Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Roman Prygunow
‹DuchLess›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	DuchLess
Tytuł oryginalny	ДухLess
Reżyseria	Roman Prygunow
Zdjęcia	Fiodor Liass
Scenariusz	Denis Rodimin
Obsada	Daniła Kozłowski, Maria Andriejewa, Artiom Michałkow, Michaił Jefremow, Nikita Panfiłow, Maria Kożewnikowa, Artur Smoljaninow, Aleksandr Burdo, Oksana Kutuzowa
Muzyka	Paweł Jesienin
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	102 min
Gatunek	dramat, psychologiczny, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Moskwa – współczesny Mordor
[Roman Prygunow „DuchLess” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Młody (w miarę), bogaty (nieprzyzwoicie jak na swój wiek) i przystojny (zabójczo) – opis ten znakomicie pasuje do Maksima Jewgienijewicza Andriejewa, głównego bohatera wyreżyserowanego przez Romana Prygunowa dramatu „DuchLess”. Tytuł filmu, będący zbitką słów rosyjskiego i angielskiego, określa takich właśnie ludzi – pozbawionych duchowości, niemoralnych i nastawionych wobec życia konsumpcyjnie. Adaptacja bestsellerowej powieści Siergieja Minajewa.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Moskwa – współczesny Mordor
[Roman Prygunow „DuchLess” - recenzja]

Roman Prygunow
‹DuchLess›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	DuchLess
Tytuł oryginalny	ДухLess
Reżyseria	Roman Prygunow
Zdjęcia	Fiodor Liass
Scenariusz	Denis Rodimin
Obsada	Daniła Kozłowski, Maria Andriejewa, Artiom Michałkow, Michaił Jefremow, Nikita Panfiłow, Maria Kożewnikowa, Artur Smoljaninow, Aleksandr Burdo, Oksana Kutuzowa
Muzyka	Paweł Jesienin
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	102 min
Gatunek	dramat, psychologiczny, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Roman Prygunow – urodzony w Moskwie w 1969 roku – pochodzi z rodziny o korzeniach artystycznych; jego ojciec, Lew, był jednym z popularniejszych aktorów w epoce Związku Radzieckiego. Jak to często bywało za naszą wschodnią granicą, syn poszedł w ślady rodziciela i również związał się z przemysłem kinematograficznym, choć wybrał akurat miejsce po drugiej stronie kamery – na krzesełku reżyserskim. Jego dotychczasowy dorobek nie robi szczególnego wrażenia; zadebiutował równo dekadę temu thrillerem „Braterstwo krwi”, a sześć lat później zrealizował przeznaczoną dla nastolatków sensacyjną opowiastkę z elementami science fiction „Indygo”. Był to obraz, mimo całkiem niezłej dorosłej obsady (vide Maria Szukszyna, Gosza Kucenko, Michaił Jefremow), bardzo nieudany. Pewnie także dlatego na kolejną szansę Prygunow junior musiał czekać kilka lat. Tym razem sięgnął po debiutancką powieść dopiero wchodzącego na polski rynek Siergieja Minajewa. To również moskwianin, młodszy od reżysera filmu o sześć lat. Po ukończeniu studiów w Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Humanistycznym (specjalność: historia najnowsza Rosji) imał się różnych zajęć, między innymi pracował w kompanii sprzedającej wina (przeszedł w niej drogę od menadżera do współwłaściciela). Na początku ubiegłej dekady zadebiutował jako pisarz – w Internecie, publikując swoje opowiadania pod nickiem „Amigo”; później, do spółki z Edwardem Nagirowem, stworzył portal literacki Litprom.ru. Pierwszą papierową książkę opublikował w 2006 roku – i był to właśnie „DuchLess”, której podtytuł, „Opowieść o nieprawdziwym człowieku”, nawiązywał do legendarnej powieści Borisa Polewoja o wojennych losach radzieckiego lotnika Aleksieja Mariesjewa.

Sukces był olbrzymi. Debiut Minajewa okazał się jedną z najlepiej sprzedających się pozycji w Rosji. Nic więc dziwnego, że po latach autor dopisał do niej dwa kolejne tomy (niech Państwa nie zdziwią ich postmodernistyczne tytuły): „The Bydło. Powieść o nieprawdziwej miłości” (2008) oraz „VideoTy, czyli The Bydło. Dwa lata później” (2010). Poza tym wydał jeszcze dwa tomy cyklu „Media Sapiens” (2007-2008), „Czas bohaterów” (2008), „R.A.B. Powieść antykryzysowa” (2009) oraz „Moskwo, nie kocham cię” (2011). Wspólnym mianownikiem dla wszystkich bohaterów Minajewa jest ich praca; wszyscy zatrudnieni są w wielkich korporacjach jako menadżerowie, dziennikarze lub copywriterzy; do życia nastawieni są konsumpcyjnie i w pogardzie mają wszystkich, którym wiedzie się gorzej od nich – wypisz wymaluj, typowi przedstawiciele Generacji X. W dużym stopniu autor piszę więc także o sobie – był przecież biznesmenem, teraz, oprócz pisania, zajmuje się również dziennikarstwem telewizyjnym i radiowym, prowadzi własne programy. Jako literat przyznaje się do inspiracji przede wszystkim Francuzami Michelem Houellebecqiem i Frédérikiem Beigbederem, Szwajcarem Christianem Krachtem oraz Amerykaninem Bretem Eastonem Ellisem. Zdjęcia do filmu opartego na debiutanckiej powieści Minajewa rozpoczęły się jeszcze we wrześniu 2009 roku; niestety, po paru tygodniach trzeba było je przerwać z powodu braku finansów (ten cholerny kryzys!). Dopiero gdy do przedsięwzięcia przystąpili Fiodor Bondarczuk wraz ze swym partnerem biznesowym Dmitrijem Rudowskim, prace ponownie ruszyły pełną parą i obraz dokończono. Ostatecznie budżet wyniósł około 2,8 milionów dolarów. Niby dużo, ale jeśli weźmie się pod uwagę, że w ciągu pięciu tygodni od premiery (która miała miejsce na początku października) „DuchLess” zarobił już ponad 14,5 miliona, to kto by się tym przejmował. A zyski będą pewnie jeszcze większe, kiedy film trafi na rynek amerykański, co jest całkiem prawdopodobne, bowiem za dystrybucję dzieła Prygunowa odpowiada Universal Pictures.

Dwudziestodziewięcioletni Maks (Maksim Jewgienijewicz) Andriejew to człowiek w czepku urodzony. Należy do moskiewskiej elity – ma wypasioną brykę, apartament, którego każdy mógłby mu pozazdrościć, świetną pracę w banku (w powieści jest to koncern produkujący konserwy warzywne), którego akcjonariuszem jest firma francuska. Na powodzenie wśród kobiet również narzekać nie może. Nie powinno więc dziwić, że żyje pełną piersią, korzystając z dobrodziejstw ofiarowywanych mu przez Los. Nie stroni zatem ani od alkoholu i narkotyków, ani od przygodnego seksu. Bo czego miałby się bać?! Jest przecież młody i bogaty, cały świat stoi przed nim otworem. W pracy dobrych widoków też nie brakuje – sprzyja mu sam szef, wpływowy Aleksiej Aleksiejewicz Kondratow, który widzi w Maksie swego sukcesora. Awans zależy jednak jeszcze od dwóch czynników – zdania Francuza Garrideaux, który przygląda się pracy filii moskiewskiej z ramienia centrali w Paryżu, oraz sukcesu nowego projektu, za który odpowiedzialny jest właśnie Andriejew. To „Raj Milionerów” – zamknięte osiedle dla stołecznej elity, które ma powstać nieopodal Moskwy na terenach dawnych dwóch kołchozów. Wraz ze swymi podwładnymi Maks przygotowuje prezentację multimedialną, podczas której obecni mają być potencjalni inwestorzy. Pokaz kończy się wielką wtopą – ktoś podmienił pliki i zamiast rajskiego zaułka, zebrani zobaczyli na ekranie… kopulujące zwierzęta. Komu mogło zależeć na kompromitacji ambitnego młodego wilczka? Chętnych do zdyskredytowania Andriejewa w firmie na pewno nie brakowało. Wszak gdzie wyścig szczurów, tam ofiar nigdy nie brakuje.

Nieco ochłonąwszy, Maks przypomina sobie, że tuż przed prezentacją widział w korytarzu nieznajomą dziewczynę, którą spotkał już wcześniej. W niecodziennych zresztą okolicznościach – podczas lunchu w wytwornej restauracji, do której wtargnęła grupka anarchistów i oblała gości czerwoną farbą. Przed ucieczką zostawili na stolikach ulotki klubu nocnego. Andriejew postanowił teraz pójść tym tropem; w klubie „Kraski” spotyka piękną ciemnowłosą Julię, dziewiętnastoletnią studentkę, wegetariankę, która należy do ekipy kierowanej przez Awdieja. Cel, który im przyświeca, to walka przeciwko degrengoladzie i konsumpcjonizmowi; ich głównymi wrogami są przedstawiciele Generacji X, których sens życia sprowadza się jedynie do zarabiania i wydawania pieniędzy. A właśnie kimś takim jest Maksim! Młody mężczyzna, coraz bardziej zafascynowany Julią, dziewczyną z zupełnie innego świata – zaczyna teraz przechodzić metamorfozę. Nastolatka stara się udowodnić mu, że można żyć inaczej – że alkohol, narkotyki (kokaina), przelotne romanse z pięknymi, ale wewnętrznie pustymi modelkami to droga donikąd. Że świat nie zaczyna się i nie kończy na pieniądzach; a jeżeli ktoś je, jak Andriejew, posiada, może dzięki nim pomóc innym, którzy mieli w życiu znacznie mniej szczęścia. W tle wątku rodzącego się uczucia do Julii i przemiany Maksa reżyser opowiada dodatkowo historię interesu, jaki bankowiec – za namową niejakiego Miszy Wudu – pragnie ubić do spółki ze swoim przyjacielem Wadikiem. Interesu, w który wplątani są także „chłopcy z miasta”.

Minajew nie jest wielkim pisarzem, daleko mu do Władimira Sorokina czy Wiktora Pielewina, którzy choć nie zaliczają się do jego literackich mistrzów, to chyba jednak także wywarli nań znaczący wpływ. Z tego też powodu fabuła „DuchLess” nie zachwyca – pełno w niej zapożyczeń, typowych dla twórczości postmodernistycznej. To zresztą nic złego, pod warunkiem że autor potrafi nadać swemu dziełu charakterystyczny rys, że znany już motyw przerobi w taki sposób, iż czytelnik / widz dostrzeże w nim nową jakość. A tego w filmie Prygunowa brakuje. Wątek miłości bogatego młodzieńca i anarchizującej piękności z nizin prowadzący do zmiany hierarchii wartości mężczyzny – to przecież tak naprawdę nic nowego. Podobnie zresztą jak sam portret zblazowanego trzydziestoletniego yuppie, który nagle, pod wpływem bodźców zewnętrznych, odkrywa, że jego dotychczasowe życie jest może i ekscytujące, ale intelektualnie puste. W „DuchLess” nie znajdziemy nic odkrywczego, wręcz przeciwnie – przeciętna fabuła naszpikowana jest banałami, na dodatek w dużej mierze mocno nieprawdopodobnymi. Film ratuje jednak przyzwoite aktorstwo i sposób realizacji, płynnie przechodzący od sekwencji realistycznych do fantasmagorycznych wizji, podkreślanych dodatkowo przyjętą przez reżysera w tych fragmentach formułą wideoklipu. Można tu dostrzec pewne pokrewieństwo – także tematyczne – z „Cosmopolis” (2012) David Cronenberga, choć akurat bezpośredniej inspiracji dziełem opartym na powieści Dona DeLillo Rosjaninowi zarzucić na pewno nie można, oba filmy powstawały bowiem mniej więcej w tym samym czasie. Gdy powieść Minajewa w 2006 roku pojawiła się na półkach księgarskich, wywołała skandal, oparty na niej film sześć lat później na podobny odbiór liczyć już nie może. W tym czasie zmienił się świat; Generacja X swymi przyzwyczajeniami już nie szokuje, a raczej wywołuje pobłażliwy uśmieszek.

W głównej roli, Maksa Andriejewa, reżyser obsadził wschodzącą gwiazdę kina rosyjskiego, dwudziestosiedmioletniego dzisiaj moskwianina Daniłę Kozłowskiego („Jesteśmy z przyszłości”, „Pięć narzeczonych”, „Szpieg”); z kolei rolę pięknej Julii Prygunow powierzył młodszej od Daniły o rok Marii Andriejewej („Księga Mistrzów”), a Wadika – starszemu o dekadę synowi Nikity Michałkowa, Artiomowi („72 metry”, „PiraMMMida”). W epizodach też nie zabrakło znanych aktorów: szef banku Aleksiej Kondratow ma twarz Michaiła Jefremowa („Czarna Błyskawica”, „Dom Słońca”, „Generation ,Π’”), przywódca anarchistów Awdiej – Artura Smoljaninowa („Ten, który gasi światło”, „Ja”, „Mój chłopak – Anioł”), Parchomienko – Igora Wonarowskiego („Bikiniarze”). Francuza Garrideaux zagrał natomiast Sacha Bourdo (a w zasadzie Aleksandr Burdo), pięćdziesięciolatek urodzony w Orle, który na początku lat 90. ubiegłego wieku wyjechał na Sekwanę, gdzie regularnie grywa w filmach; „DuchLess” to jego rosyjski debiut. Scenariusz filmu wyszedł spod pióra Denisa Rodimina („Okrucieństwo”, „Olympus inferno”), który przed rokiem zadebiutował również w roli reżysera („Obca matka”); za kamerą stanął – pracujący równie często w Rosji, co w Stanach Zjednoczonych i Francji – Fiodor Liass („Martwe córki”), natomiast pod ścieżką dźwiękową podpisał się Paweł Jesienin („Choinki”, „PiraMMMida”).

16 grudnia 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »