Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Leonid Gajdaj
‹To niemożliwe!›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	To niemożliwe!
Tytuł oryginalny	Не может быть!
Reżyseria	Leonid Gajdaj
Zdjęcia	Siergiej Połujanow
Scenariusz	Władlen Bachnow, Leonid Gajdaj
Obsada	Michaił Pugowkin, Nina Griebieszkowa, Wiaczesław Niewinny, Michaił Swietin, Oleg Dal, Swietłana Kriuczkowa, Michaił Kokszenow, Natalia Sieliezniowa, Jewgienij Żarikow, Łarisa Jeriomina, Gieorgij Wicyn, Leonid Kurawliow, Sawielij Kramarow, Walentina Tieliczkina, Ludmiła Szagałowa, Swietłana Charitonowa, Siergiej Filippow
Muzyka	Aleksandr Zacepin
Rok produkcji	1975
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	92 min
Gatunek	komedia, obyczajowy
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Klasyka kina radzieckiego: Gdy niemożliwe dzieje się naprawdę…
[Leonid Gajdaj „To niemożliwe!” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Gdy mistrz filmowej komedii Leonid Gajdaj bierze na warsztat teksty mistrza literackiej satyry Michaiła Zoszczenki – nie ma siły, musi powstać wybitne dzieło wywołujące śmiech. I tak jest w przypadku „To niemożliwe!”, zbioru trzech nowel, które choć odnoszą się do rzeczywistości radzieckiej lat 20. i 30. ubiegłego wieku, to jednak równie dużo mówią o epoce Leonida Breżniewa.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Gdy niemożliwe dzieje się naprawdę…
[Leonid Gajdaj „To niemożliwe!” - recenzja]

Leonid Gajdaj
‹To niemożliwe!›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	To niemożliwe!
Tytuł oryginalny	Не может быть!
Reżyseria	Leonid Gajdaj
Zdjęcia	Siergiej Połujanow
Scenariusz	Władlen Bachnow, Leonid Gajdaj
Obsada	Michaił Pugowkin, Nina Griebieszkowa, Wiaczesław Niewinny, Michaił Swietin, Oleg Dal, Swietłana Kriuczkowa, Michaił Kokszenow, Natalia Sieliezniowa, Jewgienij Żarikow, Łarisa Jeriomina, Gieorgij Wicyn, Leonid Kurawliow, Sawielij Kramarow, Walentina Tieliczkina, Ludmiła Szagałowa, Swietłana Charitonowa, Siergiej Filippow
Muzyka	Aleksandr Zacepin
Rok produkcji	1975
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	92 min
Gatunek	komedia, obyczajowy
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Leonid Jowicz Gajdaj (1923-1993) to stały bohater tej rubryki, twórca kultowych w czasach Związku Radzieckiego, ale bawiących również współczesnych widzów, doskonałych komedii obyczajowych, jak „Operacja Y, czyli Przypadki Szurika” (1965), „Kaukaska branka, czyli Nowe przygody Szurika” (1966), „Brylantowa ręka” (1968), „Dwanaście krzeseł” (1971) oraz „Iwan Wasiljewicz zmienia zawód” (1973). Do tego trzeba dodać jeszcze dwie omawiane w tym miejscu ponad rok temu krótkometrażówki, w których po raz pierwszy pojawili się słynni na cały Kraj Rad Bywały, Kiep i Tchórz, to jest „Pies Barbos i niezwykły cross” (1961) oraz „Bimbrownicy” (1962). Bezwzględnie lata 60. i 70. XX wieku były dla Gajdaja najlepszym okresem; właśnie wtedy powstały jego najwybitniejsze dzieła, w tym „To niemożliwe!”, zbiór trzech nowel filmowych opartych na tekstach Michaiła Michajłowicza Zoszczenki (1894-1958).

Zoszczenko był prozaikiem i dramaturgiem, satyrykiem i felietonistą, który sławę zyskał w latach 20., opisując z wielkim talentem komunistyczną Rosję epoki NEP-u, czyli zadekretowanej przez Włodzimierza Iljicza Lenina w 1921 roku Nowej Ekonomicznej Polityki. W następnej dekadzie znalazł się w gronie tych twórców, którym stalinizm i obowiązujący w sztuce sowieckiej socrealizm złamały kręgosłup (także moralny). Z czasem jego teksty stawały się coraz mniej śmieszne, za to coraz bardziej podporządkowane wymogom politycznej propagandy. Co i tak nie uchroniło go przed powojennymi represjami ze strony władz. Zapisał się na trwałe w historii literatury rosyjskiej, ale faktem pozostaje, że to, co najwartościowsze, stworzył jeszcze przed nastaniem stalinowskiej dyktatury. Gajdaj i współpracujący z nim przez ponad dekadę scenarzysta Władlen Bachnow (1924-1994) w „To niemożliwe!” wykorzystali następujące teksty Michaiła Michajłowicza: komedię „Zbrodnia i kara”, opowiadanie „Zabawna przygoda” oraz sztukę „Ślub”.

Film, który kręcono w Astrachaniu (pierwsza i częściowo druga nowela) oraz Moskwie (cała trzecia), miał premierę 23 października 1975 roku i cieszył się olbrzymim powodzeniem wśród widzów, choć dane co do jego oglądalności są różne. Jedne źródła twierdzą, że do kin wybrało się w tamtym czasie niemal 47 milionów obywateli Kraju Rad, inne przekonują, że było ich o 4 miliony więcej. Ta rozbieżność może wynikać z tego, że pierwsza (niższa) cyfra odnosi się jedynie do tych osób, które oglądnęły film tylko w 1976 roku (co starczyło, by zająć drugie miejsce w krajowym box-ofisie), druga (wyższa) dodaje również widzów z października, listopada i grudnia roku poprzedniego. W każdym razie „To niemożliwe!”, jakby nie liczyć, było kolejnym frekwencyjnym sukcesem Gajdaja, lokującym go w elitarnym gronie najwybitniejszych komediowych reżyserów w Związku Radzieckim (do tego samego grona należy zaliczyć również Gruzina Gieorgija Danieliję i Eldara Riazanowa).

Pierwsza z nowel, tytułem nawiązująca do słynnego dzieła Fiodora Dostojewskiego, to „Zbrodnia i kara”. Nie ma tu jednak mowy o występnym studencie, który w imię wyższych idei morduje podłą lichwiarkę. Oba pojęcia należy rozumieć tyleż dosłownie, co symbolicznie, a sama komedia Zoszczenki i krótkometrażówka Gajdaja niesie ze sobą przesłanie wychowawcze. Akcja rozgrywa się w ciągu jednego letniego dnia – 21 sierpnia 1927 roku. NEP jeszcze trwa, ale widać już pierwsze oznaki nadciągającej zmiany. W gazetach codziennych jest coraz więcej informacji na temat skutecznej walki z malwersantami i pasożytami społecznymi. Grigorij Iwanowicz Gorbuszkin jest kierownikiem sklepu, który pełnymi garściami czerpie z tego, co daje mu życie. Możemy się tylko domyślać, że do majątku, jakiego się dorobił (w gotówce i antykach), nie doszedł uczciwą drogą. Kiedy więc w trakcie śniadania pojawia się w jego domu wysłannik prokuratury i wzywa go na przesłuchanie – mężczyzna jest przekonany, że jego dobra passa dobiegła właśnie końca. Także żona Gorbuszkina, Anna Wasiljewna, jest przekonana, że szybko męża nie zobaczy.

Przewożonego na śledztwo Grigorija Iwanowicza widzi sprzedający w rynku piwo brat Anny. Jego pierwsza myśl jest dokładnie taka sama – oskarżą, skażą i wyślą do obozu, a majątek skonfiskują. Trzeba więc działać szybko i natychmiast spieniężyć z dóbr uzbieranych przez Gorbuszkina, co tylko się da. Skutki tego działania będą tyleż nieoczekiwane, co zabawne. Wiele jednak mówiące o społeczeństwie radzieckim zarówno z połowy lat 20., jak i 70. XX wieku. Druga nowela – „Zabawna przygoda” – jest w zasadzie… komedią romantyczną, z tą różnicą, że trudno po niej oczekiwać szczęśliwego dla wszystkich bohaterów zakończenia perypetii. Gdy Nikołaj w wolny od pracy dzień oznajmia żonie Zinaidzie, że musi wyjechać służbowo, ona wcale nie wydaje się tym zmartwiona; natychmiast po wyjściu męża dzwoni do swego kochanka, aktora Anatolija Barygina-Amurskiego (męża i ojca trzech synów). Ten żali się małżonce Tatianie, że dyrektor teatru zarządził nadzwyczajną próbę przed spektaklem, w której udziału nie mógł odmówić – i rusza do spragnionej czułości Ziny. W tym samym czasie Nikołaj i Tatiana… nie, to wcale nie jest takie proste.

Zoszczenko i w ślad za nim Gajdaj skomplikowali intrygę znacznie bardziej. W każdym razie drogi bohaterów (a nie są to jeszcze wszyscy) przetną się kilka godzin później w niespodziewanych okolicznościach. Satyra na obyczajową rozwiązłość i kłopoty lokalowe – obie typowe dla społeczeństwa sowieckiego – wywołują tym razem nie tylko uśmiech, ale i współczucie. Te same uczucia będą towarzyszyć widzom podczas „lektury” ostatniej z nowel – „Zdarzenia na ślubie” – której głównym bohaterem jest młody moskwianin Wołodia Zawituszkin. Wraz z przyjacielem Sieriogą szuka on domu swojej narzeczonej, gdzie właśnie przygotowywana jest uczta weselna. A że wszystkie wille są takie same i na dodatek przysypane śniegiem – trudno trafić pod właściwym adres. Z kolei w domu panny młodej praca wre, powoli zbierają się goście, tylko pana młodego nie ma. A kiedy się wreszcie pojawia, ma problem z rozpoznaniem przyszłej małżonki. Dotąd spotykali się bowiem jedynie (przez cztery dni) w tramwaju i na ulicy; Katia zawsze miała na sobie gruby płaszcz i czapkę-uszankę. Zabawne nieporozumienie sprawia, że Wołodia odkrywa tajemnicę, którą narzeczona starała się za wszelką cenę przed nim ukryć.

Każda z nowel jest niewymuszenie śmieszna, ale często jest to również śmiech przez łzy. Zoszczenko i Gajdaj podkreślają przede wszystkim negatywne cechy ludzkiego charakteru, uwypuklają podłości, odpowiednio je piętnując i dbając o to, aby w finale sprawiedliwości stała się zadość. Pod tym względem „To niemożliwe!” spełniało wymogi stawiane przez państwo, choć absolutnie nie można powiedzieć, że Leonid Jowicz był jednym z tych twórców, którzy szli na „pasku” Państwowego Komitetu Kinematografii. Groteskowa rzeczywistość sprzed dekad była bowiem także odbiciem aktualnej rzeczywistości, tej widzianej za oknem – i zapewne rozumiał to każdy średnio rozgarnięty obywatel Kraju Rad. Autorem zdjęć do filmu (świetnie zresztą oddających klimat przedwojnia) był Siergiej Połujanow („Czyste niebo”, „Był sobie dziad i baba”, „Złote cielę”), który z Gajdajem pracował przy siedmiu jego filmach z lat 1971-1982. Za burleskową ścieżkę dźwiękową (i kapitalne piosenki) odpowiadał natomiast Aleksandr Zacepin, którego kooperacja z Leonidem Jowiczem trwała jeszcze dłużej, bo zaczęła się w połowie lat 60., a skończyła prawie trzy dekady później.

W obsadzie aktorskiej nie zabrakło gwiazd. W pierwszej noweli pojawiają się między innymi: Michaił Pugowkin („Dziewczęta”) jako Gorbuszkin, Nina Griebieszkowa („Łzy płynęły”) jako jego żona oraz Wiaczesław Niewinny („Ta jedyna…”) w roli szwagra kierownika sklepu. W noweli drugiej podziwiać możemy Olega Dala („Król Lear”) jako Anatolija i Natalię Sieliezniową („Temat”) jako jego żonę, Jewgienija Żarikowa („Dziecko wojny”) w roli Nikołaja i Swietłanę Kriuczkową („Wyznanie miłości”) w roli jego żony, wreszcie Michaiła Kokszenowa („Trzeba przejść i przez ogień”) jako… ech, chyba za dużo bym zdradził. Trzecia nowela skrzy się komediowym kunsztem Leonida Kurawliowa („Panie proszą panów”) jako Wołodii i Sawielija Kramarowa („Afonia”) w roli jego przyjaciela Siergieja, jak również tyleż śmieszącego co wzruszającego Gieorgija Wicyna („Hełm Aleksandra Macedońskiego”) jako ojca panny młodej i Walentiny Tieliczkinej („Początek”) w roli mającej co nieco do ukrycia Katieriny.

18 listopada 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »