50 najlepszych płyt 2016 rokuEsensja50 najlepszych płyt 2016 rokuPiotr ‘Pi’ Gołębiewski W przypadku tego albumu zasadne wydaje się pytanie, czy to ostatnie studyjne dzieło The Rolling Stones. Jeśli tak, to idealnie puentuje ich karierę. Historia zatoczyła koło – dziadkowie rocka wrócili do grania bluesowych standardów autorstwa Howlin’ Wolfa, Magic Sama, Willie’ego Dixona, czy Jimmy’ego Reeda (po utwory dwóch ostatnich sięgnęli także na swoim debiucie). Co jednak ważniejsze, zrobili to w bardzo przekonujący sposób, udowadniając, że ta muzyka cały czas płynie w ich sercach. Swoje również zrobiła produkcja, za którą odpowiadali stary współpracownik Stonesów Don Was i ukrywający się pod pseudonimem The Glimmer Twins sami Mick Jagger i Keith Richards. Postarali się by „Blue & Lonesome” brzmiał oldschoolowo, ale nie obciachowo. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Ależ ta płyta przyjemnie „chrupie"! Jeff Beck, któremu w zeszłym roku stuknęły 72 lata pokazał wszystkim młodym stonerrockowcom, jak powinno nagrywać cię przesterowane gitary, jednocześnie pozostając wierny tradycji bluesowej. Nie trzeba słuchać całej płyty, by się o tym przekonać – wystarczą 2 minuty 9 sekund kosmicznych dźwięków instrumentalnego „Pull It”. Owszem na „Loud Hailer” nikt prochu nie wymyślił, za to go odpalił, dając tak wybuchowy efekt, że nie zawaham się nazwać tego albumu jednym z najbardziej energetycznych, wydanych w zeszłym roku. Brawa należą się również nowej wokalistce wspierającej Becka – Rosie Bones, bez której nawet te wszystkie szalone popisy gitarowe nie robiłyby aż tak piorunującego wrażenia. Sebastian Chosiński To nie jest normalna sytuacja, kiedy zespół wydaje debiutancką płytę długogrającą po kilkunastu latach istnienia. Za usprawiedliwienie tego może jednak posłużyć fakt, że tworzący go artyści zaangażowani byli w tym czasie również w inne projekty muzyczne. Na szczęście nadszedł wreszcie moment, kiedy jako Onségen Ensemble zebrali kilka starszych utworów i wraz z premierowymi nagrali je na nowo, by całość opublikować na albumie zatytułowanym „Awalaï”. Słuchacze, którym wydawnictwo Finów przypadnie do gustu, mogą teraz zastanawiać się, czy stanie się ono zachętą dla członków zespołu, by zintensyfikować swoją działalność, czy też na kolejny przejaw ich artystycznej egzystencji trzeba będzie poczekać… dziesięć lat. Cała recenzja tutaj. Sebastian Chosiński Rosyjski kwartet konsekwentnie unika jednoznacznej klasyfikacji gatunkowej, co jednak nie oznacza, że prezentuje na swoich płytach stylistyczny misz-masz. Sięga wprawdzie po różne, ale za to pokrewne inspiracje. Punktem wyjścia jest oczywiście post-rock; poza nim w twórczości Human Factor usłyszeć można jednak także wpływy rocka progresywnego, space-rocka, a nawet rocka elektronicznego (spod znaku „szkoły berlińskiej”). Wszystko to bardzo umiejętnie połączone sprawia, że w przypadku „Homo Universum” mamy do czynienia z dziełem niezwykle bogatym brzmieniowo, z jednej strony niepozbawionym nastroju i rozmachu, z drugiej – instrumentalnej wirtuozerii (choć gitarowych pościgów raczej nie należy się spodziewać). Cała recenzja tutaj. Sebastian Chosiński Po cichu, bez szumnych zapowiedzi, w połowie listopada ukazała się kolejna pozycja w dyskografii Dungen – album „Häxan”. Zawiera on nagrania, które powstały pomiędzy 2010 a 2015 rokiem, najczęściej podczas spontanicznych sesji, w czasie wolnym od innych zobowiązań. Czy to oznacza z kolei, że mamy do czynienia z nagraniami, które stanowią swoistą składankę? Nic z tych rzeczy! Jest dokładnie na odwrót. Nie liczy się bowiem w tym przypadku moment realizacji nagrań. Najistotniejszy jest ich cel. „Häxan” to specyficzna ścieżka dźwiękowa zawierająca muzykę, która powstała z inspiracji filmem sprzed dziewięćdziesięciu lat. O jaki film chodzi? O pierwszy pełnometrażowy film animowany, który trafił na ekran kinowy. Nosił on tytuł „Przygody księcia Achmeda” i oparty był na wątkach z „Baśni z tysiąca i jednej nocy”. To specyficzny soundtrack, który idealnie sprawdza się jako osobne dzieło, choć jednocześnie bardzo zachęca do tego, aby w odmętach Internetu odszukać dzieło Lotte Reiniger. Cała recenzja tutaj. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Norwegowie ze Spidergawd bardzo regularnie – w przybliżeniu co dwanaście miesięcy – publikują kolejny album. Nie są to długie płyty, o czym świadczy fakt, że nagrany materiał mieści się zarówno na krążku kompaktowym, jak i winylu. Ale przecież liczy się nie długość, a jakość. A na tę absolutnie narzekać nie można. Zresztą czy byłoby to możliwe, biorąc pod uwagę fakt, że połowę grupy stanowią muzycy Motorpsycho? Pytanie, zaiste, retoryczne, albowiem „Spidergawd III” to kolejna kapitalna pozycja w dyskografii Norwegów, potwierdzająca, że formacja ta zasługuje na samoistny byt, że nie powinna być traktowana jedynie jako projekt poboczny. Cała recenzja tutaj. Sebastian Chosiński „Versus” to idealna płyta na jesień, na długie październikowe, listopadowe i grudniowe wieczory, gdy za oknem coraz chłodniej i coraz bardziej przygnębiająco. I choć nie ma co liczyć na to, że Mattias Bhatt, Gustav Almberg, Kristian Karlsson i Martin Hjerstedt wleją w Wasze serca nieco optymizmu, to jednak – i to już duża wartość ich muzyki – pozwolą oswoić się z ponurą aurą. Cała recenzja tutaj. Jacek Walewski DEP kończy karierę. Ten news zasmucił wszystkich fanów pokręconej muzyki Amerykanów. Kto bowiem zastąpi na scenie twórców „Miss Machine”? Tak oryginalna i nieszablonowa kapela trafia się raz na pokolenie. Tym bardziej warto posłuchać „Dissociation”, ponieważ grupa żegna się z nami w naprawdę szczytowej formie. Sebastian Chosiński „Ført bak lyset” to osiem kompozycji inspirowanych – w warstwie literackiej – norweskimi baśniami i podaniami ludowymi spisanymi w XIX wieku przez dwóch słynnych w Skandynawii folklorystów: Petera Christena Asbjørnsena oraz Jørgena Moego. Stąd w wyśpiewywanych przez Benedikatora tekstach pojawiające się nagminnie trolle, krasnoludy i innej maści magiczne stworzenia. Stąd charakterystyczny baśniowy image Tusmørke widoczny na promocyjnych zdjęciach. Muzycznie to także bardzo zwarta progresywno-folkowa (z wybijającymi się na plan pierwszy partiami fletu) płyta; można chyba nawet zaryzykować twierdzenie, że mamy do czynienia z concept-albumem. W każdym razie jeśli chcecie spotkać prawdziwego trolla, to wybierając się na spacer do lasu, nie zapomnijcie skopiować do odtwarzacza albumu Tusmørke. Cała recenzja tutaj. Sebastian Chosiński Nie jest to zespół, który zdołał przebić się do świadomości szerokiego grona wielbicieli muzyki rockowej, nawet tej ze Skandynawii. A szkoda, bo nie tylko tworzą go cenieni artyści, ale – co najistotniejsze – prezentuje porywającą muzykę, będącą mariażem rocka progresywnego z jazzem, psychodelią i krautrockiem. O kim mowa? O „wspólnocie” Our Solar System, która w zeszłym roku wydała swoją trzecią długogrającą płytę – „In Time”. Trafiły na nią tylko dwa utwory, które tak naprawdę stanowią integralną całość, a rozdzielone zostały jedynie dlatego, bo takie są wymogi winylowego nośnika. Dzięki nim docieramy do krawędzi czasu, gdzie przestaje mieć on jakiekolwiek znaczenie, ale nie szkodzi, bo mogłyby ciągnąć się w nieskończoność… Cała recenzja tutaj. |
Rammstein i Limp Bizkit najwięksi? Chyba w okolicznym gimnazjum. W 2001 roku :D
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay z serii Supraphonu „Interjazz” z nagraniu dwóch czechosłowackich orkiestry pod dyrekcją Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Gustava Broma.
więcej »Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Dwutakt: Usuwamy najsłabsze utwory z albumów Metalliki
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Nie przegap: Grudzień 2016
— Esensja
Po płytę marsz: Boże Narodzenie 2016
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Tu miejsce na labirynt…: Most nad Sundem
— Sebastian Chosiński
Dwutakt: Metalliki trzeba po prostu słuchać
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Walewski
Tu miejsce na labirynt…: Od świtu do zmierzchu
— Sebastian Chosiński
Nie przegap: Listopad 2016
— Esensja
Gdyby Marillion grało gotyk…
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Wróżka, czarownica i latający dywan
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Katharsis w Piekle
— Sebastian Chosiński
10 największych rozczarowań muzycznych 2016 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 najlepszych książek 2016 r.
— Esensja
10 najlepszych komiksów 2016 roku
— Esensja
Porażki i sukcesy 2016, czyli filmowe podsumowanie roku
— Piotr Dobry, Gabriel Krawczyk, Jarosław Robak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Najgorsze filmy 2016 roku
— Esensja
50 najlepszych filmów 2016 roku
— Esensja
Książki Roku 2016 – nominacje
— Esensja
Najlepsze komiksy 2016 roku
— Esensja
Tu miejsce na labirynt…: Oby tytuł nie okazał się proroczy!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Spijać nektar do samego dna!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Może i vintage, ale jaki nowoczesny!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Rogaci i z kopytami
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: „Ognia!”
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Pop i psychodelia
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Mrok nad Orionteatern
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Subtelny Gustav, stonowany Reine
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Soundtrack do filmu, który trzeba sobie wymyślić
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Niepisane prawo do nagrywania świetnych płyt
— Sebastian Chosiński
Wybierz najlepsze utwory Kazika!
— Esensja
50 najlepszych płyt 2018 roku
— Esensja
50 najlepszych płyt muzycznych 2017 roku
— Esensja
Zmarł Zbigniew Wodecki
— Esensja
Chris Cornell nie żyje
— Esensja
Music For Mr. Fortuna - konferencja prasowa
— Esensja
50 najlepszych płyt 2015 roku
— Esensja
50 najlepszych płyt 2014
— Esensja
Moda na Castle Party
— Esensja
Z archiwum Superhero: Marvel Comics w świecie rocka
— Esensja
Brawo. Wybór nie mógł być inny.