„Bikiniarze” w „Sali numer 6”, czyli „Złote Orły 2009” rozdaneKiedy cały świat emocjonował się ogłoszeniem w Hollywood nominacji do Oscarów, w Moskwie kilka dni wcześniej odbyła się uroczystość wręczenia „Złotych Orłów”, czyli najważniejszych nagród rosyjskiego przemysłu filmowego. Jury, któremu przewodniczy Nikita Michałkow, znane jest ze swego konserwatyzmu, dlatego też tegorocznego wyróżnienia nikogo szczególnie nie zaskoczyły.
Sebastian Chosiński„Bikiniarze” w „Sali numer 6”, czyli „Złote Orły 2009” rozdaneKiedy cały świat emocjonował się ogłoszeniem w Hollywood nominacji do Oscarów, w Moskwie kilka dni wcześniej odbyła się uroczystość wręczenia „Złotych Orłów”, czyli najważniejszych nagród rosyjskiego przemysłu filmowego. Jury, któremu przewodniczy Nikita Michałkow, znane jest ze swego konserwatyzmu, dlatego też tegorocznego wyróżnienia nikogo szczególnie nie zaskoczyły.
Wyszukaj / Kup „Złote Orły”, będące najważniejszą nagrodą w rosyjskim światku kinematograficznym, wręczane są od 2003 roku. Uroczystość, która odbyła się w piątek 29 stycznia, była jej ósmą odsłoną. I choć formalnie o przyznaniu statuetek, których wzór stworzył ceniony rzeźbiarz Wiktor Mitroszyn, decyduje Narodowa Akademia Sztuki Filmowej i Nauki, nikt w zasadzie nie ma wątpliwości, że są one przede wszystkim odzwierciedleniem sympatii i antypatii szefującego Związkowi Filmowców Nikity Michałkowa. Co w oczach niektórych deprecjonuje to wyróżnienie. Niesłusznie, ponieważ rzadko się zdarza, aby premia przypadła filmowi bądź twórcy, który na to nie zasłużył. Kto w tym roku, spośród gości zaproszonych do Pierwszego Pawilonu moskiewskiego „Mosfilmu”, mógł radować się ze zdobytego „Złotego Orła” i dołączonego do niego czeku opiewającego na 20 tysięcy dolarów? Najlepszym obrazem wyświetlanym na ekranach kin w Rosji w ubiegłym roku uznano, znanych także w naszym kraju z 3. Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik nad Polską”, „Bikiniarzy” Walerija Todorowskiego, którzy w pokonanym polu pozostawili „Cara” Pawła Łungina, „Salę numer 6” Karena Szachnazarowa, „Pietię w drodze do Królestwa Niebieskiego” Nikołaja Dostala oraz najnowszą ekranizację „Anny Kareniny” Lwa Tołstoja autorstwa Siergieja Sołowjowa. Najlepszym miniserialem – w Rosji do tej kategorii zaliczane są filmy liczące do dziesięciu odcinków – wybrano filmową adaptację sztuki klasyka dziewiętnastowiecznego dramatu Aleksandra Ostrowskiego „Bez winy winowatyje”, którą swoim nazwiskiem podpisał Gleb Panfiłow. Dzieło to doczekało się zresztą również swojej wersji pełnometrażowej. Smakiem musieli się natomiast obejść Jurij Moroz – autor „Braci Karamazow” i Witalij Pawłow – twórca „Galiny”, będącej biografią żony Leonida Breżniewa. Statuetka dla najlepszego serialu (powyżej dziesięciu odcinków) powędrowała do Antona i Dmitrija Barszczewskich, którzy przenieśli na ekran historyczną powieść Anatolija Rybakowa „Ciężki piasek”. Spośród dokumentów jury doceniło film Igora Majboroda „Rerberg i Tarkowski: Druga strona »Stalkera«”, zaś wśród animacji nagrody doczekała się krótkometrażówka doświadczonego Konstantina Bronzita „Prawdiwaja istorija o triech porosiatach”. Tytuł najlepszego reżysera otrzymał od wielu już lat szefujący „Mosfilmowi” Karen Szachnazarow (za „Salę numer 6”), który w wyścigu po „Złotego Orła” pokonał Todorowskiego juniora („Bikiniarze”) i Dostala („Pietia w drodze do Królestwa Niebieskiego”). Statuetką wyróżniono również scenariusz „Bikiniarzy” autorstwa Jurija Korotkowa; z tego też powodu rozczarowanie mogli przeżyć Aleksiej Iwanow i Paweł Łungin (twórcy „Cara”) oraz Jurij Arabow i Andriej Chrżanowski, spod piór których wyszła mistyczna biografia Josifa Brodskiego „Półtora pokoju, czyli sentymentalna podróż do ojczyzny”. Najlepszą aktorką kinową okrzyknięto – nieco już zapomnianą bohaterkę „Małej Wiery” (1988) Wasilija Piczula – Natalię Niegodę za rolę w dramacie „Buben, baraban” Aleksieja Mizgiriowa. Nominowane były jeszcze Swietłana Kriuczkowa (pamiętna babcia głównego bohatera w „Pochowajcie mnie pod podłogą” Siergieja Snieżkina) oraz Czułpan Chamatowa (za kreację w najnowszym obrazie Andrieja Eszpaja „Sobytije”). W kategorii filmu telewizyjnego statuetka przypadła Ludmile Nilskiej, która w serialu „Galina” wcieliła się w żonę Breżniewa. Najlepszym aktorem kinowym uznano Bohdana Stupkę – odtwórcę tytułowej roli w opartym na powieści Nikołaja Gogola dramacie historycznym Władimira Bortki „Taras Bulba”. Film wyszedł słaby, ale Ukrainiec – tradycyjnie już – zagrał fantastycznie! Na tyle dobrze, że pokonał Olega Jankowskiego („Anna Karenina” Sołowjowa) i Władimira Iljina („Sala numer 6”). Wyróżniono również Aleksandra Gołubiewa, który w serialu Jurija Moroza „Bracia Karamazow” zagrał najmłodszego z braci, Aloszę. Najlepszą aktorką drugoplanową została wybrana Nina Usatowa; w ten sposób uhonorowano jej rolę w najnowszym dziele Władimira Chotinienki „Pop” (opowiadającym o losie Kościoła prawosławnego pod okupacją niemiecką). Pogratulować mogły jej natomiast Polina Kutiepowa, którą nominowano za „Cud” Aleksandra Proszkina, oraz Anna Michałkowa, która zagrała w „Zwariowanej pomocy” Borisa Chlebnikowa. Wśród mężczyzn za najlepszą kreację drugiego planu uznano rolę ojca głównego bohatera Melsa Biriukowa w „Bikiniarzach”, co oznacza, że „Złoty Orzeł” po raz trzeci powędrował do fenomenalnego Siergieja Garmasza (wcześniej nagradzano go za „Naszych” Dmitrija Mieschijewa oraz zbiorowo za „12” Nikity Michałkowa). Smakiem obeszli się jedynie Siergiej Makowiecki (pełnomocnik do spraw religii komitetu partii w Kujbyszewie w „Cudzie” Proszkina) i Siergiej Jurski (ojciec Brodskiego w „Półtora pokoju, czyli sentymentalna podróż do ojczyzny”). Pozostałe kategorie: Najlepsze zdjęcia: Maksim Osadczy – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk). Najlepsza scenografia: Siergiej Jakutowicz, Władimir Swietozarow oraz Marina Nikołajewa – „Taras Bulba” (reż. Władimir Bortko). Najlepsze kostiumy: Jekatierina Szapkajc – „Taras Bulba” (reż. Władimir Bortko). Najlepsza muzyka: Jurij Potiejenko – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk). Najlepszy montaż: Igor Litoninski – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk). Najlepszy dźwięk: Siergiej Czuprow – „Bikiniarze” (reż. Walerij Todorowski). Najlepszy zagraniczny film wyświetlany w Rosji: „Slumdog. Milioner z ulicy” (reż. Danny Boyle). Honorowe „Złote Orły”: Oleg Jankowski (pośmiertnie) – za wkład w rozwój rosyjskiej kinematografii (między innymi „Zwierciadło” i „Ofiarowanie” Andrieja Tarkowskiego, „Anna Karenina” Sołowjowa, „Bikiniarze” Todorowskiego, „Car” Łungina). Oleg Striżenow – za wkład w rozwój rosyjskiej kinematografii (między innymi „Czterdziesty pierwszy” Grigorija Czuchraja). Anouk Aimée – za wkład w rozwój światowej kinematografii (francuska aktorka znana ze współpracy z Federico Fellinim i Claude’em Lelouchem). 5 lutego 2010 |
Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.
więcej »Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.
więcej »Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Android starszej daty
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
East Side Story: 15 najlepszych filmów rosyjskich XXI wieku
— Sebastian Chosiński
Oldskulowy zawrót głowy
— Artur Zaborski
Do kina marsz: Sierpień 2010
— Esensja
East Side Story: Jak kolorowymi skarpetkami podważyć system komunistyczny…
— Sebastian Chosiński
East Side Story: Kochaj ojca, matkę oraz brata swego!
— Sebastian Chosiński
East Side Story: Niech to wszystko weźmie cholera i morze pochłonie!
— Sebastian Chosiński
East Side Story: Aurora – dwie śpiące królewny
— Sebastian Chosiński
East Side Story: Gdy kat staje się ofiarą…
— Sebastian Chosiński
W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński
Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński
Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński
Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński
„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński
Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński
W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński
Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński
Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński
Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński