Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

„Bikiniarze” w „Sali numer 6”, czyli „Złote Orły 2009” rozdane

Esensja.pl
Esensja.pl
Kiedy cały świat emocjonował się ogłoszeniem w Hollywood nominacji do Oscarów, w Moskwie kilka dni wcześniej odbyła się uroczystość wręczenia „Złotych Orłów”, czyli najważniejszych nagród rosyjskiego przemysłu filmowego. Jury, któremu przewodniczy Nikita Michałkow, znane jest ze swego konserwatyzmu, dlatego też tegorocznego wyróżnienia nikogo szczególnie nie zaskoczyły.

Sebastian Chosiński

„Bikiniarze” w „Sali numer 6”, czyli „Złote Orły 2009” rozdane

Kiedy cały świat emocjonował się ogłoszeniem w Hollywood nominacji do Oscarów, w Moskwie kilka dni wcześniej odbyła się uroczystość wręczenia „Złotych Orłów”, czyli najważniejszych nagród rosyjskiego przemysłu filmowego. Jury, któremu przewodniczy Nikita Michałkow, znane jest ze swego konserwatyzmu, dlatego też tegorocznego wyróżnienia nikogo szczególnie nie zaskoczyły.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
„Złote Orły”, będące najważniejszą nagrodą w rosyjskim światku kinematograficznym, wręczane są od 2003 roku. Uroczystość, która odbyła się w piątek 29 stycznia, była jej ósmą odsłoną. I choć formalnie o przyznaniu statuetek, których wzór stworzył ceniony rzeźbiarz Wiktor Mitroszyn, decyduje Narodowa Akademia Sztuki Filmowej i Nauki, nikt w zasadzie nie ma wątpliwości, że są one przede wszystkim odzwierciedleniem sympatii i antypatii szefującego Związkowi Filmowców Nikity Michałkowa. Co w oczach niektórych deprecjonuje to wyróżnienie. Niesłusznie, ponieważ rzadko się zdarza, aby premia przypadła filmowi bądź twórcy, który na to nie zasłużył. Kto w tym roku, spośród gości zaproszonych do Pierwszego Pawilonu moskiewskiego „Mosfilmu”, mógł radować się ze zdobytego „Złotego Orła” i dołączonego do niego czeku opiewającego na 20 tysięcy dolarów?
Najlepszym obrazem wyświetlanym na ekranach kin w Rosji w ubiegłym roku uznano, znanych także w naszym kraju z 3. Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik nad Polską”, „Bikiniarzy” Walerija Todorowskiego, którzy w pokonanym polu pozostawili „Cara” Pawła Łungina, „Salę numer 6” Karena Szachnazarowa, „Pietię w drodze do Królestwa Niebieskiego” Nikołaja Dostala oraz najnowszą ekranizację „Anny Kareniny” Lwa Tołstoja autorstwa Siergieja Sołowjowa. Najlepszym miniserialem – w Rosji do tej kategorii zaliczane są filmy liczące do dziesięciu odcinków – wybrano filmową adaptację sztuki klasyka dziewiętnastowiecznego dramatu Aleksandra Ostrowskiego „Bez winy winowatyje”, którą swoim nazwiskiem podpisał Gleb Panfiłow. Dzieło to doczekało się zresztą również swojej wersji pełnometrażowej. Smakiem musieli się natomiast obejść Jurij Moroz – autor „Braci Karamazow” i Witalij Pawłow – twórca „Galiny”, będącej biografią żony Leonida Breżniewa. Statuetka dla najlepszego serialu (powyżej dziesięciu odcinków) powędrowała do Antona i Dmitrija Barszczewskich, którzy przenieśli na ekran historyczną powieść Anatolija Rybakowa „Ciężki piasek”. Spośród dokumentów jury doceniło film Igora Majboroda „Rerberg i Tarkowski: Druga strona »Stalkera«”, zaś wśród animacji nagrody doczekała się krótkometrażówka doświadczonego Konstantina Bronzita „Prawdiwaja istorija o triech porosiatach”.
Tytuł najlepszego reżysera otrzymał od wielu już lat szefujący „Mosfilmowi” Karen Szachnazarow (za „Salę numer 6”), który w wyścigu po „Złotego Orła” pokonał Todorowskiego juniora („Bikiniarze”) i Dostala („Pietia w drodze do Królestwa Niebieskiego”). Statuetką wyróżniono również scenariusz „Bikiniarzy” autorstwa Jurija Korotkowa; z tego też powodu rozczarowanie mogli przeżyć Aleksiej Iwanow i Paweł Łungin (twórcy „Cara”) oraz Jurij Arabow i Andriej Chrżanowski, spod piór których wyszła mistyczna biografia Josifa Brodskiego „Półtora pokoju, czyli sentymentalna podróż do ojczyzny”. Najlepszą aktorką kinową okrzyknięto – nieco już zapomnianą bohaterkę „Małej Wiery” (1988) Wasilija Piczula – Natalię Niegodę za rolę w dramacie „Buben, baraban” Aleksieja Mizgiriowa. Nominowane były jeszcze Swietłana Kriuczkowa (pamiętna babcia głównego bohatera w „Pochowajcie mnie pod podłogą” Siergieja Snieżkina) oraz Czułpan Chamatowa (za kreację w najnowszym obrazie Andrieja Eszpaja „Sobytije”). W kategorii filmu telewizyjnego statuetka przypadła Ludmile Nilskiej, która w serialu „Galina” wcieliła się w żonę Breżniewa. Najlepszym aktorem kinowym uznano Bohdana Stupkę – odtwórcę tytułowej roli w opartym na powieści Nikołaja Gogola dramacie historycznym Władimira Bortki „Taras Bulba”. Film wyszedł słaby, ale Ukrainiec – tradycyjnie już – zagrał fantastycznie! Na tyle dobrze, że pokonał Olega Jankowskiego („Anna Karenina” Sołowjowa) i Władimira Iljina („Sala numer 6”). Wyróżniono również Aleksandra Gołubiewa, który w serialu Jurija Moroza „Bracia Karamazow” zagrał najmłodszego z braci, Aloszę.
Najlepszą aktorką drugoplanową została wybrana Nina Usatowa; w ten sposób uhonorowano jej rolę w najnowszym dziele Władimira Chotinienki „Pop” (opowiadającym o losie Kościoła prawosławnego pod okupacją niemiecką). Pogratulować mogły jej natomiast Polina Kutiepowa, którą nominowano za „Cud” Aleksandra Proszkina, oraz Anna Michałkowa, która zagrała w „Zwariowanej pomocy” Borisa Chlebnikowa. Wśród mężczyzn za najlepszą kreację drugiego planu uznano rolę ojca głównego bohatera Melsa Biriukowa w „Bikiniarzach”, co oznacza, że „Złoty Orzeł” po raz trzeci powędrował do fenomenalnego Siergieja Garmasza (wcześniej nagradzano go za „Naszych” Dmitrija Mieschijewa oraz zbiorowo za „12” Nikity Michałkowa). Smakiem obeszli się jedynie Siergiej Makowiecki (pełnomocnik do spraw religii komitetu partii w Kujbyszewie w „Cudzie” Proszkina) i Siergiej Jurski (ojciec Brodskiego w „Półtora pokoju, czyli sentymentalna podróż do ojczyzny”).
Pozostałe kategorie:
Najlepsze zdjęcia: Maksim Osadczy – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk).
Najlepsza scenografia: Siergiej Jakutowicz, Władimir Swietozarow oraz Marina Nikołajewa – „Taras Bulba” (reż. Władimir Bortko).
Najlepsze kostiumy: Jekatierina Szapkajc – „Taras Bulba” (reż. Władimir Bortko).
Najlepsza muzyka: Jurij Potiejenko – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk).
Najlepszy montaż: Igor Litoninski – „Przenicowany świat” i „Przenicowany świat: pojedynek” (reż. Fiodor Bondarczuk).
Najlepszy dźwięk: Siergiej Czuprow – „Bikiniarze” (reż. Walerij Todorowski).
Najlepszy zagraniczny film wyświetlany w Rosji: „Slumdog. Milioner z ulicy” (reż. Danny Boyle).
Honorowe „Złote Orły”:
Oleg Jankowski (pośmiertnie) – za wkład w rozwój rosyjskiej kinematografii (między innymi „Zwierciadło” i „Ofiarowanie” Andrieja Tarkowskiego, „Anna Karenina” Sołowjowa, „Bikiniarze” Todorowskiego, „Car” Łungina).
Oleg Striżenow – za wkład w rozwój rosyjskiej kinematografii (między innymi „Czterdziesty pierwszy” Grigorija Czuchraja).
Anouk Aimée – za wkład w rozwój światowej kinematografii (francuska aktorka znana ze współpracy z Federico Fellinim i Claude’em Lelouchem).
koniec
5 lutego 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.