Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Michaił Ugarow
‹Bracia Cz.›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bracia Cz.
Tytuł oryginalny	Братья Ч
Reżyseria	Michaił Ugarow
Zdjęcia	Aliszer Chamidchodżajew
Scenariusz	Jelena Griemina
Obsada	Jegor Korieszkow, Artiom Grigorjew, Aleksandr Mołocznikow, Jana Irtienjewa, Aleksandra Riebienok, Siergiej Griekow, Roman Sinicyn, Tatiana Czepieliewicz
Muzyka	Aleksandr Manockow
Rok produkcji	2014
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	102 min
Gatunek	dramat, psychologiczny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Niedobry brat Anton
[Michaił Ugarow „Bracia Cz.” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Miał być lekarzem, ale… został pisarzem. Sławnym – po dziś dzień – w całym świecie. Zaliczanym do klasyków literatury (nie tylko rosyjskiej). Dzięki humorystycznym opowiadaniom, ale i zawierającym pogłębioną analizę psychologiczną bohaterów dramatom. Chodzi oczywiście o Antona Czechowa, który jest główną postacią filmu Michaiła Ugarowa „Bracia Cz.”. Obok niego na plan pierwszy wybijają się jeszcze jego dwaj starsi (tytułowi) bracia: Aleksandr i Nikołaj.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Niedobry brat Anton
[Michaił Ugarow „Bracia Cz.” - recenzja]

Michaił Ugarow
‹Bracia Cz.›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bracia Cz.
Tytuł oryginalny	Братья Ч
Reżyseria	Michaił Ugarow
Zdjęcia	Aliszer Chamidchodżajew
Scenariusz	Jelena Griemina
Obsada	Jegor Korieszkow, Artiom Grigorjew, Aleksandr Mołocznikow, Jana Irtienjewa, Aleksandra Riebienok, Siergiej Griekow, Roman Sinicyn, Tatiana Czepieliewicz
Muzyka	Aleksandr Manockow
Rok produkcji	2014
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	102 min
Gatunek	dramat, psychologiczny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Anton Pawłowicz Czechow był tym, któremu się udało. Obdarzony niezwykłym talentem, zachwycił krytyków literackich, którzy rozpływali się nad jego klasycznymi dramatami: „Iwanowem” (1887), „Mewą” (1896), „Wujaszkiem Wanią” (1896), „Trzema siostrami” (1900) czy „Wiśniowym sadem” (1903). Ale tak wcale nie musiało być. Uznanie przyszło dopiero z czasem. Początki kariery, jak to często bywa, były niełatwe. Tym bardziej że początkowo Anton Pawłowicz wcale nie zamierzał zostać pisarzem, lecz… lekarzem. Przygodę z literaturą zaczął od tworzenia krótkich, bardzo lirycznych, humoresek, które – drukowane w prasie – chętnie były czytane przez obywateli Rosji. Czechow nie chciał jednak ograniczać się tylko do nich (choć to one przynosiły mu całkiem niezłe dochody); marzył o rzeczach donioślejszych. Ale dyrektorzy teatrów mieli kłopot z jego dziełami scenicznymi; wydawały się nieprzekładalne na ich język, zbyt hermetyczne i przede wszystkim skomplikowane. To wywoływało w pisarzu gorycz, której nie potrafili ugasić jego najbliżsi, oczekujący, że wciąż będzie zarabiał na humoreskach, a zarobionymi w ten sposób pieniędzmi wspomagał ich. Anton Pawłowicz miał z kolei świadomość, że rodzina – chorowita matka, niepotrafiący zapewnić jej należytej opieki ojciec czy mniej uzdolnieni bracia – pasożytują na nim. I o tym właśnie postanowił opowiedzieć w swoim filmie Michaił Juriewicz Ugarow.

Ugarow urodził się w 1956 roku w położonym na dalekiej północy Rosji Archangielsku; zajmuje się głównie literaturą (jest cenionym dramaturgiem i nauczycielem młodych pisarzy) oraz teatrem (wystawia sztuki jako reżyser, organizuje festiwale). Reżyserią i scenariopisarstwem filmowym zajmuje się niejako na boku; zresztą do tej pory, poza współpracą nad „Doktorem Raginem” (2004) Kiryła Sieriebriennikowa, nie ma w tej materii szczególnych osiągnięć. Choć, kto wie, może zmieni się to za sprawą jego kinowego pełnometrażowego debiutu, czyli „Braci Cz.”. Kręcąc obraz, Michaił Juriewicz oparł się na tekście swojej przyjaciółki (i rówieśniczki) Jeleny Grieminej, która – podobnie jak on – zajmuje się przede wszystkim dramatopisarstwem; często też decyduje się na dorobienie jako (współ)scenarzystka mało ambitnych seriali o proweniencji sensacyjno-kryminalnej (bywa, że i w tej materii wspomaga Ugarowa). Na szczęście, tym razem oboje zdecydowali się sięgnąć po temat, który jest im – zarówno z racji zainteresowań literackich, jak i zawodowych – bardzo bliski. A to w dużym stopniu było już gwarancją sukcesu. „Bracia Cz.” kosztowali 1,3 miliona dolarów (niemało jak na obraz niszowy); zdjęcia kręcono między innymi w Jasnej Polanie, rodzinnym majątku Lwa Tołstoja, gdzie pisał on „Annę Kareninę” oraz „Wojnę i pokój”.

Prapremiera filmu odbyła się w czerwcu 2014 roku w czasie festiwalu „Zwierciadło” w Iwanowie; do kin trafił on jednak dopiero w końcu stycznia tego roku, przemykając przez nie praktycznie niezauważony. Co, biorąc pod uwagę temat, raczej nie powinno dziwić. Akcja „Braci Cz.” Rozgrywa się w drugiej połowie lat 80. XIX wieku. W opisie obrazu jest mowa o tym, że Anton ma wtedy dwadzieścia sześć lat (co wskazywałoby na rok 1886); z kolei w posłowiu główny bohater wspomina, że rok po przedstawionych wydarzeniach zmarł jego brat Nikołaj, co miało miejsce w 1889. Jest więc drobniutka nieścisłość, ale w żaden sposób nie wpływa ona na odbiór dzieła jako całości. Ugarow i Griemina umieszczają całą historię na podmoskiewskiej daczy Czechowów (mamy więc do czynienia z jednością miejsca), zamykając ją jednocześnie w ciągu zaledwie kilkunastu godzin (jedność czasu). Pojawia się również jedność akcji, albowiem opowieść dotyka wzajemnych relacji pomiędzy Antonem a jego najbliższymi – ojcem Pawłem Jegorowiczem oraz starszymi braćmi: Aleksandrem i Nikołajem. Wszystko zaś zostało przedstawione w taki sposób, aby jak najbardziej przypominało sztuki samego Antona Pawłowicza. Griemina wykorzystała zresztą wątki z jego dramatów; głównie jednak oparła na listach autora „Wujaszka Wani” i Aleksandra, wspomnieniach tego ostatniego i jego syna, Michaiła, oraz dodatkowo dzienniku ojca pisarza. Można więc bez najmniejszych wątpliwości stwierdzić, że scenarzystka wgryzła się w temat z należnym mu zaangażowaniem.

Lato na daczy musi obfitować w sielankowe obrazy. I od takich zaczyna się film Ugarowa. Anton kąpie się w rzece, Aleksandr siedzi na pomoście i pali papierosa, Nikołaj na leśnej ścieżce szuka natchnienia podczas malowania kolejnego obrazu. Przyroda zachwyca pięknem i wyrazistymi ciepłymi barwami. Trudno wyobrazić sobie przyjemniejsze chwile. Tym bardziej że niebawem jeszcze przybywają goście: inteligentna i urocza Natasza Golden oraz nie mniej piękna, choć dużo bardziej nieśmiała i niewinna od Natalii, Dunia Efros. Ta pierwsza to dawna przyjaciółka Antona, ta druga – jego obecna narzeczona, wywodząca się z bogatej żydowskiej rodziny. Obie darzą młodego lekarza i początkującego pisarza uczuciem. Pewnie ma na to jakiś wpływ fakt, że jego nazwisko stało się już znane w Petersburgu i Moskwie, a wydawcy gazet wciąż zamawiają u niego kolejne humoreski. Prawdziwa idylla. Ale czy na pewno? Jak w sztukach Czechowa, ostatecznie nic nie okazuje się takie, jak wygląda na pierwszy rzut oka. Starsi bracia wcale bowiem nie darzą Antona uczuciem; raczej zazdroszczą mu talentu i pozycji, jaką już osiągnął. Ta niechęć jest tym większa, że obaj mają ambicje artystyczne, z których – jak do tej pory przynajmniej – nic nie wyniknęło. Aleksander próbuje szczęścia jako pisarz i felietonista, ale jego podstawowym problemem jest alkoholizm, z którym próbuje walczyć. Nikołaj z kolei jest słabego zdrowia; płuca odmawiają mu posłuszeństwa, z tego też powodu obawia się, że długo nie pożyje.

Anton odczuwa niechęć braci; zresztą dają jej wyraz niemal na każdym kroku. Mimo to, chce im pomóc, wesprzeć psychicznie. Nikołaja namawia do tego, by nie rozpraszał się i bez przerwy malował. Przekonuje go, że ma talent, że może stać się jednym z wybitniejszych malarzy rosyjskich swojej epoki. Tylko po co? Skoro za rok, dwa, trzy może go już nie być wśród żywych. Woli więc czerpać radość z życia, flirtować z Nataszą, potajemnie popijać przywożoną przez nią wódkę. Przyczyną udręk Antona jest również ojciec, domagający się od syna, by spełniał zachcianki wydawców gazet, bo tylko w ten sposób zdobędzie środki na pomoc rodzinie (i chorej matce), których on sam nie jest w stanie zapewnić. Anton znajduje się więc między młotem a kowadłem: chcąc rozwijać się jako pisarz, musi podjąć ryzyko; chcąc pomóc najbliższym, musi zrezygnować ze swoich ambicji. W pewnym momencie zdaje mu się, że znajduje wyjście z sytuacji – ślub z Dunią, który zapewni mu materialną stabilizację. Ale czy może w ten sposób unieszczęśliwiać zakochaną w nim dziewczynę? Kim się okaże, gdy ożeni się z nią jedynie dla pieniędzy (nawet jeśli zrobi to ze szlachetnych pobudek)? Te dylematy nie dają spokoju Antonowi. Nie potrafi przejść nad nimi do porządku dziennego. Powracają więc w kolejnych rozmowach, jakie toczy z braćmi, ojcem, przyjaciółką z lat młodości i narzeczoną.

Wszystko odbywa się w rytm sztuk Czechowa. Długa introdukcja służy Ugarowowi i Grieminej zarysowaniu sytuacji – sielankowej (i, jak się potem obowiązkowo okazuje, nieprawdziwej); z czasem na tym idealnym obrazie zaczynają pojawiać się rysy, najpierw delikatne, później większe, coraz bardziej psujące rysunek; wreszcie następuje erupcja, prawda wypływa na wierzch, aby wszyscy bohaterowie mogli doznać oczyszczenia. Nic w tej konstrukcji zaskakującego. Ale, zdając sobie z tego sprawę, kolejne pokolenia wielbicieli Antona Pawłowicza sięgają po jego dzieła, oglądają oparte na nich przedstawienia teatralne. Dlaczego? Dają się uwieść jego sposobowi narracji, w którym jest coś magiczno-hipnotycznego, urzekającego. Podobnie rzecz ma się z „Braćmi Cz.”, których dodatkowym plusem są znakomite, idealnie podkreślające piękno przyrody i wpisujące się w zmieniający się klimat obrazu zdjęcia operatora o uzbeckich korzeniach (rodem z Taszkientu) Aliszera Chamidchodżajewa („Pietia w drodze do Królestwa Niebieskiego”, „Papierowy żołnierz”, „Inne niebo”, „Żyć”, „Gwiazda”). Nie odstaje od nich także stonowana, znaczona urokliwymi melodiami, ścieżka dźwiękowa autorstwa Aleksandra Manockowa („Dzień nauczyciela”, „Konwój”, „Córka”).

W obsadzie filmu zabrakło wielkich gwiazd. Ale tego wcale nie odczuwa się w trakcie seansu. Zatrudnieni przez Ugarowa aktorzy poradzili sobie bowiem znakomicie z zadaniami, jakie otrzymali. Antona zagrał Jegor Korieszkow (epizod w „Bikiniarzach”, „Podróż zimowa”), Aleksandra – Artiom Grigorjew (kilka sezonów serialu „Żołnierze”, „Spaleni słońcem 2: Cytadela”), a Nikołaja – Aleksandr Mołocznikow („Jeszcze jeden rok”). W ojca wcielił się Siergiej Griekow („Szczęściarz”, „Juleńka”), we frywolną Nataszę, która w przyszłości została drugą żoną Aleksandra Czechowa i urodziła mu syna Michaiła (aktora i pedagoga, którego uczniami byli między innymi Anthony Quinn, Jack Palance, Gregory Peck Clint Eastwood oraz Yul Brynner) – Aleksandra Riebienok (znana z wielu średnio ambitnych seriali), natomiast we wchodzącą dopiero w dorosłe życie Dunię Efros – Jana Irtienjewa, dla której był to filmowy debiut (zaledwie dwa lata wcześniej ukończyła szkołę aktorską przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym).

23 sierpnia 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »