Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow
‹Muchamory›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Muchamory
Tytuł oryginalny	Мухаморы
Data premiery	13 kwietnia 2016
Reżyseria	Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow
Zdjęcia	Rubik Złosłowski, Andrzej Kuszniruk
Scenariusz	Umberto Gonzalez, Igor Czirkow
Obsada	Aleksandr Baszirow, Michaił Muchin, Siergiej Stiepasiuk, Matliuba Alimowa, Igor Czirkow, Jurij Leu, Erika Ewer
Muzyka	Jurij Leu
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	86 minut
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Zemsta Kim Ir Sena
[Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow „Muchamory” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Do tego filmu należy przyłożyć trochę inną miarę. Bo choć pojawiają się w nim profesjonalni aktorzy, jest dziełem na poły amatorskim, nakręconym przez pasjonatów. Na dodatek powstał na motywach prozy Wiktora Pielewina, pisarza znanego ze swego surrealistycznego humoru, którego twórczość niezwykle trudno jest przełożyć na ekran. Dlatego oglądajcie „Muchamory” (sic!), ale nie wymagajcie od nich zbyt dużo.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Zemsta Kim Ir Sena
[Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow „Muchamory” - recenzja]

Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow
‹Muchamory›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Muchamory
Tytuł oryginalny	Мухаморы
Data premiery	13 kwietnia 2016
Reżyseria	Rubik Złosłowski, Miguel Garcia, Igor Czirkow
Zdjęcia	Rubik Złosłowski, Andrzej Kuszniruk
Scenariusz	Umberto Gonzalez, Igor Czirkow
Obsada	Aleksandr Baszirow, Michaił Muchin, Siergiej Stiepasiuk, Matliuba Alimowa, Igor Czirkow, Jurij Leu, Erika Ewer
Muzyka	Jurij Leu
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	86 minut
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kiedy zaczynał karierę pisarską pod koniec lat 80. ubiegłego wieku, wcale nie był młodzieniaszkiem. Miał już dwadzieścia siedem lat i etat wykładowcy w Moskiewskim Instytucie Energetyki. Widocznie jednak praca pedagogiczna nie spełniała jego ambicji, skoro zdecydował się – mając w ręku dyplom inżyniera – rozpocząć zaoczne studia w Instytucie Literackim imienia Maksima Gorkiego. Dlaczego? To proste – postanowił zostać pisarzem. Czasy temu sprzyjały. W życiu społeczno-politycznym panowały „głasnost’” i „pierestrojka”, można więc było przeczuwać, że dla niezależnych twórców idzie nowe i na dodatek lepsze. Wiktor Olegowicz Pielewin zaczął od pisania (i publikowania) opowiadań; potem zabrał się za formy może nie tyle poważniejsze, co obszerniejsze – powieści. Szybko zdobył rozgłos i szybko zaczął wzbudzać kontrowersje, idąc pod prąd władzy. Nie ukrywał na przykład, że zdarzało mu się sięgać po substancje psychoaktywne, czego zresztą często doświadczają także bohaterowie jego książek.

Tłumaczeń na język polskich doczekała się większość jego dzieł. Począwszy od zbiorów surrealistycznych opowiadań „Omon Ra i inne opowieści” (1992), „Kryształowy świat” (1999) oraz „Napój ananasowy dla pięknej damy” (2010), aż po nie mniej zakręcone i sprawiające kłopoty krytykom literackim powieści takie, jak „Życie owadów” (1993), „Mały palec Buddy” (1996), sfilmowane przez Wiktora Ginzburga „Generation Π” (1999), „Święta księga wilkołaka” (2004), „Hełm grozy” (2005), „Empire V. Opowieść o prawdziwym nadczłowieku” (2006), „T” (2009) i „Batman Apollo” (2013). Sporo tego. Tym bardziej może dziwić fakt, że tak niewiele z prozy Pielewina przeniesiono, jak dotąd, na ekran. W Rosji stało się to udziałem jedynie opowiadania „Niebieska latarnia” (którą Uljana Szyłkina przerobiła w 2000 roku na krótkometrażówkę „Nic strasznego”) oraz wspomnianej już powieści „Generation Π” (2011). W Niemczech w ubiegłym roku miała natomiast miejsce premiera adaptacji „Małego palca Buddy” w reżyserii Amerykanina Tony’ego Pembertona.

Na etapie preprodukcji jest ekranizacja powieści „Empire V”, którą już kilka lat temu zapowiedział Wiktor Ginzburg. Jak długo jednak jeszcze trzeba będzie na nią czekać, tego na razie nie wiadomo. Ale za to, zupełnie niespodziewanie, wielbiciele prozy moskwianina zostali w tym roku zaskoczeni innym filmem – „Muchamorami” (niekiedy spotkać można się z pisownią „MuchAmory”). Wprawdzie dziełko to nie odnosi się do żadnego konkretnego tekstu Rosjanina, ale za to pełnymi garściami czerpie inspiracje z jego postmodernistycznych dokonań. Nie bez powodu zresztą jego twórcy dodali podtytuł: „Fantazja na motywach Wiktora Pielewina”. To obraz niezależny, na poły amatorski, nakręcony za jedyne dwadzieścia tysięcy dolarów. Jego premiera miała miejsce w kwietniu tego roku. Kto go zrealizował? Nazwiska reżyserów – Rubik Złosłowski, Miguel Garcia czy Igor Czirkow (tutaj występujący pod pseudonimem Gabar Gabaroff) – nic nie mówią, nawet nie można mieć pewności, czy – jak w przypadku Czirkowa – są prawdziwymi.

Muchamory to – pod wieloma względami (a pod wieloma nie) – typowa rosyjska wieś. Wieś, w której czas zatrzymał się w połowie lat 80. ubiegłego wieku. Choć cały świat dokonał cywilizacyjnego postępu, tam w porównaniu ze schyłkiem epoki sowieckiej nie zmieniło się nic. O czym przekonują nas opowieści miejscowego „filozofa” Gordieja Iwanowicza, domniemanego syna Kim Ir Sena. Mimo że rzadko trzeźwieje, mężczyzna jest prawdziwą skarbnicą wiedzy na temat tego, co dzieje się w okolicy. I tą właśnie wiedzą dzieli się ze swoim kompanem od kieliszka (kto nim jest, dowiadujemy się dopiero w ostatnich sekwencjach filmu i trzeba przyznać, że jest to całkiem zgrabna metafora), a przy okazji ze wszystkimi widzami. Bajdurzenia Gordieja Iwanowicza są jak majaki deliryka – przedstawiają świat wykoślawiony, na pograniczu jawy i snu, zamieszkany przez postaci, których związki z rzeczywistością wydają się mocno wątpliwe. A jednak nie można wątpić, że niejedną taką można spotkać, zagłębiając się w rosyjską prowincję.

Opowieści Gordieja Iwanowicza układają się w kilka niezależnych wątków, które w finale zbiegają się ze sobą. Zakończenie to jest jednak tak samo surrealistyczne, jak wszystko, co rozgrywa się na oczach widzów wcześniej. Dlatego oczekiwanie logicznego rozwoju wydarzeń, ciągu przyczynowo-skutkowego jest skazane na niespełnienie. Spodziewajcie się raczej, że wszystko będzie na opak, a absurd będzie gonić absurd. Wątek pierwszy, od którego alkoholik zaczyna swą gawędę, ma charakter szpiegowski. Jego bohaterem jest Hans Schulz, agent Zachodu (notabene przyjaciel agenta Muldera z Archiwum X), który przybywa do Rosji, aby skonsumować znajomość z poznaną za pośrednictwem Internetu sprzedawczynią w wiejskim sklepie, Kławą. I chociaż w swoim zawodowym życiu Schulz widział już niejedno, to, co spotyka go w Rosji, przechodzi jego wszelkie oczekiwania. Kolejnym przybyszem z „wolnego świata” jest herr Pederson, który w momencie postawienia stopy na rosyjskiej ziemi, z miejsca wpada w szpony lokalnego mafiosa Ałabaja.

Ałabaj to człowiek bezwzględny, zabijający bez zmrużenia oka, ale jednocześnie kochający matkę i w jej obecności przeistaczający się w potulnego baranka. Mimo to rządz całą okolicą, trzymając w swych rękach dwóch sprzedajnych policjantów, którzy noszą przekorne indiańskie imiona – Czyste Ręce i Chłodny Rozum. Kolejna wybijająca się postać to pop, ojciec Wasilij, który lubi poszerzać sobie wrota percepcji poprzez zażywanie marihuany i innych środków psychoaktywnych. Jego droga przecina się z drogą wiejskiego nauczyciela Fiedota Karpowicza – „Wiecznego Żyda” oraz studenta-recydywisty, którzy – jak bohaterowie „Stalkera” (1979) Andrieja Tarkowskiego otrzymują do wykonania arcyważne zadanie. W drodze spotyka ich mnóstwo przygód, których kulminacja następuje w czasie nocy spędzonej przez nich w lesie. To las przyciągający wszystkie dziwne stworzenia (także te ludzkie) mieszkające w Muchamorach i okolicy.

„Muchamory” to absolutne szaleństwo! Film, który wymyka się jednoznacznej klasyfikacji, tak jak i proza Wiktora Pielewina, do której odwołują się twórcy (scenariusz wyszedł spod ręki Igora Czirkowa, który jednocześnie wcielił się w postać ojca Wasilija, oraz niejakiego Umberto Gonzaleza). Ale ta swobodna formuła, która z jednej strony pozwala autorom na rozwinięcie skrzydeł, z drugiej – wymaga również wzmożonej samokontroli. W przeciwnym wypadku bohaterowie zaczynają żyć własnym życiem, rozwalając dzieło od środka. W paru momentach można odnieść wrażenie, że trójka reżyserów nie do końca kontrolowała rozwój sytuacji na planie. Na szczęście w fazie montażu dało się to wszystko jakoś poskładać, przy czym spoiwem stały się spinające całość monologi Gordieja Iwanowicza. Gdyby tak jeszcze stać było autorów na nieco lepsze efekty specjalne… Niestety, amatorskość produkcji uwypukla zarówno niedostatki w warstwie fabularnej, jak i niedoskonałość warsztatu reżyserskiego.

W obsadzie znalazło się wielu naturszczyków, ale trafili się również zawodowi aktorzy. Najbardziej znanym i cenionym w Rosji jest wcielający się w narratora Gordieja Iwanowicza – Aleksandr Baszirow („Ładunek 200”, „Ojciec”, „Igła. Remix”, „Kraina Oz”); w czasach radzieckich popularnością cieszyła się natomiast, pochodząca z uzbeckiego Andiżanu, Matliuba Alimowa („Taras Bulba”); od czasu do czasu na ekranie – dużym i małym – można zobaczyć Michaiła Muchina („Najczarniejsza godzina”, „Zadziw mnie”, „Stalowy motyl”, „Droga do czatu”); w latach 70. XX wieku kilka epizodów filmowych zaliczył także Igor Czirkow, ale pochwalić się specjalnie to nie ma czym. Żaden z aktorów nie będzie też szczególnie szczycił się występem w „Muchamorach”; można podejrzewać, że pracę na planie traktowali raczej jako dobrą zabawę i odskocznię od naprawdę ciężkiej harówki przy innych produkcjach.

4 lipca 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »