowy i wymagający Aleksandr Strielnikow (Igor Jermaszow). To on odkrywa w chłopcu talent. On też prawdopodobnie podpowiada Żumangulemu, aby odesłać Serika do szkoły sportowej z internatem w Karagandzie. Upieczono by w ten sposób dwie pieczenie na jednym ogniu: chłopiec mógłby rozwijać swój talent, a znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej rodzinie odpadłby problem jego utrzymania. Od tego momentu kariera Sapijewa może nie nabiera rozpędu, wciąż bowiem jest dzieckiem, ale rozwija się pod okiem profesjonalnych trenerów. Aż do katastrofy w Pekinie, po której Serik zaszywa się w rodzinnym Abaju i poważnie rozważa kwestie zawieszenia rękawic na kołku.
Chociaż pojawia się jeszcze druga opcja: niemieccy agenci proponują mu załatwienie wizy do Europy i rozpoczęcie nowego rozdziału w karierze – tym razem na ringu zawodowym. Z tym wiązałyby się dużo większe zarobki. Ale Serik, mający świadomość, że zawiódł – trenera, najbliższych, władze państwa, mówiąc górnolotnie: naród – chce zmazać tę hańbę. Oznajmia więc Strielnikowowi, że ma zamiar wystartować za cztery lata w Londynie i dokończyć swoją misję, czyli wrócić stamtąd ze złotem. Nie jest to jednak wcale takie proste. Sapijew musiałby uzyskać zgodę federacji krajowej, odnieść spektakularne sukcesy na arenie międzynarodowej, wreszcie zdobyć kwalifikację olimpijską. I to w momencie, kiedy już mało kto w niego wierzy. Ba! kiedy on sam ma mnóstwo wątpliwości. I kiedy spadają na niego ciosy także w życiu osobistym. Mimo to Serik zaczyna żmudną drogę, która ma doprowadzić go na szczyt.
Lata pomiędzy Pekinem a Londynem to udział w kolejnych – pokazanych na ekranie – międzynarodowych zawodach: mistrzostwach Azji w chińskim Zhuhai (czerwiec 2009), mistrzostwach światach w Mediolanie (wrzesień 2009), Igrzyskach Azjatyckich w Kantonie (listopad 2010), kolejnych mistrzostwach świata, tym razem rozgrywanych w stolicy Azerbejdżanu Baku (wrzesień-październik 2011). To mordercza walka – nie tylko z przeciwnikami, ale i z własnymi słabościami (fizycznymi i psychicznymi) – jedynie o to, aby uzyskać prawo do reprezentowania kraju na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie (w wadze półśredniej). Akan Satajew pokazuje to wszystko bez nadmiernych fajerwerków. Nie zależało mu bowiem na stworzeniu opowieści sensacyjnej w stylu „Rocky’ego”, bardziej interesowało go to, co działo się w głowie bohatera, jak odnajdywał w sobie motywację do dalszej walki.
Kazachski reżyser nie wyszedł poza schemat klasycznej opowieści biograficznej o sportowcu, który został strącony z piedestału i podjął starania, by ponownie wspiąć się na niego (podobnie zrobił zresztą w „Bekzacie” Murat Bidosow). Zdając sobie z tego sprawę, postanowił więc wyeksponować co innego – boks! Walki są zainscenizowane po mistrzowsku, niezwykle realistycznie. Aż trudno uwierzyć, że wcielający się w Sapijewa, debiutujący na ekranie Smadiar Sabyrow nie jest prawdziwym bokserem, a jedynie doskonale przygotowanym do swojej roli aktorem. I chociaż trudno uznać jego kreację za dorównującą Robertowi De Niro we „Wściekłym byku” (1980) Martina Scorsese, to jednak grzechem recenzenta byłoby niedocenienie wysiłków młodego Kazacha.
koniec
23 czerwca 2024

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ja nie umiem reżyserować? Potrzymajcie mi lemoniadę. Znowu
Jarosław Loretz

28 VI 2024

Groza nadeszła z Wielkiej Brytanii, czyli Andrew Jones i jego filmy.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Sama przeciwko wszystkim
Sebastian Chosiński

26 VI 2024

Halima Rozybajewa była ambitną i uczciwą prokuratorką, która w połowie lat 80. ubiegłego wieku stanęła przeciwko mafii w turkmeńskim Czardżou. Za co zapłaciła najwyższą cenę. Poświęcony jej film, oparty na faktach, u kresu istnienia Związku Radzieckiego nakręcił Usman Saparow. Co warte podkreślenia, w „Śmierci prokuratora” w epizodycznych rolach pojawili się rodzice Rozybajewej, którzy zagrali ojca i matkę głównej bohaterki.

więcej »

Ja nie umiem reżyserować? Potrzymajcie mi lemoniadę jeszcze raz
Jarosław Loretz

22 VI 2024

Brytyjskie kino grozy, czyli dlaczego warto unikać płodów wyobraźni Andrew Jonesa.

więcej »

Polecamy

Walka o duszę

Z filmu wyjęte:

Walka o duszę
— Jarosław Loretz

Gryzoń z Piekła rodem
— Jarosław Loretz

Grunt to solidne kły
— Jarosław Loretz

Jaki budżet, taka kwatera główna
— Jarosław Loretz

Zimny doping
— Jarosław Loretz

Ryba z wkładką
— Jarosław Loretz

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.