Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Porażki i sukcesy 2014

Miłosz Cybowski, Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Krystian Fred, Adam Kordaś, Jarosław Robak, Jacek Walewski, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

« 1 2 3 4 5 6 7 »

Miłosz Cybowski, Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Krystian Fred, Adam Kordaś, Jarosław Robak, Jacek Walewski, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Porażki i sukcesy 2014

Poza tym nie za bardzo wiem, co masz na myśli, pisząc o nasiąkaniu skorupki czy odciskaniu się pewnych rzeczy na młodym człowieku, bo Mason na nic właściwie nie reaguje i wszystko po nim spływa. W żadnej scenie nie widzimy charakterologicznych konsekwencji tego, że wychowywał się bez ojca, że ciągle się przeprowadzał, że miał dwóch niefajnych (delikatnie mówiąc) ojczymów. Mason tak samo reaguje na promocję książki z serii o Potterze w wieku ośmiu lat i na płacz matki w wieku lat osiemnastu; na zostawienie kumpli, całowanie z dziewczyną i akt agresji ze strony ojczyma. Podczas dwunastoletniej drogi zmienia właściwie się tylko fizycznie.

Jarosław Robak: Jak już pisałem, interpretuję „Boyhood” jako film o dojrzewaniu jako idei, a Mason jest tu trochę jak zmienna, pod którą mogę podstawić dowolną wartość; nie tyle więc współodczuwam z bohaterem, co rozpoznaję się w podobnych sytuacjach. Ja nie widzę w tym problemu, choć rozumiem, że to nie ułatwia emocjonalnego zaangażowania. W metaforze „nasiąkania” chodziło mi o to, że oczywiście powinniśmy zakładać, że pewne wydarzenia z przeszłości kształtują charakter i będą miały wpływ na dalsze losy i wybory Masona (np. ponieważ wszyscy partnerzy jego matki okazali się bucami, on sam będzie bucem – a może wręcz przeciwnie, może wyrobi to w nim empatię), ale o tym, co i jak „zadziałało”, możemy dowiedzieć się dopiero po fakcie, po chwili próby – a dojrzewanie jest tu takim trochę zmitologizowanym czasem, w którym te „chwile próby” dopiero majaczą na horyzoncie. Nie mam też pretensji o to, że Linklater pokazuje niekonkretne, ja bym raczej powiedział „zwyczajne”, wydarzenia (gdy Mason nawet nie bardzo ma sposobność wykazania się charakterem – co łatwo wziąć za obojętność) – a nie ma u niego pierwszych razów i sytuacji granicznych. Cóż, chyba tak po prostu wygląda życie: 99% banału, 1% metaforycznej walki z Voldemortem – można powiedzieć, że „Boyhood” tylko przywraca kinu właściwe proporcje. Linklater zrobił film, w którym głównym bohaterem jest tak naprawdę Czas – a z takiej perspektywy ten 1% (który nam samym wydaje się wyjątkowo ważny i decydujący) jest właściwie niezauważalny.

Grzegorz Fortuna: To, co napisałeś, czyta się naprawdę dobrze, ale kompletnie nie mogę się z tym zgodzić. Wydarzenia Ważne i Znaczące to, rzeczywiście, 1% życia (albo i mniej), ale skutki tych wydarzeń rzucają się cieniem na pozostałe 99% i silnie na nie wpływają. Linklater może i celowo pominął wszelkiego rodzaju wielkie chwile, ale zapomniał jednocześnie, że te chwile oddziałują na całe życie. Innymi słowy: zastosował elipsy fabularne, które nie tylko nie pokazują tego, co stało się pomiędzy scenami, ale też całkowicie pomijają skutki tych wydarzeń. Jest tak w każdym razie w odniesieniu do Masona, który – jak starałem się opisać – prawie nigdy nie pokazuje, że w ogóle jest zdolny do jakichkolwiek emocji.

Nie kupuję też wytłumaczenia z „chwilami próby” – z jednej strony Linklater odziera niby kino z kinowości i z premedytacją pokazuje „plamy nudy”, ale z drugiej hołduje jakimś mitycznym „chwilom próby"? Przecież to totalny paradoks. „Chwile próby” są – nie licząc sytuacji skrajnych – takim samym narracyjnym wymysłem jak trzyaktowa struktura czy wymazywanie plam nudy. W realnym życiu nie dojrzewa się w jednej chwili, a egzystencjalne „sprawdzam” trwa latami. Charakter kształtuje się z kolei już od najmłodszych lat; ba, byłbym w stanie zaryzykować, że to te lata, które pokazuje „Boyhood”, są najważniejsze. Tymczasem Linklater sugeruje, że okres dorastania to jakiś kokon, w którym się siedzi, nie robiąc nic – nie reagując, nie przeżywając skutków działań swoich bliskich, nie podejmując prawdziwych decyzji.

Jarosław Robak: Cóż, chyba doszliśmy do porażającego wniosku, że Linklater opowiedział o dojrzewaniu przy pomocy innych środków narracyjnych niż robiono to do tej pory i to, co w pozostałych filmach wypełniałoby całość fabuły, u niego jest poza kadrem. Zarzucałeś „Boyhood” wykalkulowanie, ale czy właśnie brak prostych związków przyczynowo-skutkowych nie jest tu odważną decyzją artystyczną?

Dla mnie „Boyhood” po prostu pokazuje, że niezależnie od tego jak wiele Ważnych i Znaczących rzeczy przydarza się nam w młodości, wciąż więcej drzwi jest dla nas wtedy otwartych niż zamkniętych – dojrzewanie jest tu nie tyle kokonem, co pewną przestrzenią możliwości. Dopiero dorosłość oznacza, że z każdym kolejnym naszym wyborem (albo w wyniku przypadku) większość z tych drzwi zostaje przed nami zatrzaśnięta z hukiem. To, co może niezbyt fortunnie nazwałem chwilami próby, a co związane jest z pracą, dziećmi, związkami, ślubami i rozwodami itd., okrutnie wyczerpuje pulę. Dzieciństwo i młodość (na ogół) nie wiążą się z czymś tak definitywnym.

Grzegorz Fortuna: Ale mi nie chodzi o to, że on zastosował inne środki narracyjne, a że – dążąc niby do skrajnego realizmu – stworzył jakąś dziwną iluzję dojrzewania, która tak naprawdę nic o niczym nie mówi. Z odważnymi decyzjami artystycznymi jest natomiast tak samo jak ze wszystkim innym – imponują, ale tylko pod warunkiem, że do czegoś prowadzą. W „Boyhood” nie prowadzą natomiast do niczego, bo to film, który może i budzi jakieś wspomnienia, ale nie prowokuje żadnej refleksji.

Nie zgodzę się też z tym, że „Boyhood” opowiada o przestrzeni możliwości, która się zaczyna wyczerpywać wraz z nadejściem dorosłości, bo przeczy temu już choćby bohaterka Patricii Arquette, której dwójka dzieci i trzy dychy na karku wcale nie przeszkadzają w tym, żeby pójść na studia, zmienić pracę, znaleźć nowego męża itd. Nie mam zresztą pretensji do Linklatera, że pokazuje dojrzewanie jako przestrzeń możliwości; mam pretensje, że w imię tego – niezbyt zresztą odkrywczego – pomysłu pozbawia swojego bohatera jakichkolwiek cech. Bo ja nadal nie wiem, dlaczego szerokie spektrum życiowych możliwości miałoby prowadzić do braku charakteru.

Jarosław Robak: No to nie dojdziemy do porozumienia, mi pomysły Linklatera wydają się spójne z tym, co chce opowiedzieć; nie uważam też, żeby było to tak bardzo banalne. Jeszcze co do Arquette – z jakiegoś powodu jej finałowy monolog nie brzmi: „Jest super, żyję pełnią życia, jeszcze tyle przede mną” (i nie sądzę, by w którejkolwiek ze scen filmu mogła coś takiego powiedzieć, zbyt wiele tu ekonomicznego przymusu i kompromisów).

Piotr Dobry: Ja też nie odnajduję w „Boyhood” manipulacji, choć oczywiście lewicowe sympatie Linklatera widać jak na dłoni. Ale czy film byłby bardziej wiarygodny, gdyby reżyser w paru miejscach zdecydował się na zagranie wbrew sobie i zamiast kazać bohaterom agitować za Obamą, pokazałby jak, dajmy na to, przystępują do Ku Klux Klanu? Nie sądzę. Mnie ten film przekonał w całości, również dlatego, że bodaj pierwszy raz w kinie mogłem w trakcie jednego seansu znaleźć swoje własne przeżycia i jako dziecka, i jako rodzica. Wyjątkowe doświadczenie.

Grzegorz Fortuna: Nie rozumiem, po co od razu uderzać w skrajności. Nigdzie nie sugeruję, że Linklater powinien mieć inne poglądy, mówię jedynie, że umieszczanie w filmie kilkuminutowej sceny, w której bohaterowie agitują za Obamą, wypada okropnie nienaturalnie.

Piotr Dobry: Kontrprzykład z Ku Klux Klanem oczywiście przejaskrawiony, racja, ale miałem na myśli li tylko to, że dla mnie nie było w scenie agitacji nic nienaturalnego. Uważam wręcz, że sam Obama był tam wciśnięty całkiem subtelnie, a clue sceny było raczej to, że fajny, wyluzowany tatuś zabiera syna na „akcję”.

Konrad Wągrowski: A mi się właśnie ten motyw z Obamą bardzo podobał! To u naszych twórców, czy filmowych czy literackich, polityka – o ile nie jest głównym tematem dzieła – jest całkiem nieobecna (bo pewnie boją się kogoś urazić). O to właśnie daje efekt sztuczności, bo przecież wszyscy o tej polityce jakoś tam rozmawiamy. I właśnie za to cenię m.in. Kinga, czy właśnie tu „Boyhood”, że wtrącenia o sympatiach politycznych są jak najbardziej naturalne. Moim zdaniem film byłby sztuczny, gdyby przez 12 lat ani razu nie wspomniano o sytuacji politycznej w kraju, a przecież odejście Busha i nadejście Obamy było (a przynajmniej miało być) Wielką Zmianą.

« 1 2 3 4 5 6 7 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »