Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 11 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anton Miegierdiczow
‹Metro›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMetro
Tytuł oryginalnyМетро
Dystrybutor Hagi
Data premiery6 grudnia 2013
ReżyseriaAnton Miegierdiczow
ZdjęciaSiergiej Astachow, Siergiej Szulc
Scenariusz
ObsadaSiergiej Puskiepalis, Swietłana Chodczenkowa, Anatolij Biełyj, Anfisa Wistinghauzen, Jekatierina Szpica, Aleksiej Bardukow, Jelena Panowa, Stanisław Dużnikow, Siergiej Sosnowski
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2012
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania132 min
Gatunekmelodramat, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Co nam w kinie gra: Metro
[Anton Miegierdiczow „Metro” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

Co nam w kinie gra: Metro
[Anton Miegierdiczow „Metro” - recenzja]

Scena katastrofy, sfilmowana techniką slow motion, robi znakomite wrażenie – znać, że twórcy (zwłaszcza operator) pobierali lekcje u najlepszych. Dalej, choć wszystko odbywa się według przedstawionego powyżej schematu, nie jest zresztą wcale gorzej. Andriejowi i Władowi dane jest spotkać się w nader dramatycznych okolicznościach; gdy ten pierwszy zdaje sobie sprawę z tego, że niespodziewany kompan i pomocnik to kochanek jego żony, między panami zaczyna iskrzyć, co z kolei przekłada się na bezpieczeństwo innych – wprowadzonych w późniejszym czasie – bohaterów (jak złączona przez los para dwudziestoparolatków Denis i Alisa, drżący o swoje życie kurier Misza czy prowadząca życie „niebieskiego ptaka” Gała). Efekty specjalne są na światowym poziomie, dramaturgia wydarzeń utrzymana jest do samego końca – to wszystko pozwala przymknąć oko na schematyzm scenariusza. „Metro” Miegierdiczowa ratuje także wyśmienite aktorstwo; problem trójkąta miłosnego nie sprawia wrażenia wydumanego. Wład, choć bezsprzecznie przystojny, jest facetem, którego można spotkać na ulicy, Irina – bez dwóch zdań urocza – nie zniewala jednak pięknością, przed jej bujnymi blond lokami nie będą klękać narody. Całość nie przypomina więc sztucznego tworu wykreowanego tylko na potrzeby ekranu, wręcz przeciwnie – odnosimy wrażenie, że bohaterami są zwykli ludzie, a dramatyczne wydarzenia, które stały się ich udziałem, mogą przytrafić się również nam. To znaczy – tym, którzy mieszkają w miastach posiadających metro, ba! więcej niż jedną nitkę metra. Widz zatem bez problemu identyfikuje się z bohaterami, pozwala wciągnąć się w konflikt pomiędzy Garinem a Konstantinowem. Ważne również, że finał opowieści – w przeciwieństwie do podobnych produkcji amerykańskich – nie obraża inteligencji widza.
Producenci „Metra” zadbali o odpowiednią dla wielkiego hitu obsadę. W chirurga Andrieja Garina wcielił się czterdziestosześcioletni Siergiej Puskiepalis („Niedugo wiosna”, „Jak spędziłem lato”), w jego niewierną żonę Irinę – młodsza o siedemnaście lat Swietłana Chodczenkowa („Pięć narzeczonych”, „Dla ciebie”), a w jej kochanka, biznesmena Włada – Anatolij Biełyj („Purpurowy śnieg”, „Dolina róż”, „1812. Ballada ułańska”); nawet trzynastoletnia Anfisa (Miedwiediewa) Wistinhauzen, czyli Ksiusza, filmowa córka Andrieja i Iriny, ma już całkiem pokaźny, oczywiście jak na swój wiek, dorobek artystyczny („Odszkodowanie”). W rolach drugoplanowych oglądać możemy natomiast między innymi Aleksieja Bardukowa („Miraż”, „W grze”, „Podrzutek”) jako młodego i odważnego Denisa, Stanisława Dużnikowa („Paragraf 78”, „Panowie oficerowie: Ratujcie Imperatora”) jako wystraszonego kuriera Miszę, Kiryła Plietniowa („Pop”, „Sierpień. Ósmego”) w roli dziennikarza telewizyjnego Nazimowa oraz Siergieja Sosnowskiego („Żyć”, „Bęben, bębenek”), który swą twarzą obdarzył robotnika Siergieicza. Warto jeszcze wspomnieć o dwóch paniach: wcielającej się w postać Alisy Jekatierinie Szpicy (rocznik 1985) oraz grającej Gałę Jelenie Panowej (starszej od koleżanki o osiem lat). Szpica, absolwentka szkoły teatralnej w Permie, do tej pory pojawiała się głównie w serialach („Katia”, 2009-2011; „Obca twarz”, 2011); dopiero ostatnio zaczęto zapraszać ją do udziału w filmach kinowych. I tak pojawiła się w tragikomedii „Światła burdelu” (2011) Aleksandra Gordona oraz komedii romantycznej Raszyda Malikowa „Dzień kobiet” (2013), która miała swoją premierę zaledwie tydzień temu. Panowa z kolei fachu uczyła się w szkole przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT); wybiła się zaś dzięki serialowi obyczajowemu „Granica” (2000) Aleksandra Mitty oraz trylogii „Shadowboxing: Walka z cieniem”. Zagrała też w „Ciemnym świecie” Miegierdiczowa.
Głównym scenarzystą „Metra” był Denis Kuryszew (rocznik 1968) – z wykształcenia przede wszystkim aktor, dotąd mogący pochwalić się jedynie kilkoma serialami i filmami telewizyjnymi; w pisaniu scenariusza wspomagali go jeszcze Anton Miegierdiczow oraz Wiktoria Jewsiejewa, która udowodniła, że zna się na rzeczy melodramatem sensacyjnym „Miłość ON/OFF” (2010) Olgi Subbotinej. Za zdjęcia odpowiadał, urodzony przed sześćdziesięcioma laty, Siergiej Astachow, absolwent Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) i wieloletni współpracownik Aleksieja Bałabanowa („Szczęśliwe dni”, 1991; „Brat”, 1997; „O potworach i ludziach”, 1998; „Brat 2”, 2000; „Wojna”, 2002; „Rzeka”, 2002; „To nie boli”, 2006). Głównym czynnikiem, który zdecydował o zatrudnieniu go przez producentów „Metra”, mógł jednak być fakt, że był on również operatorem „Dramatu w metrze” (1986) Swietozarowa – miał więc doświadczenie w pracy w tak trudnych warunkach, co w takich sytuacjach wydaje się bezcenne. Zadanie skomponowania ścieżki dźwiękowej powierzono sprawdzonemu w blockbusterach Jurijowi Potiejence. Dość powiedzieć, że wcześniej opatrzył swoją muzyką między innymi „Nocny…” (2004) i „Dzienny Patrol” (2005) Timura Bekmambetowa, „Przenicowany świat” (2008-2009) Fiodora Bondarczuka, disneyowską „Księgę Mistrzów” (2009) Wadima Sokołowskiego, „Klucz Salamandry” (2011) Aleksandra Jakimczuka, „Szpiega” (2012) Aleksieja Andrianowa oraz „Białego Tygrysa” (2012) Karena Szachnazarowa.
koniec
« 1 2
6 grudnia 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 7. Zbrodnie, zdrady i podstępy
Marcin Mroziuk

10 V 2024

Doskonale rozumiemy przerażenie schwytanej Lucy, dlatego podobnie jak ona możemy być zaskoczeni wyjaśnieniami mieszkańców Krypty 4 oraz konsekwencjami, jakie za swe czyny musi ponieść młoda kobieta. W efekcie przed trudną decyzją staje również Maximus.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Bawełna czeka na wodę
Sebastian Chosiński

8 V 2024

Im bardziej budowa Kanału Wachszskiego zbliża się ku szczęśliwemu zakończeniu, tym mocniej zaniepokojony jest tym faktem wysłany przez kapitalistów do Tadżykistanu szpieg. W ostatnim odcinku miniserialu Bensiona Kimiagarowa „Człowiek zmienia skórę” nie ma on już wyboru i musi pójść na całość. Nawet za cenę ewentualnej dekonspiracji. Wtedy pozostaje mu jeszcze ewentualnie ucieczka do sąsiedniego Afganistanu.

więcej »

Fallout: Odc. 6. Krypta krypcie nierówna
Marcin Mroziuk

6 V 2024

Chociaż Lucy i Maximus spotykają się z przyjaznym przyjęciem w Krypcie 4, to panujące tam zwyczaje mogą napawać niepokojem zarówno parę przybyszów, jak i widzów. Obawy te są jeszcze wzmacniane przez retrospekcje ukazujące działania podejmowane przez Vault-Tec przed wybuchem wojny i rodzące się w tym okresie wątpliwości Coopera Howarda.

więcej »

Polecamy

Latająca rybka

Z filmu wyjęte:

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Perfect Days
— Kamil Witek

Czasem myślę o umieraniu
— Kamil Witek

Poprzednie życie
— Kamil Witek

Ślepowidzenie
— Sebastian Chosiński

Umrika
— Sebastian Chosiński

„Tajemnice Bridgend” i „Czarodziejska góra”
— Sebastian Chosiński, Konrad Wągrowski

Jesteśmy waszymi przyjaciółmi
— Sebastian Chosiński

Slow West
— Sebastian Chosiński

Imigranci
— Marta Bałaga, Sebastian Chosiński

Steve Jobs
— Kamil Witek

Tegoż twórcy

East Side Story: W trzy sekundy z piekła do nieba
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.