Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Anna Melikian
‹O miłości›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułO miłości
Tytuł oryginalnyПро любовь
ReżyseriaAnna Melikian
ZdjęciaFiodor Liass
Scenariusz
ObsadaRenata Litwinowa, Kristina Isajkina, Michaił Jefremow, Maria Szałajewa, Wasilij Raksza, Rawszana Kurkowa, Keiske Shibazaki, Miyako Shumamura, Jurij Kołokolnikow, Julia Snigir, Aleksiej Filimonow, Władimir Maszkow, Jewgienij Cyganow, Aleksandra Borticz, Maria Daniliuk, Aleksandr Robak
MuzykaDmitrij Jemieljanow
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania115 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Miłość (najczęściej) kilka ma imion
[Anna Melikian „O miłości” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Komediodramat Anny Melikian „O miłości” jest najbardziej docenionym przez rodzimych znawców kina rosyjskim filmem ostatnich miesięcy. Najpierw, w czerwcu ubiegłego roku, uhonorowano go Grand Prix na „Kinotawrze” w Soczi, a przed tygodniem otrzymał Złotego Orła w kategorii „najlepszy film fabularny”. Ale czy rzeczywiście mamy do czynienia z dziełem wybitnym? Niekoniecznie. To po prostu dobre rzemiosło z optymistycznym przesłaniem. Nic więcej.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Miłość (najczęściej) kilka ma imion
[Anna Melikian „O miłości” - recenzja]

Komediodramat Anny Melikian „O miłości” jest najbardziej docenionym przez rodzimych znawców kina rosyjskim filmem ostatnich miesięcy. Najpierw, w czerwcu ubiegłego roku, uhonorowano go Grand Prix na „Kinotawrze” w Soczi, a przed tygodniem otrzymał Złotego Orła w kategorii „najlepszy film fabularny”. Ale czy rzeczywiście mamy do czynienia z dziełem wybitnym? Niekoniecznie. To po prostu dobre rzemiosło z optymistycznym przesłaniem. Nic więcej.

Anna Melikian
‹O miłości›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułO miłości
Tytuł oryginalnyПро любовь
ReżyseriaAnna Melikian
ZdjęciaFiodor Liass
Scenariusz
ObsadaRenata Litwinowa, Kristina Isajkina, Michaił Jefremow, Maria Szałajewa, Wasilij Raksza, Rawszana Kurkowa, Keiske Shibazaki, Miyako Shumamura, Jurij Kołokolnikow, Julia Snigir, Aleksiej Filimonow, Władimir Maszkow, Jewgienij Cyganow, Aleksandra Borticz, Maria Daniliuk, Aleksandr Robak
MuzykaDmitrij Jemieljanow
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania115 min
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Grand Prix „Kinotawru” to nie byle co! Jurorom festiwalu w Soczi raczej nie zdarzają się wpadki polegające na forsowaniu filmów ewidentnie nieudanych. Jeśli więc już któryś zostaje uhonorowany w ten sposób, jest to jasny sygnał, że mamy do czynienia z obrazem zasługującym co najmniej na szczególną uwagę. W czerwcu ubiegłego roku tego zaszczytu dostąpiła Anna Melikian i jej komediodramat „O miłości”. Że nie była to pomyłka komisji, świadczy fakt, że pod koniec stycznia film otrzymał kolejną prestiżową nagrodę – Złotego Orła (za 2015 rok). W pokonanym polu pozostawił nie byle jakie dzieła, bo „Bitwę o Sewastopol” Siergieja Mokrickiego (co akurat może nieco dziwić), „Batalion” Dmitrija Mieschijewa, „Koniec pięknej epoki” Stanisława Goworuchina oraz „Miłego Hansa, drogiego Piotra” Aleksandra Mindadzego. Jury postawiło, jak widać, na współczesny film tchnący optymizmem, co zresztą bardzo zaskoczyło jego autorkę. Dała temu wyraz w krótkim przemówieniu wygłoszonym po odebraniu statuetki. W skrócie brzmiało to mniej więcej tak: Nie spodziewałam się wyróżnienia dla mojego skromnego obrazu, mając za konkurencję tyle dramatycznych, poważnych i patriotycznych filmów.
Anna Melikian, która w tym roku obchodzić będzie czterdzieste urodziny, w branży obecna jest od mniej więcej piętnastu lat. Początkowo realizowała filmy krótkometrażowe i dokumentalne; pierwsze dzieło kinowe, dramat „Mars”, nakręciła w 2004 roku. Potem powstała świetna, zwłaszcza dzięki kreacji Marii Szałajewej, trochę inspirowana francuską „Amelią”, „Rusałka” (2007), wreszcie – po wielu latach przerwy – już nie tak dobra, ale wciąż zasługująca na uwagę „Gwiazda” (2014). „O miłości” to jej czwarte pełnometrażowe dzieło, które do dystrybucji kinowej – w Rosji i Armenii – trafiło w grudniu ubiegłego roku (sześć miesięcy po sukcesie w Soczi). Co ciekawe, do tematu tego reżyserka podchodziła już wcześniej, kręcąc – noszące ten sam tytuł – dwie krótkometrażówki (w 2011 i 2014). Biorąc pod uwagę, że kinowe „O miłości” to w zasadzie film nowelowy, można było więc podejrzewać, że Melikian wykorzystała w nim gotowe już materiały. Nic z tego. Sięgając po scenariusz Andrieja Migaczowa (który współpracował z nią już przy „Gwieździe”), zdecydowała się stworzyć nową historię, a w zasadzie kilka oddzielnych historyjek, które połączone zostały przypadkowymi – i nic nieznaczącymi dla fabuły – spotkaniami bohaterów.
Migaczow i Melikian pokazali miłosne perypetie pięciu par, dbając o to, aby każda z opowieści miała szczęśliwe (względnie umiarkowanie optymistyczne) zakończenie. W pierwszej nowelce poznajemy Lenę i Igora, dwudziestokilkulatków zafascynowanych japońskimi animacjami, którzy poznali się za pośrednictwem portalu społecznościowego. Spotykają się od sześciu miesięcy, zawsze w przebraniach, jako postaci z anime, nie znając nawet swych prawdziwych tożsamości. Kim są, dowiadują się dopiero, gdy po policyjnym nalocie na podejrzany klub młodzieżowy trafiają do aresztu. Od tej pory starają się ułożyć sobie życie na nowo, co okazuje się niezwykle trudne. Łatwiej im bowiem funkcjonować w społeczeństwie i w relacjach z innymi jako bohaterowie bajek, niż realni ludzie. Akcja drugiej nowelki rozgrywa się wśród pracowników korporacji. Jej szefem jest niepoprawny kobieciarz Wiktor Borisowicz, który pewnego dnia zwraca uwagę na skromną, choć seksowną Lizę, podrzędną pracownicę, codziennie przynoszącą mu do biura filiżankę kawy. Proponuje dziewczynie układ: mieszkanie w centrum Moskwy i awans za seks. Problem w tym, że Liza ma narzeczonego. Wprawdzie jest on niedojrzałym nieudacznikiem, od trzech miesięcy, czyli od chwili gdy stracił pracę, przesiadującym w domu i oddającym się namiętnie grom komputerowym. Kogo wybierze kobieta, gdy stanie przed takim dylematem?
Głównymi postaciami trzeciego wątku są… młodzi Japończycy. Przylecieli do Moskwy, by wziąć udział w Festiwalu Kultury Rosyjskiej. Dziewczyna zafascynowana jest Rosją od lat, wielbi literaturę i kinematografię tego kraju. Zaplanowała sobie nawet, że wyjdzie za mąż za Rosjanina. Dlatego też, korzystając z Internetu, umówiła się z kilkoma kandydatami, licząc na romantyczne rozmowy podczas kolacji przy świecach na temat Tarkowskiego, Lermontowa, Majakowskiego czy Michałkowa. Tymczasem los płata jej potężnego figla, ale i z czasem podsuwa rozwiązanie sercowych problemów. Następnie poznajemy Borię – artystę-graficiarza, modelowego wręcz freaka, żyjącego z dnia na dzień, całymi godzinami oddającego się tworzeniu miejskich murali. W czasie wolnym od pracy spotyka się (a raczej: żyje) z dwiema kobietami, które oczywiście nic o sobie nie wiedzą: blondynką Saszą oraz brunetką Miłą. Jedna jest jego żoną (przynajmniej tak twierdzi), druga – „tylko” kochanką. Można się jednak zastanawiać, czy Boria pamięta jeszcze, która jest którą. Prawdziwe kłopoty mężczyzny zaczynają się, kiedy panie dowiadują się nawzajem o swoim istnieniu.
Elementem spajającym wszystkie nowelki jest odbywająca się pod gołym niebem „lekcja miłości” prowadzona przez dojrzałą, lecz wciąż jeszcze piękną kobietę z klasą. Ona właśnie jest główną postacią ostatniej historyjki, lekko perwersyjnej i słodko-gorzkiej. W której okazuje się, że nauczyciel często ma największe problemy z przedmiotem, jaki wykłada. Przesłanie filmu Anny Melikian jest proste. Można by je streścić w kilku zaledwie słowach: warto kochać i nie należy obsesyjnie poszukiwać miłości, ona najczęściej jest na wyciągnięcie ręki, wystarczy dobrze się rozejrzeć. Tylko niekiedy w jej odkryciu może pomóc przypadek. Oczywiście nie wszystkie wątki wpisują się w tak prostą konstatację. Bywa, że scenarzyści troszkę komplikują swoje rozważania, ale naczelna, przyświecająca im idea jest właśnie taka. Najsłabszym ogniwem „O miłości” jest to, co miało służyć za spoiwo filmu, a więc lekcja, która w rzeczywistości sprowadza się do wygłaszania banałów i praw objawionych. Widać, że Migaczowowi i Melikian nie udało się znaleźć lepszego sposobu na logiczne powiązanie wszystkich rozdziałów. W tym kontekście nie dziwi fakt, że grająca wykładowczynię Renata Litwinowa („Generation Π”, „Ostatnia bajka Rity”, „Dziewczyna i śmierć”) nie zdobyła Złotego Orła w kategorii „najlepsza rola żeńska”; dziwi raczej, że w ogóle dostała nominację.
Poza Litwinową w głównych rolach w „O miłości” możemy zobaczyć wiele gwiazd kina rosyjskiego, jak chociażby Władimira Maszkowa („Kandahar”, „Na końcu świata”, „Rasputin”), Jewgienija Cyganowa („Bitwa o Sewastopol”, „Rajskie Ogrody”, „Kraina Oz”) czy Michaiła Jefremowa („Dom Słońca”, „Róże dla Elzy”, „Na dnie”). Do tego dochodzi kilka pięknych i utalentowanych aktorek pokroju Marii Szałajewej („Nirwana”, „Ja”, „Będę przy tobie”), Julii Snigir („Przenicowany świat”, „Dolina róż”, „Kokoko”). Autorem zdjęć, którego dodatkowym zadaniem było jak najatrakcyjniejsze zaprezentowanie rosyjskiej stolicy, był doświadczony Fiodor Liass („Martwe córki”, „DuchLess”, „Moskwa nigdy nie śpi”); natomiast za ścieżkę dźwiękową – w tym dobór pojawiających się w tle piosenek – odpowiadał debiutujący w tym fachu Dmitrij Jemieljanow.
koniec
7 lutego 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.