Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Oksana Karas
‹Ponad niebem›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPonad niebem
Tytuł oryginalnyВыше неба
ReżyseriaOksana Karas
ZdjęciaSiergiej Maczylski
Scenariusz
ObsadaWiktoria Tołstoganowa, Aleksiej Agranowicz, Taisija Wiłkowa, Filip Awdiejew, Daria Żowner, Polina Witorgan, Walentin Samochin, Irina Denisowa, Artiom Niemow, Anastazja Bogatyriowa, Grigorij Czaban, Dmitrij Izmiestjew
MuzykaMarina Sobianina, Artiom Fiedotow, Michaił Morskow
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania104 min
Gatunekmelodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Z góry czasami widać lepiej
[Oksana Karas „Ponad niebem” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Pochodząca z Ukrainy reżyserka Oksana Karas nie miał dotąd większych możliwości przebicia się w Polsce. Owszem, jej filmy od czasu do czasu pokazywane są na festiwalach, lecz żaden, jak do tej pory, nie stał się u nas przebojem. Na to samo nie może również liczyć dramat „Ponad niebem”, który – nawiązując do klasyki literatury rosyjskiej XIX wieku – mówi o jak najbardziej współczesnych (aczkolwiek uniwersalnych) problemach.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Z góry czasami widać lepiej
[Oksana Karas „Ponad niebem” - recenzja]

Pochodząca z Ukrainy reżyserka Oksana Karas nie miał dotąd większych możliwości przebicia się w Polsce. Owszem, jej filmy od czasu do czasu pokazywane są na festiwalach, lecz żaden, jak do tej pory, nie stał się u nas przebojem. Na to samo nie może również liczyć dramat „Ponad niebem”, który – nawiązując do klasyki literatury rosyjskiej XIX wieku – mówi o jak najbardziej współczesnych (aczkolwiek uniwersalnych) problemach.

Oksana Karas
‹Ponad niebem›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPonad niebem
Tytuł oryginalnyВыше неба
ReżyseriaOksana Karas
ZdjęciaSiergiej Maczylski
Scenariusz
ObsadaWiktoria Tołstoganowa, Aleksiej Agranowicz, Taisija Wiłkowa, Filip Awdiejew, Daria Żowner, Polina Witorgan, Walentin Samochin, Irina Denisowa, Artiom Niemow, Anastazja Bogatyriowa, Grigorij Czaban, Dmitrij Izmiestjew
MuzykaMarina Sobianina, Artiom Fiedotow, Michaił Morskow
Rok produkcji2019
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania104 min
Gatunekmelodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Z Ukrainą wiąże ją głównie miejsce urodzenia. Oksana Michajłowna Karas przyszła na świat w 1979 roku w Charkowie; dzieciństwo spędziła jednak w Kazachstanie. Pod koniec lat 90. ubiegłego wieku zaczęła robić karierę telewizyjną – była prezenterką, komentatorem sportowym (na Igrzyskach Olimpijskich w Sidney), reporterką, wreszcie autorką filmów dokumentalnych. W tym czasie także studiowała – najpierw prawo na Rosyjskim Uniwersytecie Przyjaźni Narodów (to taka pozostałość po internacjonalistycznej epoce sowieckiej), następnie reżyserię na Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK), który ukończyła jedenaście lat temu. W zawodzie zadebiutowała jednak rok wcześniej, kręcąc serial kryminalno-melodramatyczny „Bracia-detektywi” oraz krótkometrażówkę „Casting”. Jej pierwszy film kinowy, rozgrywający się w środowisku aktorów teatralnych dramat psychologiczny „Próby”, miał premierę w 2013 roku. Trzy lata później powstał natomiast najbardziej znany, jak do tej pory, film Oksany Michajłownej – komedia „Dobry chłopiec”, która zdobyła Grand Prix na Otwartym Rosyjskim Festiwalu Filmowym „Kinotawr” w Soczi.
To sprawiło, że o pieniądze na kolejne obrazy Karas nie musiała się już martwić. Dzięki temu bez większych problemów powstały: kolejny serial kryminalny „Prymuska” (2017) oraz pełnometrażowe melodramaty „Anioł ma anginę” (2018) i „Ponad niebem” (2019), a na premierę czeka właśnie – najpewniej do października (tak przynajmniej jest w zapowiedziach repertuarowych) – film „Doktor Liza”. „Ponad niebem” po raz pierwszy pokazano w czerwcu ubiegłego roku na szczęśliwym dla autorki festiwalu w Soczi. I chociaż tym razem dziełu – pomimo nominacji do głównej nagrody – nie udało się jej wywalczyć (mimo wszystko bezkonkurencyjny okazał się „Byk” Borisa Akopowa), to jednak twórcy nie wracali znad Morza Czarnego na tarczy, albowiem nagroda za najlepszą rolę żeńską przyznana została, grającej w „Ponad niebem” jedną z głównych ról, Wiktorii Tołstoganowej („Bukiet bzu”, „Korolow”, „Szpieg”). Zawsze lepsze to, niż nic.
Do kin film trafił pod koniec czerwca, a w Polsce pokazano go „przelotem” w listopadzie, podczas festiwalu „Sputnik”. Kręcąc „Ponad niebem”, Karas wykorzystała scenariusz Jekatieriny Mawromatis – pisarki w Polsce mało znanej, ale świetnie wykształconej (w dziedzinie literatury), która „Wstydem” (2013) Jusupa Razykowa udowodniła, że jak mało kto potrafi opowiadać o zawiłościach kobiecej natury. Swym kolejnym scenariuszem jedynie to potwierdziła. Fabuła dzieła, choć akcja rozgrywa się współcześnie, wiele czerpie z rosyjskiej literatury dziewiętnastowiecznej, głównie z twórczości Antona Czechowa i Iwana Turgieniewa. W filmie sportretowano zwyczajną moskiewską rodzinę, która w czasie wakacji wybiera się na wypoczynek za miasto. Rodzice, Łarisa i Giennadij, pakują do samochodu swoje dwie nastoletnie córki, Ninę i Aleksandrę (Saszę), i jadą do ośrodka położonego pośród malowniczych lasów, nad jeziorem.
Zaczyna się więc sielankowo: piękne okoliczności przyrody, wspaniała pogoda, cieszący się z wakacji beztroscy młodzi ludzie. A jednak gdzieś w tle pojawiają się pierwsze symptomy nadciągającej burzy. Na plaży tuż przy ośrodku znalezione zostają zwłoki rybaka – na razie nie wiadomo, co było przyczyną jego śmierci, to bada policja. Elementem burzącym spokój jest także postać stróża, którego zarówno emploi, jak i zachowanie sprawiają, że nie można mieć wątpliwości co do tego, że skrywa on jakąś tajemnicę. Dodajmy: mroczną tajemnicę. Do tego dochodzi jeszcze pojawiający się w okolicy i wzbudzający zainteresowanie Saszy i jej przyjaciółek student Misza Litwinow. Chłopak sprawia wrażenie zamkniętego w sobie, unikającego ludzi – i głównie z tego powodu tym bardziej jest interesujący. Do jego spotkania z Aleksandrą dochodzi w dramatycznych okolicznościach, ale akurat to nie on okazuje się sprawcą zamieszania. W każdym razie dziewczyna ma okazję przekonać się, że Michaił ma wielką pasję, której oddaje się całym sercem. Pasję, której ona prawdopodobnie nigdy nie zazna.
I tu docieramy do wątku, który jest motorem napędowym fabuły. To choroba Saszy! Dziewczyna od trzeciego roku życia cierpi na schorzenie serca. Skutkiem tego są częste wizyty u kardiologa i liczne wyrzeczenia. Nastolatka na wiele rzeczy nie może sobie pozwolić, o co dba nadopiekuńcza matka dziewczyny. Łarisa ma w sobie potrzebę kontrolowania otaczającej ją rzeczywistości – dotyczy to nie tylko córki, ale również męża, którego ten ciągły nadzór wyraźnie uwiera. W dwóch pierwszych kwadransach Oksana Karas wyraźnie daje do zrozumienia, że pod pozorem rodzinnej pomyślności kryje się wiele nieuregulowanych spraw i zamiatanych pod dywan dramatów, które są jak poukrywane w szafach szkielety. Gdy jedna rzecz zaczyna się wymykać Łarisie spod kontroli wywołuje to efekt domina, prowadząc do tego, że wali się cały zbudowany z kart domek. Na koniec widz może zadać sobie pytanie, czy to jednak źle? Jak długo może trwać szczęście budowane na kłamstwie? Oprócz wątku melodramatycznego na marginesie swej opowieści Karas prowadzi także wątek kryminalny. W finale oba wiążą się ze sobą – i właśnie do tego, jak zostało to pokazane, można mieć najwięcej wątpliwości.
Poza nagrodzoną w Soczi Wiktorią Tołstoganową na ekranie możemy zobaczyć jeszcze między innymi Aleksieja Agranowicza („Rosyjski demon”, „Kwas”) w roli ojca, Filipa Awdiejewa („Klasa specjalna”, „Lato”) oraz Walentina Samochina („Ambiwalencja”, „Miliard”), który wcielił się w stróża. Rolę osiemnastoletniej Saszy reżyserka powierzyła natomiast starszej o pięć lat Taisiji Wiłkowej („Dziadek Mróz. Bitwa magów”, „Gogol”); z kolei pensjonarkę Ritę, której przypadła rola femme fatale, Karas powierzyła Darii Żowner („Bliskość”). Za zdjęcia do filmu odpowiadał doświadczony, specjalizujący się w dramatach z życia wziętych operator Siergiej Maczylski („Człowiek w oknie”, „Chagall – Malewicz”, „Zwierciadła”), a za ścieżkę dźwiękową – mocno zróżnicowaną – odpowiadali: współpracujący z Oksaną Michajłowną od 2016 roku duet Artiom Fiedotow i Michaił Morskow oraz odpowiedzialna za piosenki Marina Sobianina.
koniec
24 maja 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.