Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Oksana Karas
‹Doktor Liza›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoktor Liza
Tytuł oryginalnyДоктор Лиза
ReżyseriaOksana Karas
ZdjęciaSiergiej Maczilski
Scenariusz
ObsadaCzułpan Chamatowa, Andriej Burkowski, Konstantin Chabienski, Jewgienij Pisariew, Andrzej Chyra, Siergiej Sosnowski, Aleksiej Agranowicz, Tatiana Dogilewa, Jelena Korieniewa, Timofiej Tribuncew, Julia Aug, Aleksiej Wiertkow, Filip Awdiejew, Daria Żowner, Siergiej Frołow, Jewgienij Sytyj, Paweł Tabakow, Aleksiej Jefremow
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania120 min
Gatunekbiograficzny, dramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Jeden dzień z życia kobiety sukcesu w Rosji
[Oksana Karas „Doktor Liza” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kiedy zginęła w katastrofie lotniczej, miała zaledwie pięćdziesiąt cztery lata. Cieszyła się w swojej ojczyźnie wielkim szacunkiem i uznaniem. Przez lata stała na czele fundacji, która pomagała ciężko chorującym, bezdomnym i wykluczonym. Niejednokrotnie w swej działalności musiała poruszać się na granicy prawa. O kogo chodzi? O Jelizawietę Glinkę czy też – jak ujęto to w tytule filmu Oksany Karas – „Doktor Lizę”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Jeden dzień z życia kobiety sukcesu w Rosji
[Oksana Karas „Doktor Liza” - recenzja]

Kiedy zginęła w katastrofie lotniczej, miała zaledwie pięćdziesiąt cztery lata. Cieszyła się w swojej ojczyźnie wielkim szacunkiem i uznaniem. Przez lata stała na czele fundacji, która pomagała ciężko chorującym, bezdomnym i wykluczonym. Niejednokrotnie w swej działalności musiała poruszać się na granicy prawa. O kogo chodzi? O Jelizawietę Glinkę czy też – jak ujęto to w tytule filmu Oksany Karas – „Doktor Lizę”.

Oksana Karas
‹Doktor Liza›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoktor Liza
Tytuł oryginalnyДоктор Лиза
ReżyseriaOksana Karas
ZdjęciaSiergiej Maczilski
Scenariusz
ObsadaCzułpan Chamatowa, Andriej Burkowski, Konstantin Chabienski, Jewgienij Pisariew, Andrzej Chyra, Siergiej Sosnowski, Aleksiej Agranowicz, Tatiana Dogilewa, Jelena Korieniewa, Timofiej Tribuncew, Julia Aug, Aleksiej Wiertkow, Filip Awdiejew, Daria Żowner, Siergiej Frołow, Jewgienij Sytyj, Paweł Tabakow, Aleksiej Jefremow
MuzykaJurij Potiejenko
Rok produkcji2020
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania120 min
Gatunekbiograficzny, dramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Zazwyczaj dobrze pamięta się takie dni, w których wydarzają się wielkie katastrofy. Większość dorosłych Amerykanów bez trudu odpowie, co robiło 11 września 2001 roku, kiedy doszło do ataków terrorystycznych na World Trade Center i Pentagon. Tak jak większość Polaków ma zapisany w pamięci sobotni poranek 10 kwietnia 2010 roku, gdy na nieczynnym wojskowym lotnisku pod Smoleńskiem rozbijał się samolot z parą prezydencką lecącą na uroczystości w lesie katyńskim. Dla Rosjan taką datą w ostatnim dziesięcioleciu był 25 grudnia 2016 roku (w świecie katolickim obchodzono akurat Boże Narodzenie), kiedy to lecący do Syrii Tu-154B-2 wpadł do Morza Czarnego nieopodal Soczi. Zginęli wszyscy, który znajdowali się na pokładzie, łącznie z załogą – dziewięćdziesiąt dwie osoby. W tym ponad sześćdziesięcioro członków słynnego Chóru Aleksandrowa. Wśród ofiar była również – znana przede wszystkim ze swej działalności charytatywnej Jelizawieta Piotrowna Glinka. Choć ci, którym pomagała, nie mówili o niej inaczej niż… doktor Liza.
Obraz urodzonej w Charkowie Oksany Karas (rocznik 1979), która wcześniej zrealizowała cztery filmy pełnometrażowe („Próby”, 2013; „Dobry chłopiec”, 2016; „Anioł ma anginę”, 2018; „Ponad niebem”, 2019), nie jest jednak wcale biografią Glinki; to ograniczający się do zaledwie jednego dnia z życia bohaterki psychologiczny portret kobiety sukcesu, będącej jednocześnie kobietą bezgranicznie zaangażowaną w pomoc innym – ludziom cierpiącym na nieuleczalne choroby i wykluczonym poza nawias społeczeństwa. Z wykształcenia była lekarzem; dyplom zdobyła w 1986 roku (specjalność: reanimatolog-anestezjolog dziecięcy). Cztery lata później opuściła ojczyznę; było to możliwe dzięki temu, że jej mąż, adwokat Glen Glinka (on również pojawia się w filmie), choć miał korzenie rosyjskie, był obywatelem amerykańskim. W Stanach Zjednoczonych zdobyła dodatkowy dyplom z medycyny paliatywnej; przez pięć lat pracowała w hospicjum. Po powrocie do Rosji, a potem w ciągu dwóch lat spędzonych w Ukrainie – wykorzystywała wiedzę zdobytą za Oceanem.
W 2007 roku Jelizawieta Piotrowna powołała do życia „Sprawiedliwą Pomoc” – organizację międzynarodową zajmującą się działalnością charytatywną. Opowiadała się po stronie opozycji antyputinowskej, choć nie angażowała się bezpośrednio politycznie, obawiając się, że takie zaangażowanie może negatywnie odbić się na fundacji. Z czasem poszerzała swoją działalność. Wolontariusze „Sprawiedliwej Pomocy” nieśli wsparcie bezdomnym, ale także brali udział w organizowanych przez Glinkę misjach humanitarnych na terenach ogarniętych wojnami (w Donbasie oraz w Syrii). Jej tragiczna śmierć okryła żałobą tysiące ludzi w całej Rosji. Kilka dokumentalnych filmów o Glince nakręcono jeszcze za jej życia, co świadczy o tym, jak ważną była postacią. „Doktor Liza” to pierwsze dzieło fabularne poświęcone tej niezwykłej kobiecie. Zdjęcia rozpoczęły się w Moskwie wiosną 2019, premiera kinowa gotowego dzieła odbyła się natomiast 22 października ubiegłego roku. Miesiąc wcześniej, podczas Otwartego Rosyjskiego Festiwalu Filmowego „Kinotawr”, obraz Karas uzyskał nominację do Grand Prix; swoją nagrodę przyznali mu także widzowie.
Akcja filmu rozgrywa się cztery lata przed śmiercią Jelizawiety Piotrownej. Glinkowie przeprowadzili się właśnie do nowego mieszkania; urządzają się jeszcze; idzie to z trudem, bo każde z nich – i Liza, i Gleb – nie narzeka na brak zajęć. Ona praktycznie całe dnie spędza poza domem, koordynując działalność swojej fundacji. Nikogo nigdy nie odsyła z kwitkiem, nie przerzuca odpowiedzialności na innych, stara się pomagać osobiście. Jak na przykład Michaiłowi Sawczukowi, którego córeczka Ewa umiera na raka. Ordynator oddziału paliatywnego szpitala Denis Szewkunow nie widzi już dla niej żadnej nadziei, dlatego podejmuje decyzję o wypisaniu dziewczynki do domu. Ojca zaopatruje natomiast w receptę na morfinę. Tyle że w aptece, w której Sawczuk może ją wykupić, nie ma tego specyfiku, a w innej, zgodnie z przepisami, nie sprzedadzą mu jej. Doprowadzony do kresu wytrzymałości psychicznej mężczyzna zostaje wyrzucony na ulicę przez strażnika, który ma też jednak dla niego radę – daje mu adres do siedziby „Sprawiedliwej Pomocy”.
Glinka, dowiedziawszy się o całej sytuacji, postanawia mu pomóc za wszelką cenę. Kontaktuje się z Szewkunowem, który jest jej dobrym znajomym. Mimo to odmawia wsparcia. Nie chce wydać Lizie morfiny ze szpitalnych zapasów, ponieważ następnego dnia czeka go kontrola, a obowiązujące procedury są bezlitosne. Rozmowa przyjaciół kończy się ostrą kłótnią, a ostatecznie… kradzieżą. Glinka, nie mając wyboru, korzysta z zamieszania na oddziale i zabiera ampułki z gabinetu lekarskiego. Gdy zostaje to odkryte, Szewkunow powiadamia swoją przełożoną, Jelenę Zawiałową, a ta wzywa policję. Jelizawiecie Piotrownej grozi nawet do pięciu lat więzienia, ale skutki jej czynu mogą być dużo poważniejsze, albowiem Glinkowie starają się w tym samym czasie o zgodę na adopcję Ilji, mieszkającego z nimi syna zmarłej pacjentki Lizy. Jeśli kobieta zostanie skazana, o opiece nad chłopcem będą mogli tylko pomarzyć. Sprawą zajmuje się major Siergiej Koliesow z Federalnej Służby Antynarkotykowej. Jeśli władzę chciałyby przytrzeć nosa i poskromić niepokorną lekarkę – właśnie nadarza się najlepsza ku temu okazja.
Szef Koliesowa, szukając rozgłosu (aresztowanie przed kamerami mediów działaczki znanej z opozycyjnych poglądów byłoby medialnym hitem), nie bez powodu nasyła na Glinkę Siergieja – jednego ze swoich najbardziej bezpardonowych funkcjonariuszy. Ale on przecież też jest człowiekiem. I na dodatek ma starego, cierpiącego na zaniki pamięci ojca… Dla Oksany Karas postać doktor Lizy staje się znakomitym pretekstem do snucia opowieści o potędze Dobra i Miłości. W efekcie powstał obraz uczący szacunku dla cierpiącego bliźniego, w którym pokazano jak bezduszność aparatu państwowego rozbija się o podstawowe ogólnoludzkie wartości. Glinka przy każdej swej interwencji balansuje na granicy prawa, niekiedy je łamie, ale zawsze robi to w imię wyższych celów, nie dla własnych korzyści. Walcząc o godną śmierć dla córki Sawczuka, jest gotowa poświęcić własne szczęście (także rodzinne). Oczywiście takie sytuacje prowokują do rozmów i debat; film Karas może więc stać się znakomitym punktem wyjścia do szerszej dyskusji na temat poświęcenia się dla innych. Jak, nie przymierzając, w przypadku obrońców Westerplatte, gdy należało w szkole rozstrzygnąć, czy mieliśmy do czynienia z bohaterstwem, czy też bohaterszczyzną.
Za scenariusz do „Doktor Lizy” odpowiadało aż czterech autorów; oprócz Oksany Karas byli to jeszcze: początkujący w swoim fachu Aleksiej Iliuszkin i Aliona Sańko oraz doświadczona już Natalia Kudriaszowa („Salut 7”, „Człowiek, który zaskoczył wszystkich”). Autorem zdjęć był chętnie angażujący się w ambitne projekty operator Siergiej Maczilski („Chagall – Malewicz”, „Zwierciadła”), muzyka natomiast wyszła spod ręki rozchwytywanego przez producentów filmowych Jurija Potiejenki, który sprawdza się we wszystkich gatunkach („Czas pionierów”, „Rubież”). Wrażenie robi również obsada. Przyglądając się jej, można odnieść wrażenie, że chyba każdy liczący się aktor chciał wziąć udział w tym projekcie; stąd nawet w epizodach pojawiają się artyści znaczący. W tytułową bohaterkę wcieliła się Czułpan Chamatowa („Papierowy żołnierz”, „Rajskie Ogrody”), w majora Koliesowa – Andriej Burkowski („Legenda o Kołowracie”, „Toboł”), w lekarza Szewkunowa – Konstantin Chabienski („Windykator”, „Selfie”), w jego przełożoną – Julia Aug („Uczeń”), natomiast w męża Jelizawiety – nasz rodak Andrzej Chyra („Szron”). Poza tym, w znacznie drobniejszych rolach, na ekranie pojawiają się także: Siergiej Sosnowski („Strefa zakazana”), Aleksiej Agranowicz („Kwas”), Tatiana Dogilewa („Na żywo!”), Jelena Korieniewa („Van Goghi”), Timofiej Tribuncew („Port”), Aleksiej Wiertkow („Niedziela”) oraz Filip Awdiejew („Klasa specjalna”). Aż dech zapiera!
koniec
17 stycznia 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.