Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Rustam Mosafir
‹Uciekinierzy›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Uciekinierzy
Tytuł oryginalny	Беглецы
Reżyseria	Rustam Mosafir
Zdjęcia	Ilja Awerbach
Scenariusz	Rustam Mosafir, Konstantin Sucharkow, Anatolij Szatskich
Obsada	Piotr Fiodorow, Jelizawieta Bojarska, Walerij Griszko, Siergiej Cepow, Aleksandr Samojłow, Kirył Anisimow, Erik Żołżaksynow, Juris Lauciņš, Sejdułła Mołdachanow, Gulnur Kożachmetowa, Madi Omirbek
Muzyka	Roman Dormidoszyn
Rok produkcji	2014
Kraj produkcji	Kazachstan, Rosja
Czas trwania	95 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Dziki Wschód i anarchiści
[Rustam Mosafir „Uciekinierzy” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Adaptacja opowiadania syberyjskiego pisarza Gleba Pakułowa powstawała przez trzy lata. Zdjęcia kręcono w leżących po stronie kazachskiej górach Ałtaju i w okolicach Moskwy. Wśród aktorów znaleźli się i Rosjanie, i Kazachowie, a nawet jeden Łotysz i Uzbek. Nic więc dziwnego, że „Uciekinierzy” Rustama Mosafira lśnią wieloma barwami. Na dodatek jest to udane połączenie melodramatu z filmem historyczno-sensacyjnym. A wszystko ujęte w ramy easternu.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Dziki Wschód i anarchiści
[Rustam Mosafir „Uciekinierzy” - recenzja]

Rustam Mosafir
‹Uciekinierzy›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Uciekinierzy
Tytuł oryginalny	Беглецы
Reżyseria	Rustam Mosafir
Zdjęcia	Ilja Awerbach
Scenariusz	Rustam Mosafir, Konstantin Sucharkow, Anatolij Szatskich
Obsada	Piotr Fiodorow, Jelizawieta Bojarska, Walerij Griszko, Siergiej Cepow, Aleksandr Samojłow, Kirył Anisimow, Erik Żołżaksynow, Juris Lauciņš, Sejdułła Mołdachanow, Gulnur Kożachmetowa, Madi Omirbek
Muzyka	Roman Dormidoszyn
Rok produkcji	2014
Kraj produkcji	Kazachstan, Rosja
Czas trwania	95 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Zmarły przed czterema laty prozaik Gleb Pakułow, nie zdobył w Polsce wielkiej popularności. A i w Związku Radzieckim jego sława ograniczała się głównie do czytelników zamieszkujących tereny wschodniej Syberii – bo to dla nich przede wszystkim pisał. Urodził się w 1930 roku; po ukończeniu szkoły plastycznej w Nowosybirsku odbył służbę wojskową w marynarce wojennej. Po powrocie do cywila rozpoczął studia – na wydziale geograficznym Uniwersytetu Kijowskiego, po których – jako geofizyk – wrócił do pracy na Syberii. Ostatecznie zamieszkał w Irkucku i tam żył aż do śmierci. W ciągu czterdziestu lat kariery pisarskiej wydał osiem książek (powieści oraz zbiorów nowel i opowiadań). Niewiele, ale do tego należy dodać dziesiątki, jeśli nie setki, tekstów opublikowanych w czasopismach literackich. Do jego najbliższych przyjaciół zaliczał się Aleksandr Wampiłow, który w sierpniu 1972 roku utopił się w Bajkale po tym, jak łódka, którą płynął, przewróciła się do góry dnem. Na jej pokładzie był również Pakułow. Ale jemu akurat Fortuna sprzyjała. Inna sprawa, że Gleb nigdy nie otrząsnął się z traumy, jaką był tamten wypadek.

Nowela, na podstawie której powstali „Uciekinierzy”, pierwotnie ujrzała światło dzienne w 1981 roku. Filmowcy zainteresowali się nią jednak dopiero trzy dekady później. Uczynił to, moskwianin z urodzenia, Rustam Mosafir (rocznik 1984), absolwent najpierw wydziału aktorskiego (2006), a następnie reżyserskiego (2009) stołecznego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK). Karierę w branży zaczynał od grania niewielkich, często jedynie epizodycznych ról w filmach i serialach telewizyjnych; jako reżyser zadebiutował dyplomową, zrealizowaną pod okiem Aleksieja Uczitiela, krótkometrażówką „Bardzo jasny dzień” (2009), która była czarnym kryminałem opartym na jednym z opowiadań amerykańskiego prozaika Roalda Dahla (dlatego też jej akcja rozgrywała się w latach 50. ubiegłego wieku właśnie w Stanach Zjednoczonych). Później pracował jeszcze nad drugim sezonem serialu sensacyjnego „Wydział śledczy” (2013), co dodatkowo opóźniło ukończenie debiutu kinowego, jakim stali się „Uciekinierzy”. W efekcie film ten powstawał przez trzy lata, pierwszy klaps na planie zdjęciowym w górach Ałtaju padł już bowiem w 2011 roku.

Akcja filmu rozgrywa się w 1907 roku. Rosja wciąż jeszcze leczy rany po przegranej wojnie z Japonią i krwawo stłumionej rewolucji sprzed dwóch lat. Mimo represji, konspiracyjna aktywność wrogów caratu nie ustaje; we znaki przedstawicielom władzy dają się przede wszystkim, sięgający po terror indywidualny, anarchiści. Wielu z nich, schwytanych przez tajną policję, trafia na katorgę, z której jednak notorycznie uciekają, aby wrócić do europejskiej części kraju i od nowa rozpocząć swą przebrzydłą antypaństwową działalność. Chcąc ukrócić ten proceder, Ochrana zachęca miejscowych, mieszkańców Syberii, do polowań na zbiegów – za każdego zabitego można nieźle zarobić; nie trzeba nawet kłopotać się dostarczaniem trupów władzom, wystarczy na dowód własnej skuteczności przedstawić… odcięte uszy delikwenta. Nic więc dziwnego, że tajga roi się nie tylko od uciekinierów, ale i polujących na nich, jak na zwierzynę łowną, myśliwych, którzy mentalnością niczym nie różnią się od pospolitych przestępców, a bezwzględnością i chciwością pewnie ich po wielekroć przewyższają. Strach przed wpadnięciem w łapy okrutnych łowców głów nie zniechęca jednak spragnionych wolności więźniów.

Jednym z nich jest młody, mniej więcej trzydziestoletni, anarchista Paweł, który wraz z kilkoma innymi towarzyszami niedoli próbuje wywieść w pole ścigającą ich bandę Kudima. To jednak piekielnie trudne, ponieważ Kudim i jego kamraci – Szkandyba, Michej, Ignat i milczący Azjata, którego imienia nie poznajemy – mają ogromne doświadczenie w polowaniu; na dodatek znają tajgę jak własną kieszeń. Kiedy więc zasadzają się na zbiegów, żaden im nie umyka. To znaczy: prawie żaden; udaje się to bowiem jedynie Pawłowi i też tylko dlatego, że ścigający są przekonani, iż ranili go po tym, jak wpadł do rzeki, i tym samym poszedł na dno. Jedyne, co im teraz pozostaje, to następnego dnia, gdy nastanie świt, poszukać ciała i… odciąć uszy. Młody mężczyzna ma jednak ogromne szczęście – udaje mu się przeżyć i trafić do chaty Wasilija, który wraz z dużo młodszą od siebie żoną, niemową Ustią, przygarniają go pod swój dach. Niekoniecznie z miłości bliźniego, ale by pomógł im wydobywać złoto z szybu, który zaczął kopać jeszcze ojciec gospodarza. Kudim ze swoimi ludźmi oczywiście szybko go odnajdują, a że od dawna mają na pieńku z Wasilijem, postanawiają upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Pewnej nocy zasadzają się na Wasilija i zabijają go, gdy idzie on na polowanie; zdradza ich jednak wystrzał z karabinu, który jednocześnie ostrzega przed niebezpieczeństwem Ustię i Pawła. Młoda kobieta doskonale zdaje sobie sprawę, że jeśli przed chwilą zginął jej mąż, to ci, którzy go zabili, zaraz przyjdą też po nią. Jedyne, co jej – i zarazem Pawłowi – pozostaje, to uciec, nie czekając na śmierć z rąk bezwzględnych zabójców. Kudim i pozostali ruszają za nimi. „Uciekinierzy” są filmem historycznym, ponieważ fabuła wykorzystuje konkretny wątek z przeszłości Rosji. Są także filmem przygodowym, ponieważ przedzierając się przez tajgę, główni bohaterowie przeżywają masę perypetii (jak chociażby niekoniecznie chciane spotkanie z niedźwiedziem). Nie brakuje też wątku sensacyjnego – wszak banda Kudima poczyna sobie jak gangsterzy Ala Caponego, rozprawiając się z konkurentami do władzy nad Chicago. Nie można też zapominać o rodzącej się w trudach i wyjątkowo nieszczęśliwych okolicznościach miłości Ustii i Pawła; bo choć kobieta jest niema (co trochę utrudnia nawiązanie porozumienia), to mimo wszystko urody ani talentów jej nie brakuje (co z kolei wszystko znacznie ułatwia).

Gdy cały ten stylistyczny misz-masz wrzucimy do jednego worka i porządnie wymieszamy, co z niego wyjmiemy? Nową (w tym przypadku) jakość – eastern, opowieść z Dzikiego Wschodu. Bo przecież – wątpliwości nie ma najmniejszych – fabuła „Uciekinierów” przedstawiona została w sposób typowy dla klasycznych amerykańskich westernów z lat 40. i 50. XX wieku. Dowodzi tego również arcywesternowe zakończenie, kiedy to na tle zachodzącego (a może wręcz przeciwnie: wschodzącego) słońca widzimy jadących po stepie ku górom konnych. Najważniejsze jednak, że Rustam Mosafir potrafił z tak eklektycznego scenariusza wykrzesać naprawdę zajmującą i wizualnie atrakcyjną historię. Co, przy budżecie sięgającym zaledwie półtora miliona dolarów, na pewno nie było łatwe. Światowa premiera dzieła miała miejsce w maju ubiegłego roku podczas odbywającego się w Tunezji Festiwalu Kina Rosyjskiego; do szerokiej dystrybucji w ojczyźnie reżysera film trafił dopiero pod koniec września, w 4 listopada – w Dzień Jedności Narodowej (choć prawdopodobnie zbieżność była przypadkowa) – ukazał się na DVD.

W głównych rolach reżyserowi udało się obsadzić aktorów nie tylko znanych, ale i bardzo doświadczonych, gwarantujących wysoki poziom. Anarchistę Pawła zagrał obecnie trzydziestotrzyletni Piotr Fiodorow („Rosja 88”, „Boris Godunow”, „PiraMMMida”, „Stalingrad”); piękną, ale niemą Ustię – Jelizawieta Bojarska („Człowiek z bulwaru Kapucynek”, „Pięć narzeczonych”, „Mecz”), a jej nieszczęsnego męża Wasilija – Walerij Griszko („Biały Tygrys”, „Lewiatan”). W zabójcę o mongolskich rysach twarzy wcielił się, bardzo popularny w swojej ojczyźnie, kazachski aktor Erik Żołżaksynow („Lavé”, „Skok delfina”, „Światy równoległe”); w przewodzącego grupie Kudima – Siergiej Cepow („Twierdza brzeska”, „Zawieszenie broni”), a w chciwego Szkandybę – popularny aktor telewizyjny Aleksandr Samojłow („Powrót muszkieterów, czyli Skarby kardynała Mazzariniego”). Najmłodszego z całego grona Micheja zagrał Kirył Anisimow, absolwent moskiewskiego Instytutu Nauk Humanistycznych i Technik Informacyjnych (IGUMO), od czterech lat aktor teatru prowadzonego przez Armena Dżigarchaniana, a nieszczęsnego Ignata – zmarły w grudniu 2013 roku Łotysz Juris Lauciņš („Żyła sobie baba”, „Trudno być bogiem”, „Dubrowski”), dla którego rola w „Uciekinierach” była jedną z ostatnich w karierze.

Grzechem byłoby nie wspomnieć jeszcze o drugoplanowej, choć istotnej, postaci eweńskiego koczownika, któremu swą twarz podarował uzbecki aktor Sejdułła Mołdachanow („Admirał”, „Powrót do Afganistanu”, „Wysocki”). Autorem scenariusza „Uciekinierów” był sam Rustam Mosafir, choć w końcowej fazie prac wspomogło go dwóch innych autorów: znany dokumentalista Konstantin Sucharkow (twórca między innymi pełnometrażowego filmu „Zachar”, poświęconego kontrowersyjnemu pisarzowi Zacharowi Prilepinowi) oraz Anatolij Szatskich. Autorem zdjęć, świetnie podkreślających piękno Ałtaju, był Ilja Awerbach, znany już czytelnikom „Esensji” z krótkometrażowych „Chłopców” (2012) oraz niedawno ganionej, chociaż nie za pracę operatora, historyczno-przygodowej „Wasilisy” (2014). Ścieżka dźwiękowa, udanie łącząca orkiestrowy rozmach z bardziej kameralnymi, rockowo-ambientowymi brzmieniami, wyszła natomiast spod ręki bardzo doświadczonego Romana Dormidoszyna („Żyj i pamiętaj”, „Dobrzy ludzie”, „Stalowy motyl”), który choć nie ma, przynajmniej jak dotąd, na koncie udziału w żadnej superprodukcji, doczekał się już marki.

1 marca 2015

Komentarze

01 III 2015 17:48:32

Dlaczego waść Chosiński znów opowiada cały film ? Czy Chosiński nie umie napisać recenzji bez opowiadania całego filmu ?

Pod poprzednim "całoopowiadaniem" Chosińskiego zostawiłem polemiczny komentarz - jka widać cenzura go zdjęła :]

naprawdę, tak się boicie wolnomyślicielstwa ? NIe lekąjcie się, żadne... Czeka was nie śledzi, nikt wam nie zrobi krzywdy za to, ze na waszym portalu, w cieszącej się niewielkim powodzeniem czytelników rubryce "Komentarze" - ktoś zostawi ów zawierający treści niepoprawne politycznie :]

naprawdę, tak marne macie zdanie o Polsce czy wasze serduszka zatrzepotały z urazy i oburzonka, kiedy przeczytaliście post potępiający przejawy rusofobii w "recenzji" Chosińskiego ? :]

kołtuneria, waćpany, kołtuneria z was wylazła :]

02 III 2015 00:06:14

Nie mogłam się powstrzymać - czyżby powrót "Ja"?
Coś mi tak styl wypowiedzi brzmi podobnie.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »