Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Aleksander Proszkin
‹Cud›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Cud
Tytuł oryginalny	Чудо
Reżyseria	Aleksander Proszkin
Zdjęcia	Aleksander Kariuk, Giennadij Kariuk
Scenariusz	Jurij Arabow
Obsada	Maria Burowa, Siergiej Makowiecki, Konstantin Chabienski, Aleksander Potapow, Polina Kutepova, Wiktor Szamirow, Witalij Kiszczenko, Olga Łapszyna, Zurab Kipszydze, Dima Opanasienko, Siergiej Nowikow, Wiaczesław Batrakow, Natalia Gandziuk, Kamil Tukajew, Daria Rumiancewa
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	111 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Tańcowała Tania z świętym
[Aleksander Proszkin „Cud” - recenzja]

Sebastian Chosiński

« 1 2

East Side Story: Tańcowała Tania z świętym
[Aleksander Proszkin „Cud” - recenzja]

Niezwykle istotny dla zrozumienia przesłania obrazu Aleksandra Proszkina jest czas akcji. W trakcie seansu reżyser ani przez moment nie daje nam zresztą o tym zapomnieć. Na głównym placu Grieczanska rozpościerają się bowiem wielkie czerwone transparenty, informujące o odbywającym się właśnie w Moskwie XX Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego; w telewizorze widać namiętnie gestykulującego Nikitę Chruszczowa; wreszcie na ekranie pojawia się sam sekretarz generalny, który autorytarnie informuje wystraszonych prowincjonalnych kacyków, że kult jednostki Stalina przeszedł właśnie do historii, że więcej represji nie będzie, że czas skończyć z wypaczeniami socjalizmu. A jeśli ktoś, jak chociażby pełnomocnik Kondraszow, nie do końca rozumie lub co gorsza nie zgadza się z nową wykładnią polityki partii – dostaje od rozjuszonego Nikity Siergiejewicza centralnie w pysk. Co zdaje się być nawet nie tyle typowo sowieckie, ile właśnie rosyjskie. Ot, z jednej strony zmieniło się tak wiele (wszak Stalin mimo wszystko nazwany został po imieniu zbrodniarzem), ale w rzeczywistości nie zmieniło się nic – przecież za kilka miesięcy ten sam „liberalny” Chruszczow wyprowadzi radzieckie czołgi na ulice Budapesztu, a i co do Warszawy będzie miał poważne zakusy. Który z bohaterów dzieła będzie więc symbolizował w filmie Proszkina współczesną Rosję (bo to o niej tak naprawdę jest „Cud”)? Sarkastyczny i tchórzliwy, ale zdolny do szybkiej zmiany skóry i dopasowania się do nowych czasów, Kondraszow? Czy też Artiemjew – niegdyś poeta, później dziennikarz na usługach partii – który pod wpływem wydarzeń ulega duchowej przemianie? Nie zapominajmy też o poddanym ogromnej presji ojcu Andrieju, zlęknionym i zagubionym, bojącym się własnego cienia… A jest jeszcze, stojąca – i to dosłownie – nieco na uboczu kluczowa dla filmu postać, czyli Tatjana Skripnikowa, której Arabow zgotował los tyleż tragiczny, co symboliczny. Ten ostatni trop wydaje się najbardziej pociągający, ale czy jednak nie nazbyt upraszczający? Na to pytanie widzowie powinni odpowiedzieć już sobie sami.

Rolę Tatjany Skripnikowej reżyser powierzył debiutującej na ekranie Marii Burowej. Urodzona w prowincjonalnym Angarsku na Syberii aktorka przez pierwsze lata swojej scenicznej kariery związana była z Teatrem Młodego Widza w Jekaterynburgu; dopiero później przeniosła się do stołecznej „Szkoły Sztuk Dramatycznych”, gdzie wypatrzył ją Aleksandr Proszkin. Pełnomocnika do spraw religii Kondraszowa zagrał, niezwykle już doświadczony, pochodzący z Kijowa, Siergiej Makowiecki (rocznik 1958). Po ukończeniu moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Michaiła Szczepkina w 1980 roku związał się z Teatrem imienia Jewgienija Wachtangowa, któremu pozostaje wierny po dziś dzień. W filmie zadebiutował dwadzieścia osiem lat temu w sensacyjnym obrazie Wadima Łysenki „Wziat’ żywym”. Pierwszą ważną rolę – Lwa Szestowa – zagrał w „Trockim” (1993) Leonida Mariagina. Proszkina poznał na planie „Czarnej woalki” (1995); później zagrał też w jego „Córce kapitana” oraz „Żyj i pamiętaj”. Ważnym rozdziałem w aktorskiej karierze Makowieckiego jest współpraca z Aleksiejem Bałabanowem, który korzystał z jego usług między innymi w „O potworach i ludziach” (1998), „Bracie 2” (2000) oraz „Ciuciubabce” (2005). Poza tym kijowianinowi dane było wystąpić w filmach Władimira Chotinienki („72 metry”, 2004), Nikity Michałkowa („12”, 2007) oraz Pawła Czuchraja („Rosyjska gra”, 2007). Na Wielkanoc natomiast planowana jest premiera dramatu wojennego „Pop” Chotinienki, w którym aktor zagrał rolę diametralnie różną od tej z „Cudu” – ojca Aleksandra z monastyru pskowskiego, otwarcie występującego przeciwko niemieckim okupantom. W prowadzącego dziennikarskie śledztwo Nikołaja Artiemjewa wcielił się natomiast, urodzony w Leningradzie, trzydziestoośmioletni już dzisiaj Konstantin Chabienski – niedoszły budowniczy samolotów, który zdecydował się na studia aktorskie w LGITMiK-u, a dzisiaj jest szanowanym aktorem Moskiewskiego Akademickiego Teatru Artystycznego (MChAT). Sławę w ojczyźnie przyniósł mu serial sensacyjny „Ubojnaja siła” (2000-2005). Należy do ulubieńców Timura Biekmambietowa („Nocny patrol”, 2004; „Dzienny patrol”, 2005; „Ironia losu. Ciąg dalszy”, 2007; „Ścigani”, 2008) i Dmitrija Mieschijewa („Osobliwości narodowej polityki”, 2003; „Nasi”, 2004; kręcony właśnie „Stiepan Riazin” według powieści Wasilija Szukszyna). Chabienski nie stroni też od ról historycznych – był Lwem Trockim w serialu „Jesienin” (2005) Igora Zajcewa i Aleksandrem Kołczakiem w „Admirale” (2008) Andrieja Krawczuka.

Żonę dziennikarza Artiemjewa, Nataszę, zagrała absolwentka Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI), moskwianka Polina Kutiepowa. Ma już ona na koncie między innymi role w serialu wojennym Nikołaja Dostala „Kompania karna” (2004), opartym na opowiadaniu Andrieja Płatonowa znakomitym dramacie psychologiczno-wojennym Iwana Sołowowa „Ojciec” oraz melodramacie Aleksandra Kirienki „Indi” (oba z 2007 roku). W ubiegłym roku natomiast można ją było zobaczyć w rosyjskiej telewizji w – będącym adaptacją kostiumowego kryminału Borisa Akunina – serialu Jurija Moroza „Pelagia i biały buldog”, w którym zagrała tytułową rolę. W ojca Andrieja wcielił się reżyser Wiktor Szamirow. Była to dopiero jego druga rola filmowa, wcześniej – jako nuncjusz papieski – pojawił się w „Roku 1612” (2007) Chotinienki. Starym wyjadaczem jest za to Aleksandr Potapow (rocznik 1941), czyli filmowy… Nikita Chruszczow. Ten syn sowieckiego generała początkowo miał pójść w ślady ojca. Został, co prawda, suworowcem, ale akademii wojskowej już nie ukończył. Wojskowy dryl zamienił na typowe rozprzężenie panujące na uczelni artystycznej – w tym konkretnym przypadku w szkole imienia Szczepkina. Zadebiutował na ekranie jeszcze jako student w 1960 roku; pięć lat później zagrał w „Wierności” – wojennej opowieści Piotra Todorowskiego do scenariusza Bułata Okudżawy – oraz cieszącej się w Kraju Rad olbrzymią popularnością komedii Gieorgija Danieliji „Afonia”. Na koncie ma też występ w „Syberiadzie” (1978) Andrieja Konczałowskiego, „Ekipażu” (1979) Aleksandra Mitty oraz dramacie politycznym Igora Gostiewa „Sieryje wołki” (1993), w którym wcielił się w Siergieja Chruszczowa, syna Nikity. Matkę Tatjany, Kławdię Iwanowną, zagrała Olga Łapszyna, znana z „Ragina” (2004) Kiryła Sieriebriennikowa, „Wszyscy umrą, lecz nie ja” Walerii Gaj Giermaniki oraz melodramatu „Pani przystanek, madame!” Siergieja Komarowa (oba z 2008 roku); natomiast w majora milicji Pierszyna wcielił się Witalij Kiszczenko, którego bywalcy ubiegłorocznego warszawskiego „Sputnika” mogą kojarzyć z „Kamiennego łba” (2008) Filipa Jankowskiego.

Scenarzystą „Cudu” jest pięćdziesięciosześcioletni Jurij Arabow, znany przede wszystkim jako wieloletni współpracownik Aleksandra Sokurowa. Dla Proszkina napisał już „Nikołaja Wawiłowa” oraz „Doktora Żywago”. W ostatnich miesiącach do Polski trafiły dwa filmy oparte na jego tekstach: kina studyjne prezentowały „Dzień w Juriewie” Sieriebriennikowa, natomiast kanał „Wojna i Pokój” – „Półtora pokoju, czyli sentymentalną podróż do ojczyzny” Andrieja Chrżanowskiego. Za kamerą, w roli operatorów, stanął natomiast rodzinny tandem – Giennadij Kariuk i jego syn Aleksandr, z których usług Proszkin korzystał już parokrotnie. „Cud” nie jest dziełem wybitnym, ale na pewno godnym polecenia. Przede wszystkim dlatego, że idealnie oddaje on radzieckie realia połowy lat 50. ubiegłego wieku, ze wszechobecną szarzyzną i bylejakością, z wielkoprzemysłowymi krajobrazami i zdegenerowanymi bohaterami, całkowicie pozbawionymi inicjatywy i poddanymi woli władz. Oddolny bunt mieszkańców Grieczanska w obronie „cudu” okazuje się być ostatecznie karykaturą obywatelskiego sprzeciwu. Wystarczy zaledwie kilka zdawkowych obietnic mimochodem rzuconych przez Chruszczowa, by wywołać aplauz i kupić sobie poparcie miejscowych robotników. Byt określa świadomość? W tym jednym przypadku Karol Marks na pewno się nie mylił.

« 1 2

3 stycznia 2010

1) Dzisiejsza Samara przechrzczona została na Kujbyszew 27 stycznia 1935 roku. Nową nazwę otrzymała na cześć znanego działacza rewolucyjnego – towarzysza broni innych wpływowych bolszewików, między innymi Jakowa Swierdłowa, Michaiła Frunzego i Siergieja Kirowa – Waleriana Kujbyszewa, który zmarł zaledwie dwa dni wcześniej w swoim moskiewskim mieszkaniu. Śmierć była dla niego wybawieniem od represji, które już szykował dla niego Stalin. Gdyby Kujbyszew pożył nieco dłużej, zasiadłby na ławie oskarżonych jako wróg ludu i trockista, a później zostałby rozstrzelany, jak jego pierwsza żona i brat. Miasto wróciło do swojej tradycyjnej nazwy na początku okresu transformacji – 25 stycznia 1991 roku.
2) MWD to skrót od rosyjskiej nazwy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które powołano do życia w 1946 roku jako kontynuację policji politycznej i służby bezpieczeństwa NKWD, czyli Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych. Rozwiązane zostało przez Nikitę Chruszczowa w 1960 roku; zastąpiło je osławione KGB, które de facto funkcjonowało już w strukturach MWD od sześciu lat.

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »