Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Wadim Sokołowski
‹Księga Mistrzów›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKsięga Mistrzów
Tytuł oryginalnyКнига мастеров
ReżyseriaWadim Sokołowski
ZdjęciaArczil Achwlediani
Scenariusz
ObsadaMaksim Łoktionow, Maria Andriejewa, Irina Aleksimowa, Lija Achedżakowa, Leonid Kuriawliow, Artur Smolianinow, Olga Arosiewa, Valentin Gaft, Olga Jergina, Nikołaj Jefremow, Michaił Jefremow, Aleksander Lienkow, Jurij Kuczenko, Jekatierina Wilkowa, Lena Korobiejnikowa, Igor Korowin, Dmitrij Astaszewicz, Władysław Czurkin, Oleg Koc, Iwan Trus, Andriej Perepeczko, Aleksander Abramowicz, Siergiej Garmasz
MuzykaJurij Potejenko
Kraj produkcjiRosja, USA
Czas trwania97 min
Gatunekfantasy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Rosyjska przeróbka Tolkiena pod egidą Disneya
[Wadim Sokołowski „Księga Mistrzów” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Rosyjska przeróbka Tolkiena pod egidą Disneya
[Wadim Sokołowski „Księga Mistrzów” - recenzja]

Bohaterowie przeżywają całą masę – raz zabawnych, to znów przerażających – perypetii. Ale mamy przecież do czynienia z baśnią, dlatego też w finale czekać nas musi obowiązkowy happy end. Zanim jednak do niego dojdzie, Iwanowi w jego drodze do Kamiennej Wieży, w której mieszka Kamienna Księżna, dane będzie spotkać wiele interesujących postaci: przykutą do głazu w lesie Rusałkę, zazdrośnie strzegącego swoich skarbów Kościeja Nieśmiertelnego, sarkastycznego mówiącego konia Skakuna, wreszcie rozpaczającego na brak godnego zajęcia 34. Bohatera. Wadim Sokołowski, choć zapewne przez cały czas towarzyszyła mu świadomość, że robi przecież film za amerykańskie pieniądze, starał się nasycić go typowo rosyjskimi pierwiastkami. Z tego też powodu chłopi, których Dziedzic wysyła do Bezkresnego Lasu, aby ratowali Kławdię, dodają sobie otuchy, pijąc samogon. Trudno się więc dziwić ich panu, kiedy, lekko zirytowany, zrzędzi: „Ciemny lud! Ciągle tylko oświecać i oświecać”. Przewijająca się przez cały obraz narratorka to z kolei bezpośrednie nawiązanie do granej przez Anastazję Zujewą postaci, która pojawiała się w bajkach reżyserowanych przez Aleksandra Roua. Poszczególne sceny filmu łączone są natomiast rysunkami wzorowanymi na twórczości scenograficznej i ilustratorskiej Iwana Bilibina, zmarłego w 1942 roku w oblężonym Leningradzie, jednego z najwybitniejszych uczniów Ilji Riepina. Animowane filmy Disneya pełne są odniesień do współczesności i popkultury; nie inaczej jest z „Księgą Mistrzów”, której autorzy wzięli na warsztat przede wszystkim filmowego „Władcę Pierścieni”. Kamienna Księżna w wielu scenach, a zwłaszcza tej, w której ożywia Ardarów, do złudzenia przypomina Sarumana; wrażenie to pogłębia jeszcze miejsce jej zamieszkania, czyli Kamienna Wieża. Sami Ardarowie zaś – wystarczy rzut oka na Janguła – to kopia Nazgûli. Ałatyr natomiast, czyli „ojciec wszystkich kamieni”, choć to artefakt pojawiający się już w średniowiecznych ruskich podaniach ludowych, kojarzyć się będzie przede wszystkim z Jedynym Pierścieniem.
Oczywiście wszystkie te nawiązania są jak najbardziej świadome i, chyba nie ma się co łudzić, dość cynicznie nastawione nade wszystko na przyciągnięcie przed ekrany amerykańskich wielbicieli prozy Tolkiena. Poszukiwacze podtekstów znajdą zresztą w obrazie Sokołowskiego także aluzje pod adresem innych dzieł filmowych – „Gwiezdnych wojen” George’a Lucasa (świetlny miecz Iwana), „Dogmy” Kevina Smitha (postać 34. Bohatera), a nawet rosyjskiego thrillera science fiction „Paragraf 78” Michaiła Chleborodowa (odrobina biurokracji, na którą pozwala sobie Czarodziejskie Zwierciadło). „Księga Mistrzów” nie jest arcydziełem, ale nie jest też obrazem tak złym, jak przedstawiają ją rodzimi krytycy. Młodzi aktorzy (odtwórcy ról Iwana, Kławdii, Kuźmy) rzeczywiście szczytów nie zdobywają, ale za to na dalszym planie zobaczyć możemy niemal same znane twarze; większość z tych epizodów (Baba Jaga, Dziedzic, Kościej Nieśmiertelny, Rusałka) to prawdziwe perełki, zagrane na dużym luzie i z wielkim przymrużeniem oka. Efekty specjalne, choć nie dorównują tym ze „Straży Dziennej” Biekmambietowa, „Zakazanej Rzeczywistości” (2009) Konstantina Maksimowa czy „Czarnej Błyskawicy” (2009) Aleksandra Wojtinskiego i Dmitrija Kisielowa, też jednak nikomu wstydu nie przenoszą. Fakt, że nie przypadły one do gustu rosyjskim recenzentom, świadczy zaś jedynie o tym, jak wysoki poziom osiągnęli już nasi dawni wschodni sąsiedzi w tej dziedzinie. Poziom, o którym polska kinematografia przez kilka następnych dekad będzie mogła jedynie marzyć.
Rolę Iwana reżyser powierzył, urodzonemu w Kuzniecku niedaleko Penzy, dwudziestodwuletniemu Maksimowi Łoktionowowi, dla którego występ w „Księdze Mistrzów” był fabularnym debiutem. Jako nastolatek był on członkiem szkolnego kółka dramatycznego, od czterech lat jest zaś studentem wydziału teatralnego konserwatorium w Saratowie. Jego ukochaną, Katię, zagrała starsza o dwa lata Maria Andriejewa, rodem z ukraińskiego Kirowohradu. Po ukończeniu w 2007 roku moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Michaiła Szczepkina pracowała ona w stołecznym Teatrze Małym, a obecnie znajduje się w zespole prowadzonym przez Piotra Fomienkę. Przed kamerą po raz pierwszy stanęła, jeszcze jako studentka, na planie rosyjsko-amerykańskiego dramatu Sławy Cukiermana „Liubow nieizwiedannogo prostranstwa” (2006), w którym zagrała u boku Sama Robardsa, F. Murraya Abrahama oraz Ally Sheedy. Później był jeszcze między innymi melodramat Siergieja Tarasowa „Nostalgia po buduszczemu” (2007) oraz serial przygodowy Tejmuraza Esadzego „Nasliedstwo” (2008), którego głównymi gwiazdami byli Aleksandr Bałujew i Aleksandr Domogarow. W Kamienną Księżnę wcieliła się natomiast, pochodząca z Wołgogradu (a więc dawnego Stalingradu), urodzona w 1966 roku, Irina Aleksimowa. Rodzice, muzycy klasyczni, pod koniec lat 70. ubiegłego wieku przenieśli się znad Wołgi nad Morze Czarne do Odessy i tam Irina ukończyła szkołę średnią i przepracowała rok w operetce. Później na krótko wróciła do rodzinnego miasta, by ostatecznie zakotwiczyć w stolicy i podjąć naukę aktorstwa w szkole przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT). W filmach kinowych i telewizyjnych występuje od ponad dwudziestu lat (debiut w obyczajowej „Baszni” Wiktora Triegubowicza w 1987 roku), ale popularność zdobyła dopiero niedawno, grając w dwóch seriach kryminału Sajdo Kurbanowa „Generalska wnuczka” (2009). Niezbyt urodziwa Kławdia, córka dziedzica, ma z kolei twarz Olgi Jerginy (rocznik 1983), absolwentki Państwowego Instytutu Teatralnego w Jarosławlu, a obecnie aktorki stołecznego Teatru imienia Włodzimierza Majakowskiego, która do tej pory dała się poznać jedynie dzięki gościnnemu udziałowi w kilku serialach telewizyjnych.
W rolach drugoplanowych Sokołowski obsadził wielkie gwiazdy rosyjskiego kina. Babę Jagę zagrała Lija Achedżakowa („Ironia losu”, „Moskwa nie wierzy łzom”, „Bukiet bzu”), Dziedzica, ojca Kławdii – mający blisko dwieście ról na swoim koncie Leonid Kurawliow („Wij”, „Iwan Wasiljewicz zmienia zawód”, „Afonia”, „Gdzie jest czarny kot”, „Stworzył nas jazz”, „Mistrz i Małgorzata”, „Cyrulik syberyjski”, „Spadkobiercy cara”), Janguła – Artur Smolianinow („Rok 1612”, „Ten, który gasi światło”, „Ja”, „Spaleni słońcem 2”), niezbyt rozgarniętego Starostę – Aleksandr Lienkow („Półtora pokoju, czyli sentymentalna podróż do ojczyzny”), 34. Bohatera – Michaił Jefremow („Prostytutki”, „Park Epoki Radzieckiej”, „12”, „Indygo”, „Piątek. 12”, „Róże dla Elzy”, „Antykiller D.K.: Miłość bez pamięci”, „Dom Słońca”, „Czarna Błyskawica”), Kościeja Nieśmiertelnego – Gosza (Jurij) Kucenko („Paragraf 78”, „Indygo”, „Trzynaście miesięcy”, „Przenicowany świat”, „Antykiller D.K.: Miłość bez pamięci”), a Rusałkę – Jekatierina Wilkowa („Ten, który gasi światło”, „Bikiniarze”, „Czarna Błyskawica”). Warto dodać jeszcze, że w Czarodziejskim Zwierciadle odbija się twarz Walentina Gafta („12”, „Spaleni słońcem 2”), koń Skakun mówi głosem Siergieja Garmasza („Stalingrad”, „Nasi”, „72 metry”, „12”, „Rosyjska gra”, „18/14”, „Morfina”, „Bikiniarze”, „Przenicowany świat”, „Spaleni słońcem 2”, „Czarna Błyskawica”, „Zapis namiętności”, „Kryj się!”), rolę narratorki pełni Olga Arosiewa („Niezwykłe przygody Włochów w Rosji”), natomiast w przyjaciela Iwana, młodego kowala Kuźmę, wciela się syn Michaiła Jefremowa, Nikołaj („Indygo”, „Sniegir”).
Również kompletując ekipę realizatorską, reżyser oparł się na sprawdzonych nazwiskach. Autorem zdjęć jest Gruzin Arczil Achwlediani (rocznik 1964), absolwent Państwowego Instytutu Teatru i Kina imienia Szoty Rustawelego w Tbilisi. Od 2006 roku jest on stałym operatorem Sokołowskiego, chociaż na koncie ma także współpracę z nieżyjącym już Michaiłem Kałatoziszwilim („Izbrannik”, 1991), Wasilijem Czyginskim („Pierwyj poslie Boga”, 2005), Aleko Cabadze („Russkij trieugolnik”, 2007), Jeleną Nikołajewą („Wanieczka”, 2007) i Lewanem Koguaszwilim („Progulszcziki”, 2010). Za ścieżkę dźwiękową odpowiada natomiast pięćdziesięcioletni Jurij Potiejenko, który wcześniej swoimi kompozycjami opatrzył między innymi „Straż nocną” (2004) i „Straż Dzienną” (2005) Timura Biekmambietowa, „Rosyjską grę” (2007) Pawła Czuchraja, „Tego, który gasi światło” (2008) Andrieja Libensona oraz „Przenicowany świat” (2009) Fiodora Bondarczuka. Stosunkowo najmniej znaną postacią w świecie filmowym jest autorka scenariusza; znają ją za to doskonale wielbiciele literatury z pogranicza fantastyki i horroru. To Anna Starobiniec (rocznik 1978), w naszym kraju kojarzona przede wszystkim dzięki niewielkiemu tomowi opowiadań „Szczeliny” (2005) oraz powieści „Schron 7/7” (2006). „Księga Mistrzów” to jej scenariuszowy debiut, który – mimo pewnych wad – pisarka będzie mogła jednak zapisać w swoim curriculum vitae po stronie plusów.
koniec
« 1 2
15 sierpnia 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.