Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 24 czerwca 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Filmy

Magazyn CCXXXVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Wartan Akopian
‹Pocałuj przez ścianę›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pocałuj przez ścianę
Tytuł oryginalny	Поцелуй сквозь стену
Reżyseria	Wartan Akopian
Zdjęcia	Waagn Ter-Akopian
Scenariusz	Ametchan Mahomedow
Obsada	Anton Szagin, Karina Andolienko, Siergiej Gazarow, Paweł Wolia, Iwan Ochłobystin, Anna Bierdnikowa, Aleksander Adabaszjan, Anastazja Niemoliajewa, Michaił Tarabukin, Michał Jewlanow, Soso Pawliaszwili, Olga Tumajkina, Andriej Fomin, Tatiana Abramowa, Oleg Topolianski, Siergiej Baczurski, Ludmiła Sołowjowa, Aleksandra Rieszczikowa, Igor Baranowski, Oleg Kamienszczikow
Muzyka	Arkadij Ukupnik
Rok produkcji	2011
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	87 min
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Piłsudski na klęczkach
[Wartan Akopian „Pocałuj przez ścianę” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Patrząc na nazwiska głównych autorów „Pocałuj przez ścianę”, można by pomyśleć, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy rosyjska kinematografia została całkowicie opanowana przez Ormian. Na aktorskiej liście płac widnieją jednak przede wszystkim Rosjanie, dlatego też ta rozgrywająca się we współczesnej Moskwie fantastyczna komedia romantyczna ma rys na wskroś europejski. I choć od jej premiery nie minęło jeszcze półtora miesiąca, można przewidywać, że okaże się sporym hitem.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Piłsudski na klęczkach
[Wartan Akopian „Pocałuj przez ścianę” - recenzja]

Wartan Akopian
‹Pocałuj przez ścianę›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pocałuj przez ścianę
Tytuł oryginalny	Поцелуй сквозь стену
Reżyseria	Wartan Akopian
Zdjęcia	Waagn Ter-Akopian
Scenariusz	Ametchan Mahomedow
Obsada	Anton Szagin, Karina Andolienko, Siergiej Gazarow, Paweł Wolia, Iwan Ochłobystin, Anna Bierdnikowa, Aleksander Adabaszjan, Anastazja Niemoliajewa, Michaił Tarabukin, Michał Jewlanow, Soso Pawliaszwili, Olga Tumajkina, Andriej Fomin, Tatiana Abramowa, Oleg Topolianski, Siergiej Baczurski, Ludmiła Sołowjowa, Aleksandra Rieszczikowa, Igor Baranowski, Oleg Kamienszczikow
Muzyka	Arkadij Ukupnik
Rok produkcji	2011
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	87 min
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tego należało się właściwie spodziewać. Wyprodukowana przez Timura Biekmambietowa, a wyreżyserowana przez duet Aleksandr Wojtinski i Dmitrij Kisielow „Czarna Błyskawica” (2009) rozpoczęła w Rosji modę na filmy o superbohaterach. Obraz o młodym studencie Dimie Majkowie, przypadkiem wchodzącym w posiadanie starej, ale za to potrafiącej latać (i to z turbo doładowaniem), Wołgi, okazał się wielkim hitem. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Kilkanaście miesięcy później do kin trafiła romantyczna komedia – z rozbudowanym wątkiem fantastyczno-superbohaterskim – „Pocałuj przez ścianę”. I choć nie jest to film tak udany, jak opowieść o młodzieńcu, który ratuje świat przed cynicznym, a jednocześnie bajecznie bogatym biznesmenem i naukowcem, stanie się zapewne jednym z najpopularniejszych rosyjskich dzieł 2011 roku. Jego reżyser Wardan Akopian jest Ormianinem, urodził się w Erywaniu trzydzieści cztery lata temu. Fachu uczył się w stołecznym Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK) pod okiem Andrieja Eszpaja. Zadebiutował dwa lata po ukończeniu studiów krótkometrażówką „Mienia zowut Sczastje” (2004). Opowiadała ona o mężczyźnie, który pewnej nocy na pustej szosie zabiera do samochodu kobietę przedstawiającą się jako… Szczęście. Pytanie: „Czy powinien jej zaufać?” dręczy go później do samego końca. W 2006 roku Akopian podpisał swoim nazwiskiem komedię obyczajową „Kowaczij wals”. Przeszła ona jednak bez echa, a reżyser, aby podreperować swój budżet domowy, zatrudnił się przy produkcji trzeciej części serialu kryminalnego „Opera. Chroniki ubojnogo otdieła” (2007). Zrealizował trzy z dwudziestu czterech odcinków, po czym wrócił do pracy nad filmem kinowym. Powstały rok później „Płaton” narobił w Rosji sporo hałasu. Przede wszystkim z powodu przedstawionego na ekranie nagannego procederu. Tytułowy bohater trudni się bowiem stręczeniem młodych kobiet dojrzałym i bogatym biznesmenom. Z biegiem czasu w jednej z nich zakochuje się bez pamięci, nie bacząc na to, że wpadła już ona w oko pewnemu wpływowemu oligarsze. A to musi zrodzić kłopoty.

Po sukcesie „Płatona” – bardziej jednak socjologicznym, niż artystycznym – Wardan Akopian zabrał się do pracy nad kolejnym obrazem. „Pocałuj przez ścianę” miało swoją premierę w Rosji 25 stycznia 2011 roku i od tamtej pory film do dzisiaj zdążył zarobić już 2 miliony dolarów. A to zapewne dopiero początek – kolejne pieniądze trafią do producentów niebawem ze sprzedaży płyt DVD oraz z dystrybucji w sąsiednich krajach rosyjskojęzycznych. Głównym bohaterem filmu ormiańskiego reżysera jest młodzian o imieniu Innokientij (zdrobniale Kiesza), który przybył do Moskwy z prowincji i pragnie za wszelką cenę zahaczyć się w stolicy. Mieszka w starej kamienicy w wynajętym mieszkaniu, które dzieli z rastamanem Kondratiewem. Ten zaś jest całkowitym przeciwieństwem Innokientija – żyje na luzie, niczym się nie przejmując; cały wolny czas spędza na popalaniu trawki, kontemplowaniu i filozofowaniu. Kieszy zaś mało co w życiu wychodzi, śpi długo i ciągle się spóźnia. Także do pracy. A zatrudnia go, jako swego asystenta, „rosyjski David Copperfield” – czarodziej Jariło Kardaszow, którego popisowym numerem jest… przechodzenie przez ścianę. Nikt oczywiście, poza pomocnikiem iluzjonisty, nie zdaje sobie sprawy z tego, że to jedynie sprytna sztuczka. Tym bardziej że podczas transmisji na żywo wszystko udaje się nadspodziewanie dobrze i cała Rosja, zasiadająca przed ekranami telewizorów miała okazję zobaczyć, jak Kardaszow przenika przez solidny kremlowski mur. Popularność sztukmistrza przyciąga uwagę mediów; w jego garderobie pojawia się więc młoda dziennikarka „Nocnych Wiadmości” Alisa Pawłowska. Dziewczyna od razu wpada w oko Kieszy, ale zęby ostrzy sobie na nią również stary Jariło; wypędza zatem chłopaka na dwór, a początkującą i naiwną żurnalistkę zaprasza na kolację do restauracji.

Następnego dnia Alisa, zaproszona przez Kardaszowa, pojawia się na jego występie w teatrze. Gdy prestidigitator zaprasza do kolejnego numeru osobę z widowni, zgłasza się dziennikarka. Asystujący Jarile Innokientij jest wniebowzięty, ale jego szczęście nie trwa długo. Z widowni wstaje bowiem również chłopak Pawłowskiej, pewny siebie Wadik, i to on właśnie, zamiast niej, oddaje się w ręce sztukmistrza. W czasie przygotowań do numeru Kiesza rani mężczyznę piłą w udo i cały spektakl kończy się skandalem. Jeszcze tego samego wieczoru chłopak postanawia wyznać Alisy miłość – robi to w restauracji, podchodząc do stolika, przy którym siedzi ona z Wadikiem. Dziewczyna reaguje śmiechem, po czym odjeżdża ze swoim ukochanym jego luksusowym wozem. Kiesza śledzi ich, próbując nadążyć za nimi swoim zdezelowanym samochodem. Trafia pod drzwi kamienicy, w której mieszka dziennikarka, ale wejść do środka nie może. Siedzi więc na progu i zastanawia się, co zrobić w tej sytuacji. Wówczas dosiada się do niego bezdomny tramp, który prosi o drobną pożyczkę – zaledwie pięć rubli. Innokientij nie ma drobnych, daje mu więc dwudziestkę. Nieznajomy stwierdza na to, że może spełnić jedno życzenie chłopaka; ten zaś żali się, że choć bardzo chce, nie może wejść do środka domu. I nagle… obcy znika, a Kiesza opierając się plecami o drzwi kamienicy, przelatuje przez nie i ląduje w korytarzu. Cudowny dar oszołamia go. Od tej pory, kiedy tylko chce, może pojawić się w mieszkaniu Alisy i zobaczyć, co ona robi. Przechodzi przez ściany, sufit; sięga po jedzenie w lodówce bez konieczności jej otwierania; problemem nie jest nawet wyciągnięcie miliona dolarów z kasy pancernej należącej do groźnego mafiosa. Pytanie tylko, czy ta niezwykła moc pozwoli mu wejść do serca dziennikarki?

Obraz Akopiana to typowa produkcja służąca rozrywce i niczemu więcej, dlatego nie należy oczekiwać od niej żadnych głębszych przemyśleń, wiwisekcji psychiki głównego bohatera czy podejmowania, nawet w bardzo zawoalowany sposób, tematyki społecznej. „Pocałuj przez ścianę”, choć zahacza o kino superbohaterskie, znacznie bliżej jest do „Maski” (1994) Chucka Russella czy „Bruce’a Wszechmogącego” (2003) Toma Shadyaka niż chociażby filmów o Batmanie Tima Burtona i Christophera Nolana. Mimo to ormiański reżyser wprowadził do fabuły wzruszający wątek poważnie chorej dziewczynki (choć początkowo widz może myśleć, że to chłopiec), która bierze pojawiającego się nocami w jej pokoju, sąsiadującym zresztą z mieszkaniem Alisy, Kieszę za postać ze snu i zaprzyjaźnia się z nim. Do najzabawniejszych z kolei należą natomiast sekwencje rozgrywające się w redakcji „Nocnych Wiadomości”, kiedy to wykorzystujący swą moc Innokientij daje nauczkę zarozumiałemu redaktorowi naczelnemu Wiktorowi Piłsudskiemu. Swoją drogą można się zastanawiać, czy w tym przypadku nazwisko szefa gazety nie jest znaczące i tym samym nie stanowi mało subtelnego przytyku pod adresem Polski. W jednej ze scen bowiem, podpuszczony przez głównego bohatera Piłsudski klęczy na dywanie, trzęsąc się ze strachu przed portretami Putina i Miedwiediewa. Oby tylko nikomu w naszym kraju nie przyszło z tego powodu zamrażać stosunków z Moskwą!

Główne role, Innokientija i Alisy, reżyser powierzył artystom wciąż jeszcze młodym, ale już rozpoznawalnym: dwudziestosiedmioletniemu Antonowi Szaginowi („Bikiniarze”, „Kryj się!”, „Po omacku”) oraz młodszej od niego o trzy lata Karinie Andolienko („Róże dla Elzy”). Gwiazd nie zabrakło też w rolach drugoplanowych i epizodycznych. W bezdomnego trampa wcielił się były mnich prawosławny, aktor, scenarzysta i reżyser Iwan Ochłobystin („Paragraf 78”, „Spisek”, „Car”, „Dom Słońca”), w jednego z uczestników seansu spirytystycznego – Michaił Jewlanow („Nasi”, „Jar”, „Najlepsza pora roku”, „Żyj i pamiętaj”, „Nirwana”, „Przenicowany świat”, „Ja”), z kolei w babcię Alisy – Swietłana Niemoliajewa, znana przede wszystkim z kręconych w latach 70. ubiegłego wieku obrazach Eldara Riazanowa. Z aktorów starszego pokolenia Akopian na plan zaprosił jeszcze Aleksandra Adabaszjana („12”, „Spaleni słońcem 2”, „Człowiek z bulwaru Kapucynek”), który zagrał fałszywa czarodzieja Kardaszowa, oraz Siergieja Gazarowa („Mój przyrodni brat Frankenstein”, „12”, „W grze 2: Nowy poziom”, „Rita”), który wcielił się w redaktora naczelnego „Nocnych Wiadomości”. Wspomnieć warto jeszcze o aktorze grającym współlokatora Innokientija, rastamana Kondratiewa. A jest nim, urodzony w Penzie, trzydziestodwuletni Paweł Wolia, który karierę telewizyjną rozpoczął jako dziewięciolatek, prowadząc program dla dzieci. I choć później studiował w Instytucie Pedagogicznym, ostatecznie zdecydował się zostać aktorem. Na koncie ma występy w niezbyt może wartościowych, ale cieszących się ogromną popularnością w Rosji produkcjach: młodzieżowej telenoweli „Klub” (2006-2009), zwariowanej komedii „Samyj łuczszyj film” (2007) Kiryła Kuzina oraz komedii romantycznej Mariusza Wajsberga „Miłość w wielkim mieście 2” (2010). Akopiana poznał na planie „Płatona” (2008), w którym zagrał tytułową rolę. Obecnie na premierę czeka, mający szansę stać się kolejnym wielkim hitem film „Służebnyj roman. Nasze wriemia” Sarika Andreasiana, który jest uwspółcześnioną wersją wielkiego przeboju Eldara Riazanowa z 1977 roku.

Scenariusz „Pocałuj przez ścianę” wyszedł spod pióra rodaka reżysera, Ametchana Mahomedowa (rocznik 1973), również absolwenta WGIK-u. Pierwsze kroki w świecie filmu stawiał on jednak jako aktor. Zagrał między innymi w dyplomowej krótkometrażówce Natalii Makarowej „16-tyj god” (2001) – szpiegowskim melodramacie z czasów pierwszej wojny światowej, który naśladował kino nieme, dramacie psychologicznym Nikołaja Glinskiego „K wam priszoł angieł” (2004), poświęconym zmarłemu tragicznie aktorowi i kaskaderowi Tałpatowi Nigmatulinowi, oraz w melodramacie Igora Apasiana „Graffiti” (2006). Talent literacki odkrył w nim Wardan Akopian, dla którego Mahomedow napisał wszystkie trzy scenariusze. Na tym jednak ambitny Ormianin nie poprzestał. Przed czterema laty zadebiutował również jako reżyser, kręcąc krótkometrażowy film obyczajowy „Ryżaja i snieg”; później rozpoczął pracę nad pełnowymiarowym dramatem psychologicznym „Koszaczja łogika”, jednak zdjęcia doń nie tak dawno przerwano. Za kamerą stanął kolejny przybysz z Kaukazu – pięćdziesięciotrzyletni operator Waagn Ter-Akopian, który po ukończeniu WGIK-u wrócił do ojczyzny i związał się z wytwórnią „Armenfilm”. Widzom w Europie jest całkowicie obcy, choć kto wie, może sukces „Pocałuj przez ścianę” spowoduje, że będzie częściej zatrudniany w Rosji, co z kolei może stać się trampoliną do dalszej kariery. Za ścieżkę dźwiękową odpowiada natomiast Arkadij Ukupnik, choć znacznie ważniejsze od jego kompozycji ilustracyjnych są wykorzystane w filmie piosenki wykonywane przez zespoły Po Umołczaniju, Doza Radosti, Ubik, Pravednick’s Band, Do Togo Kak… oraz Mishki Gammi.

6 marca 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Na szczyt!
Sebastian Chosiński

23 VI 2024

W czasach Związku Radzieckiego państwo stawiało na rozwój sportu. Jedną z najbardziej hołubionych dyscyplin był boks. Tradycje te przejęły później, już po rozpadzie Kraju Rad, jego dawne republiki środkowoazjatyckie. W tym Kazachstan, który w ostatnich dekadach doczekał się kilku złotych medalistów olimpijskich. Dramat Akana Satajewa „Bokser” opowiada o jednym z nich – Seriku Sapijewie, który stanął na najwyższym stopniu podium w Londynie.

więcej »

Ja nie umiem reżyserować? Potrzymajcie mi lemoniadę jeszcze raz
Jarosław Loretz

22 VI 2024

Brytyjskie kino grozy, czyli dlaczego warto unikać płodów wyobraźni Andrew Jonesa.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Ukąszeni przez „Kobrę”
Sebastian Chosiński

19 VI 2024

Kiedy nastała „pieriestrojka”, społeczeństwo radzieckie zyskało więcej wolności. Wraz z utratą wszechwładzy przez służby specjalne, zaczęła jednak szerzyć się przestępczość zorganizowana. Łatwo można było dorobić się na przemycie i handlu narkotykami. Źle opłacani milicjanci albo nie byli w stanie ukrócić tego procederu, albo sami do niego przystępowali. O tym między innymi opowiada kazachski dramat kryminalny „Zabójca mimo woli” Muzraba Bajmuhamedowa.

więcej »